จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 436

นางต้องห้ามฉินหานซู่ ถ่วงเวลาให้ตัวเองให้ได้

“ท่านอามีเจ้าเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียว บัดนี้เจ้าออกเรือนแล้ว ทั้งหมดของตระกูลฉินก็ต้องเป็นของข้า ท่านอาแก่ตัวไปยังต้องหวังให้ข้าเลี้ยงดูยามแก่ชราอีกน่ะ เจ้าคิดว่า เขาจะไล่ข้าออกไปเพื่อบุตรสาวที่ออกเรือนไปแล้วอย่างเจ้ารึ!”

ฉินหานซู่รักหลงใหลฉินจิ้งอี๋มาหลายปี พยายามทำคะแนนหลายครั้ง ก็โดนฉินจิ้งอี๋ปฏิเสธ ดูถูกและรังเกียจมาตลอด

บัดนี้มีสาวงามอยู่ตรงหน้า มีหรือที่เขาจะทนไหวอีก เขาก้าวเท้ายาวพุ่งเข้าไป ดึงรั้งฉินจิ้งอี๋ที่พุ่งหนีไปที่ประตูกลับมา กดนางลงบนโต๊ะ ของมงคลที่อยู่บนโต๊ะหล่นพื้นกระจายสาดกระเซ็นไปทั่ว

ฉินจิ้งอี๋ตบหน้าเขาหนึ่งฉาดอย่างโกรธจัด “ไสหัวไป เจ้าเดรัจฉานอย่างเจ้าอย่ามาแตะต้องตัวข้า!”

“น่าตายนัก เจ้ากล้าตบข้า ข้าจะทรมานเจ้าให้ตายเลย!” ฉินหานซู่เดือดดาลจัด ตบหน้าฉินจิ้งอี๋ฉาดใหญ่

ฉินจิ้งอี๋รู้สึกหัวมึนงง เกิดภาพซ้อนขึ้นตรงหน้า

ฉินหานซู่กดทับฉินจิ้งอี๋อย่างกักขฬะ มือใหญ่คว้ากระชากชุดแต่งงานของนาง

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ใครก็ได้!” ฉินจิ้งอี๋ร้องเสียงดัง

“ต่อให้เจ้าร้องจนคอแตกก็ไม่มีประโยชน์ วันนี้คนมีหน้ามีตาในเมืองหลวงล้วนมากันหมด จ้าวเคอต้องดื่มชนแก้วคารวะไปจนฟ้ามืดแน่ ดังนั้นเจ้าเป็นของข้าแน่!” ฉินหานซู่บังคับจูบลงไป

หยุนถิงที่บังเอิญมาถึงหน้าห้องพอดี และได้ยินความเคลื่อนไหวข้างใน สีหน้าเย็นชาลงฉับพลัน ถีบประตูเปิดออกทันที

สุดท้าหยุนถิงเห็นมีคนหนึ่งคล่อมตัวฉินจิ้งอี๋คิดทำมิดีมิร้ายนาง ก็ตะคอกดังอย่างเดือดดาลว่า “สารเลว ปล่อยฉินจิ้งอี๋เดี๋ยวนี้นะ!”

“ไอ้บ้าที่ไหนตาถั่วกล้ามาขัดจังหวะข้า----“ ฉินหานซู่ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นหยุนถิงที่หน้าประตู เขาเบิกตากว้างเหม่อลอยทันที

“สวรรค์ มีสาวงามเช่นนี้อยู่ด้วย เจ้างามกว่าฉินจิ้งอี๋หลายเท่านัก วันนี้ข้าช่วยโชคดีเสียจริง ในเมื่อเจ้ารนหาที่ตายเอง ข้าก็จะสนุกสุดขั้วไปเลย” ฉินหานซู่มองหยุนถิงด้วยสายตาโลมเลีย สองตาเป็นประกาย เหมือนเห็นเหยื่อก็ไม่ปาน

ถึงหยุนถิงจะหยิ่งผยองเหิมเกริม แต่คนรอบกายมักเป็นองค์ชายองค์หญิงทั้งนั้น หรือไม่ก็คุณชายคุณหนูตระกูลสูง

อย่างฉินหานซู่ที่เป็นสายรองของตระกูลฉิน วันๆเอาแต่ลักเล็กขโมยน้อย กินดื่มเที่ยวหอนางโลมไปวันๆ ไปทุกที่ที่เป็นแหล่งอโคจรเช่นนี้ ถึงฉินหานซู่จะเคยได้ยินข่าวลือของหยุนถิงมาก่อน แต่ก็ไม่เคยเจอตัวจริง ย่อมไม่รู้จักอยู่แล้ว

ฉินจิ้งอี๋เห็นพระมาโปรดแล้ว “คุณหนูหยุนช่วยข้าด้วย!”

“ช่วยเจ้า นางเองยังเอาตัวไม่รอดเลย วันนี้ข้าจะเล่นหนึ่งต่อสอง เอาให้สนุกสุดๆไปเลย!” ฉินหานซู่พูดพลางพุ่งเข้าหาหยุนถิง

หยุนถิงสีหน้าเย็นเยียบ ดวงตาคมปลาบ ยืนนิ่งไม่ขยับ มองคนที่พุ่งเข้ามาหาเธอด้วยสายตาเหยียดหยาม

ยังไม่รอที่เธอจะลงมือ หลงเอ้อร์ที่ตามมาอารักขาหยุนถิงก็พุ่งเข้ามาด้วยความเร็วดุจสายลม ฉินหานซู่รู้สึกมีประกายกระบี่วาบขึ้น เขายังไม่ทันเห็นชัด ก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หว่างขา พอก้มหน้าไปดู ก็พบว่าเลือดไหลนองเต็มกางเกงแล้ว

“อ๊าก ลูกชายข้า เจ้า เจ้ากล้าตอนข้า เจ็บนัก ข้าจะไม่ปล่อย---“ ฉินหานซู่ร้องโหยหวน

หลงเอ้อร์ตวัดกระบี่อีก ตัดลิ้นเขาเอาดื้อๆ

ความเจ็บปวดแล่นพล่านไปทั่วปาก เลือดเนื้อไหลนอง ร้องไม่ออกแล้ว ฉินหานซู่เจ็บจนอยากตาย สีหน้าซีดเผือด ล้มลงนอนกับพื้น จะร้องโหยหวนก็ร้องไม่ออก ทรมานอย่างมาก

“กล้ามาลวนลามซื่อจื่อเฟยของเรา หาเรื่องตายชัดๆ!” หลงเอ้อร์บอกอย่างไม่แยแส