จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 411

เป่ยหมิงฉี่ก็เร็วพอสมควร หลังกลับไปก็รีบประกาศหนังสือสารภาพความผิดของฝ่าบาทในทันที โดยไม่ได้ปรึกษาหารือกับเหล่าขุนนางชั้นสูง และประกาศให้ทั่วใต้หล้าโดยตรงเลย แถมยังอ่านด้วยตนเองในสถานที่ที่พลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวงของแคว้นเป่ยลี่

เมื่อเหล่าขุนนางชั้นสูงของแคว้นเป่ยลี่ได้ยินถึงเรื่องนี้ ต่างก็ตกตะลึงกันหมด และรีบไปที่ตลาดขายผักในทันที

“ไท่จื่อ ท่านใส่ร้ายป้ายสีฝ่าบาทเช่นนี้ได้อย่างไร ท่านให้ฝ่าบาทเผชิญหน้ากับราษฎรของแคว้นเป่ยลี่ได้อย่างไร？” ขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งกล่าว

“ใช่ ไท่จื่อแม้ว่าตอนนี้ท่านจะกำลังดูแลประเทศ แต่เรื่องแบบนี้ท่านทำไมไม่ปรึกษาหารือกับทุกคนก่อน นี่คือการทำอย่างสุ่มสี่สุ่มห้าชัดๆเลย”

“ท่านทำเยี่ยงนี้ยังเห็นแก่ฝ่าบาทหรือไม่ จะให้ฝ่าบาททรงอยู่ต่อไปอย่างไรในอนาคต？”

เผชิญกับคำถาม การโต้แย้ง และข้อกล่าวหาของทุกคน------สีหน้าของเป่ยหมิงฉี่มืดครึ้ม จ้องมองดูทุกคนด้วยความโกรธ

“สิ่งที่ข้าพูดมาทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความจริง ตอนนี้แคว้นเป่ยลี่ขาดแคลนอาหารและเกิดความขัดแย้งภายใน ยุ้งฉางถูกเผา ฯลฯ ทั้งหมดนี้ล้วนเกิดขึ้นเพราะโทษความผิดในอดีตของฝ่าบาท หากไม่ใช่เยี่ยงนี้ จวินหย่วนโยวจะโจมตีแคว้นเป่ยลี่ได้อย่างไร

ในฐานะไท่จื่อ ไม่เพียงแต่เป็นลูกชายเสด็จพ่อเท่านั้น แต่ยังเป็นไท่จื่อของราษฎรทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ด้วย ข้าไม่สามารถเพิกเฉยต่อราษฎรของแคว้นเป่ยลี่ และปล่อยให้พวกเจ้ารอตาย

หากยังคงรักษาหน้าของฝ่าบาท และปกปิดความผิดในอดีตต่อไป เช่นนั้นทั่วทั้งแคว้นเป่ยลี่ก็จะตกอยู่ในความทุกข์ยากลำบาก

ข้าได้รับรายงานลับว่าแคว้นต้าเยียน แคว้นเทียนจิ่ว และแคว้นชางเยว่ต่างก็ได้ส่งกองกำลังไปยังแคว้นเป่ยลี่แล้ว กองทัพของพวกเขากำลังอยู่ในระหว่างการเดินทาง

หากไม่แก้ไข้ความขัดแย้งภายในของแคว้นเป่ยลี่ก่อน ทุกคนก็รอให้แคว้นเป่ยลี่ถูกทำลายทิ้งเถอะ หรือว่าพวกเจ้าอยากเป็นทาสของแว่นแคว้นอื่น อยากให้แคว้นเป่ยลี่ถูกอีกสามแว่นแคว้นแบ่งไปหรือ? "

น้ำเสียงเย็นชาและแข็งกร้าว เหมือนดั่งเตือนให้เหล่าขุนนางชั้นสูงและราษฎรทุกคนตื่นจากความเพ้อฝัน

ขุนนางชั้นสูงที่เมื่อครู่ยังกล่าวหาเป่ยหมิงฉี่อยู่นั้น ก็ตื่นตระหนกในทันที "ไท่จื่อ ท่านบอกว่าอีกสามแคว้นจะโจมตีแคว้นเป่ยลี่?"

