จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 408

หยุนถิงมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น “ซื่อจื่อยังมีเชื้อไฟอื่นๆอีกหรือ?”

“แน่นอนอยู่แล้ว เจ้ารอชมการแสดงก็พอแล้ว” จวินหย่วนโยวตอบ

“ตกลง”

จากนั้นก็เห็นหลิงเฟิงปล่อยสัญญาณขึ้นไปบนท้องฟ้า ราวกับดอกไม้ไฟระเบิดเสียงดังกลางอากาศ

ทันทีที่สัญญาณออกมา จู่ๆทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ก็มีกองกำลังไม่ทราบฝ่ายมากมายบุกเข้าไปในจวนขุนนางหรือไม่ก็ค่ายทหาร เห็นคนก็ทุบตี และสังหาร และยังจุดไฟเผาทำลายยุ้งฉางในแต่ละพื้นที่อีก------

เป่ยหมิงฉี่ได้รับข่าว ได้ยินว่ายุ้งฉางของท้องพระคลังถูกเผาทำลาย ก็เดือดพล่านเป็นไฟ รีบนำกำลังคนไปช่วยเหลือทันที

เพียงแต่ว่าในตอนที่เขาเร่งไปถึง ยุ้งฉางก็ถูกเผาไปหมดแล้ว เปลวไฟที่โหมกระหน่ำอยากจะช่วยแต่ก็หมดหนทาง ย้อมท้องฟ้าเป็นสีแดงไปครึ่งหนึ่ง ควันหนาทึบลอยเข้าสู่อากาศ เป่ยหมิงฉี่มองด้วยดวงตาที่เบิกโพลง

ความโหดเหี้ยมรอบตัวของเขาแผ่ซ่านออกมาในชั่วพริบตา แฝงไปด้วยความโกรธและเกลียดชังที่ทำลายล้างทุกสิ่ง สายตาเย็นชาดุร้าย

“ขอไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยโปรดลงโทษด้วย ถึงแม้ข้าน้อยจะนำกำลังคนพยายามดับไฟอย่างเต็มที่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะเตรียมการมาล่วงหน้าแล้ว ข้าน้อยไม่สามารถหยุดเอาไว้ได้ ข้าน้อยไร้ความสามารถเอง!” แม่ทัพผู้ปกป้องเมืองออกตัวยอมรับผิดทันที

“ลุกขึ้นมาเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้า!” เป่ยหมิงฉี่กล่าวด้วยความโกรธ

เขารู้ว่า จวินหย่วนโยวเตรียมการเอาไว้ล่วงหน้าแล้ว ตอนนี้ทำเช่นนี้มันก็โหดเหี้ยมเกินไปหน่อยแล้ว

คนทั่วทั้งเมืองหลวงล้วนพากันตื่นตระหนก รวมไปถึงขุนนางราชสำนักพวกนั้น เดิมทียังคาดหวังจะใช้ยุ้งฉางจากท้องพระคลังมาช่วยเหลือ ตอนนี้ยุ้งฉางถูกเผาทำลายไปหมดแล้ว และคนที่ส่งออกไปก็ล้วนถูกฆ่าไปหมด เห็นได้ชัดว่าจะให้พวกเขาอดตาย นี่คือต้องการจะสังหารหมู่หรือ

บรรดาขุนนางล้วนตื่นตระหนก “ไท่จื่อเตี้ยนเซี่ยนี่ต้องทำอย่างไรดี หากไม่มีอาหารอีก เกรงว่าบ้านเมืองจะเกิดความโกลาหลวุ่นวายไปทั่วทั้งแคว้น?”

สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่เคร่งขรึม เขาคิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวกับซวนอ๋องจะร่วมมือกัน สองคนนี้ประสานงานกันจากภายในภายนอก นี่คือต้องการจะบีบคั้นเขาให้ตาย

“ทุกคนอย่าตื่นตระหนกไป กลับไปดูว่าแต่ละครอบครัวยังมีอะไรกินกันก่อน ลดการปันส่วนรับมือกันไปก่อน ข้าจะคิดหาวิธีเอง” เป่ยหมิงฉี่กล่าวออกมา

“พ่ะย่ะค่ะ!” บรรดาขุนนางกลับกันไปหมดแล้ว เวลานี้พวกเขาย่อมเป็นห่วงว่าในบ้านของตัวเองมีอาหารเท่าไหร่

เป่ยหมิงฉี่โกรธจนลนลาน ดูท่าออกจากเมืองอย่างเปิดเผยไม่ได้แล้ว คงได้แต่ใช้องครักษ์ลับแล้ว

อย่างไรเสียเขาก็เป็นไท่จื่อของแคว้นเป่ยลี่ วางแผนมาหลายปี เดิมทีไม่อยากจะเปิดเผยความสามารถของตัวเองเร็วขนาดนี้ แต่ตอนนี้แคว้นเป่ยลี่เกิดความวุ่นวายภายใน หากไม่ลงมืออีกเกรงว่าทั่วทั้งแคว้นคงจะถึงจุดจบแล้ว

เป่ยหมิงฉี่กลับไปถึงจวนไท่จื่อ ก็ให้องครักษ์ลับส่งอาหารเข้ามาทางช่องทางของตัวเองทันที แจ้งไปยังคนอื่นๆให้ซื้ออาหารจากสามแคว้นและส่งเข้ามา

ทางด้านนี้ ลานของจวินหย่วนโยว

หยุนถิงเห็นองครักษ์เข้ามารายงาน บอกว่ายุ้งฉางของแคว้นเป่ยลี่ถูกเผาทำลาย ยังอดที่จะนับถืออย่างยิ่งไม่ได้ “ซื่อจื่อ ท่านช่างโหดเหี้ยมจริงๆ”

“ไม่ได้ทำลายล้างแคว้นเป่ยลี่ทันที ถือเป็นความเมตตาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว” จวินหย่วนโยวกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“ซื่อจื่อกล่าวถูกแล้ว”

องครักษ์คนหนึ่งเข้ามาจากด้านนอก “ซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย เป่ยจิ่วฉิงกับซ่างกวนหรูทนไม่ไหวหมดสติไปแล้ว”

“โยนพวกเขาทิ้งไปในถ้ำใต้หน้าผา ไม่ต้องให้อาหาร ข้าจะให้พวกเขาตายทั้งเป็น!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างแข็งกร้าว

“ขอรับ!”

หยุนถิงถึงได้รู้สึกถึงวิธีการทรมานผู้คนมากมายของซื่อจื่อ ถ้ำใต้หน้าผาย่อมไม่ใช่สถานที่ที่คนจะเข้าถึงได้อยู่แล้ว ไม่มีทางขอความช่วยเหลือ และไม่มีอาหาร คนเราหากหิวโหยสุดขีดแล้วเรื่องอะไรก็สามารถทำได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะสองคนที่แทบอยากจะให้อีกฝ่ายตาย ผลลัพธ์สามารถจินตนาการได้เลย

“คิดว่าข้าโหดร้ายมากเลยใช่ไหม?” จวินหย่วนโยวถาม