จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 421

“เจ้าชอบกระบี่กระบี่มากมิใช่รึ ข้าจะใช้กระบี่โลหิตแลกเปลี่ยนกับเจ้า!” โม่ฉือหานพูดอย่างเย็นชา

“กระบี่โลหิต ท่านยอมจริงรึ นั่นน่ะกระบี่ดีเลื่องชื่อเชียวนะ?” โม่หลานมองมาอย่างตกใจ

“แน่นอน กระบี่เล่มเดียวเท่านั้นเอง!” โม่ฉือหานแค่นเสียงไม่ยี่หระ”

จะกระบี่ดีแค่ไหนมาเทียบกับหน้าตาศักดิ์ศรีของเขาแล้ว ย่อมต้องเป็นหน้าตาศักดิ์ศรีที่สำคัญกว่า

“ได้ ตกลง” โม่หลานรีบรับปากทันที กระบี่ดีอย่างนี้เป็นโอกาสหาได้ยากนัก

หยุนเสี่ยวลิ่วเห็นโม่หลานโดนซื้อตัวได้ด้วยคำพูดไม่กี่คำ เขาเบิกตากว้างสดใส และได้ความคิดว่า “ข้าต้องการห้าร้าน เอาแบบที่สามารถหาเงินได้ ทุกวันนี้เงินที่ท่านพ่อท่านแม่ให้ข้าทุกเดือนมันไม่พอใช้”

โม่ฉือหานเหล่มองเขา “ได้!”

เสี่ยวอันจื่อเห็นพวกเขาต่างเรียกร้อง ตนเลยเอาบ้าง “งั้นข้าก็จะเอาห้าร้าน”

“ได้!”

ทั้งสามคนโดนหลีอ๋องซื้อตัวในบัดดล โม่ฉือหานลอบถอนหายใจ “เอาล่ะ พวกเจ้าออกไปเถอะ”

“ไม่สิ หลีอ๋องท่านได้สิ่งที่ต้องการแล้วจะยกเลิกข้อตกลงเลยรึ เร็วไปหน่อยกระมัง นี่คือเรียกพวกข้าเข้ามาคุยเงื่อนไขล่ะสิ” โม่หลานเบ้ปาก

“หากเจ้าไม่ยินยอม ข้าจะเอาเงื่อนไขเมื่อครู่กลับคืน”

“อย่าสิ นั่งในรถม้ามันอึดอัดนัก ข้าไปขี่ม้าดีกว่า” โม่หลานกระโดดลงจากรถม้าอย่างรวดเร็ว

หยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อก็ตามลงจากรถม้าด้วย พวกเขาไม่อยากนั่งรถม้าคันเดียวกับหลีอ๋องหรอก

“เสี่ยวลิ่ว ทำไมเจ้าเอาห้าร้านล่ะ?” เสี่ยวอันจื่อถาม

“เจ้าก็บอกเหมือนกันมิใช่รึ?” หยุนเสี่ยวลิ่วย้อนถาม

“ข้าเห็นเจ้าบอก ข้าเลยพูดตาม”

“เอาเถอะ ข้าขาดเงินน่ะ ถ้าเอาแค่เงินมันก็จบแค่นั้นสิ แต่ร้านน่ะไม่เหมือนกัน ขอเพียงเปิดร้านก็สามารถหาเงินได้ตลอด แบบนี้ก็มีเงินใช้ไม่จบไม่สิ้น” หยุนเสี่ยวลิ่วตอบอย่างได้ใจ

“ห้าร้านของข้าให้เจ้า ข้าไม่ต้องการเงิน จวนซื่อจื่อมีทุกอย่างอยู่แล้ว” เสี่ยวอันจื่อบอก

“เจ้านี่ใช้ได้นะ งั้นข้าไม่เกรงใจล่ะนะ” หนุนเสี่ยวลิ่วโอบไหล่เสี่ยวอันจื่อเร่งเดินทางต่อไป

ด้านหน้ามีช่องเขา นี่เป็นทางที่ต้องผ่าน ทหารและรถม้าทั้งหมดต้องไปทางนี้ โม่หลานที่เดิมกำลังชื่นชมกับกระบี่ดีเลื่องชื่อสีหน้าเย็นชาเฉียบพลัน

“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงหนึ่งร้องดังขึ้น ทหารทุกคนไม่เข้าใจ หากรีบหยุดลง

โม่ฉือหานที่อยู่ในรถม้าก็ได้ยินเสียงเช่นกัน เขาเลิกผ้าม่านมองไปด้านนอก “เกิดเรื่องอะไรขึ้นรึ?”

องครักษ์ยังไม่ทันตอบ โม่หลานก็ขี่ม้าเข้ามาบอกว่า “หลีอ๋อง ด้านหน้าเป็นช่องเขา สถานที่นี้ดูจะไม่เป็นผลดีกับพวกเรา ข้ากลัวจะมีคนดักลอบซุ่มโจมตี พวกเราเปลี่ยนเส้นทางดีหรือไม่?”

พอโม่ฉือหานได้ยินดังนั้น รีบลงจากรถม้าทันที เหล่มองช่องเขาด้านหน้า จากประสบการณ์สู้ศึกหลายปีของเขามีความเป็นไปได้นี้อยู่จริงๆ แต่ตอนนี้โดนโม่หลานพูดออกมา และคิดถึงว่าเมื่อคืนนางเห็นตนในสภาพไม่น่าดู โม่ฉือหานสีหน้าทะมึนลงทันที

จะให้เหล่าทหารรู้สึกไม่ได้ว่า หลีอ๋องอย่างเขายังสู้สตรีผู้หนึ่งมิได้ เช่นนั้นต่อไปเขาจะนำทัพได้อย่างไร

“ตอนนี้แคว้นเป่ยลี่ภายในวุ่นวายนัก ตนเองยังเอาไม่รอด ไหนเลยจะมีใจกับกำลังพลออกมาลอบทำร้ายอีก โม่หลานเจ้าอย่ามาพูดจาเพ้อเจ้อที่นี่!” โม่ฉือหานแค่นเสียงเย็น

“โม่ฉือหานท่านจะประมาทไม่ได้นะ เป่ยหมิงฉี่หลบซ่อนมาหลายปี ต้องมีอำนาจซุกซ่อนไว้ไม่น้อยแน่ หากเขาอยากหลบซุมลอบทำร้ายพวกเรา ขัดขวางไม่ให้ไปโจมตีแคว้นเป่ยลี่ ก็มิใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้!” โม่หลานคัดค้าน