"ยังต้องถามหรือ แคว้นเป่ยลี่เกิดความขัดแย้งภาพใน ใครจะไม่อยากถือโอกาสนี้มาแอบลอบโจมตีเอา เพราะโอกาสเช่นนี้มีเพียงครั้งเดียวในรอบร้อยปีหาได้ยากนัก!" เป่ยหมิงฉี่ถามกลับ

แน่นอนว่าเหล่าขุนนางชั้นสูงย่อมรู้ดีถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้อยู่แล้ว หากเป็นความขัดแย้งภายในของแว่นแคว้นอื่น พวกเขาเองก็คงจะเสนอให้ฝ่าบาทไปโจมตีอย่างแน่นอน

“ไท่จื่อ ในเมื่อรู้ว่าจวินหย่วนโยวเป็นคนทำ เหตุใดถึงไม่ไปปรึกษาหารือเกี่ยวกับวิธีแก้ปัญหากับเขา?” นายสนองคนหนึ่งเสนอ

"เจ้าโง่หรือ? จวินหย่วนโยวเป็นผู้ที่มีชื่อเสียงที่โหดเหี้ยม ร้ายกาจในทั่วทั้งแว่นแคว้น ฆ่าคนไปจนนับไม่ถ้วน มีความสามารถ อำนาจใหญ่ เขาสามารถก่อให้แคว้นเป่ยลี่เกิดความขัดแย้งภายในได้ คงต้องการทำลายแคว้นเป่ยลี่ทิ้ง ต่อให้ไท่จื่อไปขอร้องก็ไร้ประโยชน์" ขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งตอบโต้

“ถูกต้อง เขาได้ลงมือกับแคว้นเป่ยลี่แล้ว และตอนนี้พวกข้าเองก็ทำได้เพียงแค่คอยระวังตัวให้ดีเท่านั้น”

“ไท่จื่อ ท่านทำถูกแล้ว เป็นกระหม่อมเองที่สับสนไป กระหม่อมจะอ่านหนังสือสารภาพความผิดเป็นเพื่อนท่าน” ขุนนางชั้นสูงคนหนึ่งขึ้นไปยืน

ขุนนางชั้นสูงคนอื่น ๆ ต่างก็ไปตามด้วย เสียงดังก้อง อ่านออกเสียงดัง จริงจังมากกว่าตอนอยู่ในราชสำนักอีก

เพราะสิ่งนี้มันเกี่ยวข้องถึงกับความเป็นและตายของแคว้นเป่ยลี่ และยิ่งเกี่ยวข้องถึงความเป็นความตายของพวกเขา จากขุนนางชั้นสูงของแว่นแคว้นหนึ่ง ไปเป็นนักโทษ ต่อให้เป็นใครก็ไม่อยากยอมรับ

โดยเฉพาะอวี๋จงซู ลูกสาวถูกลดตำแหน่ง ลูกชายของเขาถูกปลด แม้ว่าจะไม่พบเบาะแส แต่เขาสามารถแม่ใจได้ว่าซ่างกวนหรูเป็นคนทำ นางก็พึ่งเรื่องที่วางพิษกู่ให้ฝ่าบาท หากฝ่าบาททรงล้มลง ซ่างกวนหรูก็ต้องจบสิ้นอย่างแน่นอน ดังนั้นอวี๋จงซูจึงเป็นคนที่กระตือรือร้นและเสียงดังที่สุดในนี้

เป่ยหมิงฉี่เห็นพวกเขาเช่นนี้ ก็มีความคิดเกิดขึ้นในใจ "ไป ข้าพาพวกเจ้าไปสำนึกผิดที่จวินหย่วนโยว!"

นำโดยเป่ยหมิงฉี่ ตามด้วยขุนนางชั้งสูง และในท้ายสุดนั้นเป็นราษฎรที่นับไม่ถ้วน ตรงไปที่ลานของจวินหย่วนโยว จากนั้นพวกเขาก็ยืนอยู่ที่ประตูลาน และอ่านหนังสือสารภาพความผิดด้วยเสียงที่ดัง

เสียงดังเช่นนี้ และ องครักษ์เงามังกร จวินหย่วนโยวและคนอื่นๆในลานต่างก็ได้ยินกันหมด