จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 423

พอหยุนถิงได้ยินอย่างนั้น ก็นึกสนใจ เลิกผ้าม่านรถม้าขึ้น และเห็นป่าแอปริคอตด้านนอกแถบใหญ่ ฤดูกาลนี้แอปริคอตกำลังสุกได้ที่ สีเหลืองอร่ามเต็มกิ่งไม้ ชวนกินยิ่งนัก

“ซื่อจื่อ พวกเราลงไปดูกันเถอะ!” หยุนถิงเสนอ

“ตกลง”

จวินหย่วนโยวพยุงนางลงจากรถม้าอย่างระมัดระวัง เดินไปทางป่าแอปริคอต

เหลือองครักษ์ลับหลายคนดูแลรถม้า คนอื่นตามไปอารักขากันหมด

“ซื่อจื่อ ที่นี่ไม่มีชาวบ้านรึ พวกเราเข้าไปเช่นนี้ไม่ค่อยเหมาะสมหรือไม่?” หยุนถิงถาม

“มิเป็นไร ให้เงินเขาก็ได้แล้ว” จวินหย่วนโยวตอบ

“ซื่อจื่อพูดถูก แอปริคอตมากขนาดนี้พวกเราช่วยเขาเก็บแล้วยังให้เงิน ช่วยเขาประหยัดเวลาเอาไปขายอีก” หลงเอ้อร์บอก

ป่าแอปริคอตใหญ่มาก แถมต้นยังสูงมาก หยุนถิงเดินเข้าใกล้ต้นแอปริคอตต้นหนึ่ง ยื่นมือจะเด็ด แต่กลับโดนจวินหย่วนโยวคว้ามือไว้

“ตอนนี้เจ้าต้องดูแลร่างกายให้ดี จะหยิบของที่อยู่สูงไม่ได้ และหยิบของหนักไม่ได้ ระวังหน่อย เรื่องเช่นนี้ข้าจัดการเอง เจ้ารอกินก็พอแล้ว”

“ได้ แต่ซื่อจื่อ ข้าได้ยินว่าแอปริคอตที่อยู่ยอดต้นน่ะหวานที่สุด เพราะว่าตากแดดได้มากที่สุด” หยุนถิงบอก

“หลงเอ้อร์!” จวินหย่วนโยวแค่นเสียงเย็น

“ได้เลย งานเช่นนี้ข้าถนัดนัก” หลงเอ้อร์เหาะขึ้นไปเหนือยอดต้นแอปริคอต เริ่มต้นเด็ดผล

ไม่นาน หลงเอ้อร์ใช้ชุดคลุมห่อแอปริคอตกองโตลงมา จวินหย่วนโยวรับมา หยุนถิงหยิบน้ำขวดหนึ่งออกมาจากในมิติล้างเล็กน้อย และกัดกินเลย

“ซื่อจื่อ แอปริคอตนี่หวานจริงๆ ท่านลองดูสิ!” หยุนถิงยื่นให้

จวินหย่วนโยวกินจากมือนางเลย “ไม่เลวจริงๆ หวานเปรี้ยวชุ่มคอ”

“ใครก็ได้ เด็ดแอปริคอตที่สุกแล้วจากต้นนี้ให้หมดเลย!” เสียงแหลมแสบแก้วหูหนึ่งดังขึ้น

“ขอรับ ฮูหยิน” ห้าหกคนในชุดคนรับใช้เดินมา แต่ละคนถือตะกร้าไว้เริ่มต้นเด็ดเลย

หยุนถิงมองมา และเห็นสตรีวัยกลางคนในชุดสดใสผู้หนึ่งพาคนรับใช้ห้าหกคนมาเด็ด และมีสองแม่ลูกในชุดชุดผ้ากระสอบหยาบกร้านคู่หนึ่งพยายามห้ามปราม

“เด็ดไม่ได้นะ นี่เป็นสิ่งที่นายท่านเหลือไว้ให้พวกเราแม่ลูก พวกเจ้าหยุดนะ!” สตรีวัยกลางคนร้องห้าม

“นี่เป็นสิ่งที่ท่านพ่อเหลือไว้ให้ข้ากับท่านแม่ พวกเจ้าห้ามเด็ดนะ!” เด็กหญิงอายุราวห้าหกปีวิ่งเข้ามาห้ามปราม แต่โดนสตรีในชุดสดใสผู้นั้นตบหน้าจนลงไปกองกับพื้น

“ชุ่ยชุ่ย ชุ่ยชุ่ยเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง นางหลิวเจ้าถือสิทธิ์อะไรมาตบลูกสาวข้า?” สตรีวัยกลางคนรีบเข้ามาปกป้องลูก

“ถือสิทธิ์ที่ข้าเป็นฮูหยิน ตอนนี้ข้าต่างหากที่เป็นฮูหยินของตระกูลอู๋ ยายแก่หนังยานที่โดนนายท่านสลัดทิ้งอย่างเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาควบคุมข้า! ไอ้เด็กเลว เจ้าคู่ควรมาห้ามปรามข้ารึ วันนี้ข้าจะเด็ดแอปริคอตพวกนี้ไปให้หมดเลย ใครก็ได้สั่งสอนพวกนางให้ข้าซะ!” นางหลิวบอกอย่างเย่อหยิ่งจองหอง

คนรับใช้หลายคนพุ่งเข้ามาทันที ทั้งเตะและต่อยสองแม่ลูกชุดผ้ากระสอบหยาบกร้านนั่น

ทันใดนั้นมีลมแรงพัดมา คนพวกนั้นยังมองไม่ชัดว่าคืออะไร คนรับใช้ทั้งหมดก็โดนซัดลอยกระเด็น ล้มลงพื้นอย่างแรง ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวด ขยับตัวไม่ได้เลย

“ใคร ใครกัน?” นางหลิวตกใจหน้าซีดเผือด

หลงเอ้อร์ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้านางทันที และซัดหมัดจนนางลอยกระเด็นออกไป

“อ๊า ข้าเจ็บ เจ้า เจ้าเป็นใครกัน นางจัวเจ้าช่างกล้านัก กล้าคบชู้ ข้าจะดูสิว่า หากเจ้าตายไปจะบอกกล่าวแก่นายท่านอย่างไร!” นางหลิวตะคอกดังด้วยความโกรธ