จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 422

ทั้งสองคนควักอาวุธออกมาจากในอกเสื้อ หยุนเสี่ยวลิ่วผิวปาก เสี่ยวอันจื่อเป่าขลุ่ย

เสียงสองเสียงไม่ดัง บวกกับเสียงร้องโหยหวนของเหล่าทหารที่โดนโจตีสะท้อนก้องฟ้า เลยไม่มีใครสนใจทางนี้

ไม่นาน ปรากฏอินทรีทองห้าตัวขึ้นกลางอากาศ บินมาทางหยุนเสี่ยวลิ่ว “ท่านพี่อินทรีทอง ไปโจมตีพวกที่ซุ่มโจมตีเลย รบกวนด้วยนะ!”

เหล่าอินทรีทองฟังคำพูดหยุนเสี่ยวลิ่วออก พุ่งไปโจมตีพวกที่ซุ่มสองข้างทางช่องเขาทันที

เหล่าคนที่ซุ่มอยู่พอเห็นอินทรีทองที่ตัวสูงใหญ่เท่าคน พุ่งเข้าหาพวกเขาด้วยท่าทางดุร้าย ตกใจแทบตาย ลืมโจมตี รีบหนีเอาชีวิตรอดทันที

ส่วนบนพื้น งูพิษมากมายคืบคลานเข้าหาเหล่าคนที่ซุ่มโจมตีจากทั่วทุกสารทิศ

“งู งูพิษมากมายนัก ทุกคนรีบวิ่งเร็ว!” มีคนหนึ่งร้องขึ้น

คนอื่นๆพอเห็นงูพิษมากมายบนพื้น ตกใจจนหน้าซีดเผือดแล้ว รีบหลบหนีกันใหญ่

โม่หลานเห็นจู่ๆก็มีอินทรีทองกับงูพิษออกมา หันไปมองด้านหลังฉับพลัน เห็นเด็กสองคนกำลังเป่าอะไรบางอย่าง น่าประหลาดใจนัก

“พวกเจ้าสองคนนี่ช่วยได้มากเลยนะ!” โม่หลานชมเชย กระบี่ใหญ่ในมือตวัดไล่ฟันต่อไป

ส่วนเหล่าทหารที่อยู่ด้านล่างย่อมได้ยินความเคลื่อนไหวด้านบน พอเห็นอินทรีทองกลางอากาศก็พากันตกตะลึงยิ่งนัก

งูพิษมากมายคืบคลานมา ทุกคนตกใจแทบตาย แต่กลับเห็นงูพิษพวกนั้นไม่ได้โจมตีพวกเขา กลับเลื้อยคลานไปทางหน้าผา

และบนหน้าผานั่นก็มีคนหล่นลงมาเป็นระยะ ตกหน้าผาตายเอาดื้อๆ

ทุกคนยินดียิ่งนัก “ต้องเป็นคุณหนูโม่และคุณหนูหยุนมาช่วยพวกเราแน่ ดียิ่งนัก พวกเรารอดแล้ว ทุกคนรีบไปช่วยเร็ว”

เหล่าทหารถอยร่นไปพลาง พยายามหาหนทางปีนขึ้นไปจากก้อนหินด้านข้างไปพลาง โม่ฉือหานเองก็ไม่ทันระวังโดนธนูยิงเข้าที่แขนซ้าย เจ็บจนสีหน้าเผือดซีด มีเหล่ยถิงประคองหลบหนี

ตอนนี้โม่ฉือหานเองก็เสียใจยิ่งนัก เพราะตนเอาแต่ห่วงหน้าตาจนทำให้ทหารมากมายล้มตาย

เพราะว่าความช่วยเหลือของพวกโม่หลาน เหล่าทหารถอยร่นได้สำเร็จ เหล่าทหารที่ไม่ได้รับบาดเจ็บต่างพากันรีบปีนหน้าผาของภูเขาขึ้นไปช่วย

พอเห็นทุกอย่างด้านบน ทุกคนพากันตกตะลึง

โม่หลานถือกระบี่ใหญ่ไล่ฟันพวกที่ซุ่มโจมตีไม่หยุด นางฆ่าและก็ฆ่า บนชุดเกราะของนางเต็มไปด้วยรอยเลือดมากมาย แต่โม่หลานกลับไม่แยแสแม้แต่น้อย ยังคงฆ่าฟันศัตรูอย่างองอาจ ท่วงท่าสง่างามนัก

ทุกคนตื้นตันใจยิ่งนัก เมื่อครู่พวกเขายังดูถูกคุณหนูโม่ แต่ตอนนี้กลับได้นางมาช่วยเอาไว้ ทุกคนพากันอับอายขายหน้ายิ่งนัก

และเด็กสองคนด้านข้างนั้นกำลังเป่าอะไรบางอย่าง และได้เห็นอินทรีทองที่อยู่กลางอากาศและฝูงงูพิษที่พื้นพากันเข้าโจมตีคนพวกนั้นอย่างบ้าคลั่ง

“คงมิใช่เด็กสองคนนี้ควบคุมอินทรีทองกับฝูงงูหรอกนะ?” ทหารคนหนึ่งถามขึ้น

“ข้าเองก็เห็นเหมือนกัน พวกเรากำลังเป่าขลุ่ยและผิวปากน่ะ”

“สวรรค์ เด็กสองคนนี้เก่งกาจยิ่งนัก นี่ข้าสู้เด็กคนหนึ่งมิได้รึนี่”

“พวกเขามีฝีมือเช่นนี้ ต้องเป็นคุณหนูหยุนสั่งสอนมาแน่ ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดว่าพวกเขาจะเป็นตัวถ่วง สุดท้ายพวกเขากลับมาช่วยพวกเราไว้เสียนี่”

“มีอินทรีทองและงูพิษช่วยเหลือ เรื่องที่ไปโจมตีแคว้นเป่ยลี่ต้องสำเร็จได้โดยง่ายแน่!”

วินาทีนี้ทุกคนพากับเลื่อมใสในตัวหยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อยิ่งนัก

โม่ฉือหานที่เร่งรีบมาเห็นภาพนี้เข้า สีหน้าเย็นชานั่นมีแววหม่นหมองลง

เขาไม่คิดเลยว่า หยุนถิงจะสอนฝีมือเช่นนี้ให้เด็กสองคน มิน่านางถึงได้วางใจให้หยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อติดตามกองทัพมาด้วย ตนมองพวกเขาพลาดไป

ในหมู่ซากศพที่กองอยู่บนพื้น มีคนหนึ่งแอบคลานขึ้นมา หยิบธนูข้างๆ เล็งและยิงไปที่หลีอ๋อง