จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 437

หยุนถิงเองก็สงสัยเหมือนกัน เดินเข้ามาทันที “องค์หญิงหนานชวนคือใคร?”

พอจวินหย่วนโยวเห็นหยุนถิง ใบหน้าเย็นชาดุจภูเขาน้ำแข็งพลันละลายลง มีแววรักใคร่ยิ้มบาง “องค์หญิงหนานชวนคือเจ้าเมืองเมืองเยว่ เพราะว่านางมีความชอบด้านอารักขา และยังสงบศึกสงครามไปด้วย ดังนั้นฝ่าบาทเลยแต่งตั้งนางเป็นองค์หญิงโดยเฉพาะ

เมื่อก่อนตอนข้ากับฟู่อี้เฉินไปแดนใต้ด้วยกัน แวะผ่านไปพักค้างแรมที่เมืองเยว่พอดี สุดท้ายองค์หญิงหนานชวนชอบพอฟู่อี้เฉิน ทั้งสองคนได้แตะเนื้อต้องตัวกันแล้ว และยังบอกว่าชาตินี้จะแต่งงานกับเขาเท่านั้น”

ฟู่อี้เฉินที่อยู่ข้างๆหน้าดำทะมึน เขากัดเขี้ยวเคี้ยวฟันบอก “จวินหย่วนโยวเจ้ายังกล้าพูดนะ เดิมองค์หญิงหนานชวนนั่นน่ะชอบพอเจ้าต่างหาก และอยากปีนขึ้นเตียงเจ้ากลางดึก สุดท้ายเจ้าดันมอมยาข้าจนสลบ และโยนข้าเข้าไปในห้องเจ้าแทน

หนานชวนคิดว่าข้าเป็นเจ้า ถึงได้ทำเช่นนั้น สรุปแล้วข้าไม่มีทางยอมรับนางแน่นอน เพราะคนใจดำอำมหิตอย่างเจ้าน่ะแหละที่ทำเอาชาตินี้ข้าต้องแปดเปื้อนราคีแล้วเนี่ย”

ตอนนั้นเขากับจวินหย่วนโยวอายุยังน้อย ทั้งสองคนเลยแข่งกันว่า หากใครสามารถหาเม็ดลำไยในแดนใต้ได้ อีกคนต้องเชื่อฟังคนนั้นไปทั้งชาติ

ทั้งสองคนผ่านเมืองเยว่ พักค้างอ้างแรม เจ้าเมืองเมืองเยว่ต้อนรับขับสู้อย่างเอาใจใส่

เหล้าอาหารครบเครื่อง ทั้งสองคนกลับไปพักผ่อนที่ห้อง แต่ไม่คิดเลยว่าองค์หญิงหนานชวนจะไปห้องของจวินหย่วนโยว และยิ่งไม่คิดว่า พอเช้าวันต่อมา เมื่อฟู่อี้เฉินลืมตาตื่นขึ้นจะพบองค์หญิงหนานชวนนอนอยู่ในอ้อมแขนเขา เขาตกใจฉี่แทบแตก

เขาตกใจมากขนาดไม่ทันใส่เสื้อผ้า รีบหนีออกมาทันที และไม่ได้ไปแดนใต้ เล่นย้อนกลับต้าเยียนเลย

สีหน้าหยุนถิงดำทะมึนทันที “ที่ฟู่อี้เฉินพูดเป็นความจริงรึ?”

จวินหย่วนโยวถลึงตาใส่ฟู่อี้เฉิน “ถิงเอ๋อร์ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ อันที่จริงองค์หญิงหนานชวนนั่นเดิมชอบพอฟู่อี้เฉิน นางขอความช่วยเหลือจากข้า ให้ข้าช่วยเชื่อมสัมพันธ์ให้ ข้าเลยให้องครักษ์เงามังกรหามเขาเข้าไปในห้อง”

“ทำไมข้าไม่เชื่อล่ะ?” หยุนถิงแสร้งเย้าเขา

นิสัยซื่อจื่อ หยุนถิงรู้ดียิ่งกว่าใคร จวินหย่วนโยวที่เมื่อก่อนเป็นโรคกลัวผู้หญิง ไม่เคยยอมให้ผู้หญิงคนไหนเข้าใกล้ในระยะสองเมตร มีหรือจะให้องค์หญิงหนานชวนเป็นข้อยกเว้น

“หากถิงเอ๋อร์ไม่เชื่อ ข้าจะเขียนจดหมายถึงองค์หญิงหนานชวนเดี๋ยวนี้ ให้นางมาแจงแถลงไขกันต่อหน้าเลย”

“หยุดเลย หากเจ้ากล้าให้นางมา ข้าจะเกลียดเจ้าไปทั้งชาติเลย” ฟู่อี้เฉินรีบห้ามทันที

“เจ้าเกลียดหรือไม่นั้นไม่สำคัญ ขอเพียงถิงเอ๋อร์ไม่เข้าใจข้าผิดก็พอแล้ว” จวินหย่วนโยวย้อน

ทำไมฟู่อี้เฉินรู้สึกว่าตนโดนขุดหลุมดักฝังตนเองเสียนี่ “หยุนถิง อันที่จริงจวินหย่วนโยวพูดความจริงนะ เขาไม่คิดอะไรกับองค์หญิงหนานชวนเลยแม้แต่น้อย”

“ในเมื่อฟู่ซื่อจื่อพูดเช่นนี้แล้ว ข้าจะเชื่อแล้วกัน”

จ้าวเคอมาคารวะเหล้าพอดี ทุกคนพากันยกจอกเหล้าขึ้น หยุนถิงเองก็ดีใจมาก ยื่นมือไปหยิบจอกเหล้าหนึ่งมา “จ้าวเคอ ยินดีด้วย!”

จวินหย่วนโยวกลับเร็วกว่านางก้าวหนึ่ง คว้าจอกเหล้าในมือนางมา “เจ้าดื่มเหล้าไม่ได้ จอกนี้ข้าดื่มแทนเจ้า” พูดพลางกระดกจอกขึ้นดื่ม

“หยุนถิง เหตุใดเจ้าดื่มเหล้ามิได้เล่า?” องค์ชายสี่ถาม

“เจ้าไม่สบายตรงไหนหรือไม่?” ซูชิงโยวถามอย่างเป็นห่วง

หยุนถิงหันมองทุกคน “ข้าไม่เป็นไร แค่ช่วงนี้เจ็บคอนิดหน่อย ร้อนในน่ะ ขอบคุณทุกคนที่เป็นห่วงนะ ทุกคนดื่มกินกันต่อเถอะ”

คนอื่นไม่ได้คิดอะไรมาก พากันขยับตะเกียบ กินอาหารอย่างครื้นเครง

.....

แคว้นเป่ยลี่ จวนอ๋องเก้า