จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 438

โม่หลานแสร้าทำหน้าหวาดกลัว “อ๋องเก้า ท่านเข้ามาได้อย่างไรกัน ข้ากลัวนัก---“

คำที่พูดออกมา นางเองยังอยากอาเจียนเลย

สตรีผู้หนึ่งที่ถือกระบี่ใหญ่ วันๆเอะอะโผงผาง กลับต้องมาทำเป็นสตรีแน่งน้อยขวยอาย ทำให้อ๋องเก้ายิ่งคันคะเยอหัวใจ ทนไม่ไหวแล้ว

“อย่ากลัวไปเลยสาวน้อย ขอเพียงเจ้ายอมข้า ข้าจะดีกับเจ้าแน่นอน” อ๋องเก้าบอกกระหยิ่มยิ้มย่อง

เพียงแต่เขายังไม่ทันแตะต้องโม่หลาน โม่หลานพลันตอบโต้ คว้าแขนเขาหมับ ตวัดไขว้หลัง

อ๋องเก้าเจ็บปวดยิ่งนัก “นังหญิงน่าตายนัก เจ้ากล้าลอบกัดข้า!”

ถึงเขาจะเป็นบุรุษ หากปกติวันๆไม่ทำอะไรเอาแต่กิน ชอบไปที่อโคจร โดนสตรีสูบเลือดสูบพลังหยางในตัวไปหมดแล้ว ต่อให้โม่หลานไม่ได้กินข้าวมาหลายวัน ก็ยังสลัดนางไม่ออก

หยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อที่ซ่อนตัวอยู่หลังประตูพุ่งเข้ามาทันที คนหนึ่งง้างปากของอ๋องเก้าออก อีกคนยัดเม็ดยาใส่ปากเขา

อ๋องเก้าดิ้นรนแทบตายไม่ยอมกิน พยายามอาเจียนมันออกมา

“ยังคิดอาเจียน หาเรื่องโดนอัด!” หยุนเสี่ยวลิ่วซัดกำปั้นใส่ท้องเขาหมัดใหญ่อย่างเดือดดาล

“อ๊าก!” อ๋องเก้าร้องด้วยความเจ็บปวด อ้าปากบัดดล หยุนเสี่ยวลิ่วตบปากเขาอย่างแรง ให้อ๋องเก้ากลืนยาลงไป

ภาพนี้เกิดขึ้นในแค่ชั่วพริบตา องครักษ์ที่หน้าประตูอยากจะเข้ามายับยั้งก็ไม่ทันการณ์แล้ว

“ปล่อยอ๋องเก้านะ!” องครักษ์ร้องเสียงดัง รีบพุ่งเข้ามาทันที

“รีบช่วยข้าเร็ว!” อ๋องเก้าตะโกนให้ช่วยเสียงดัง

โม่หลานถึงผลักเขาออก อ๋องเก้าที่เป็นอิสระรีบวิ่งไปหาองครักษ์ “ฆ่าพวกมันซะ ไอ้สารเลวพวกนี้กล้าลอบกัดข้า น่าตายนัก!”

หยุนเสี่ยวลิ่วเอ่ยปากเสียงเย็น “อ๋องเก้ากลืนยาพิษของข้าไปแล้ว หากมิมียาถอนพิษแล้ว ต้องเลือดไหลออกเจ็ดทวารจนตายแน่”

อ๋องเก้าตกใจจนสีหน้าซีดเผือด “ไอ้หนูเจ้ากล้าวางยาพิษข้า ตอนนี้ข้าจะหั่นเจ้าทั้งเป็น!”

“เจ้ากล้า คิดแตะต้องเจ้าหนูนี่ผ่านด่านข้าให้ได้ก่อน!” โม่หลานเข้ามาขวางหน้าหยุนเสี่ยวลิ่วในบัดดล

หยุนเสี่ยวลิ่วซาบซึ้งใจมาก “พี่หญิงโม่หลานวางใจเถิด พิษนี้พี่ใหญ่ข้าเป็นคนปรุงขึ้น มีเพียงพี่ใหญ่ข้าเท่านั้นที่ถอนพิษได้ หากข้าเป็นอะไรไป อ๋องเก้าได้แต่รอความตายเท่านั้นเอง”

ระหว่างพูด สีหน้าอ๋องเก้ามุ่นเป็นปม จากนั้นเขายกมือกุมหน้าท้อง ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดทรมานนัก สุดท้ายเกลือกกลิ้งบนพื้นไปมา

“ยาถอนพิษ เอายาถอนพิษให้ข้าเดี๋ยวนี้!” อ๋องเก้าร้องเสียงดัง

“ข้าบอกแล้วว่าไม่มียาถอนพิษ แต่ข้าช่วยเจ้าบรรเทาความทรมานได้ เพียงแต่พวกเราไม่ได้กินอะไรมาหลายวันแล้ว ไม่มีเรี่ยวแรงเลย” หยุนเสี่ยวลิ่วเบ้ปาก

“เร็ว รีบหาของกินมาให้พวกเขาซะ เร็วสิ!” อ๋องเก้าเร่งเร้า

“ขอรับ!” องครักษ์คนหนึ่งรีบไปจัดการ

“พวกเจ้าสองคนไปกราบทูลไท่จื่อซะ!” องครักษ์อีกคนบอก

“รีบไปเชิญหมอหลวงมา!” อ๋องเก้าสั่งการ

“ขอรับ!”

อ๋องเก้าโดนยาพิษมิใช่เรื่องเล็กเลย เหล่าองครักษ์ไม่กล้าชักช้า รีบไปรายงานเป่ยหมิงฉี่ทันที

ไม่นาน เหล่าคนรับใช้ก็ยกอาหารเลิศรสมาเต็มโต๊ะ โม่หลานมองตาแทบถลน รีบพุ่งเข้าไป ไม่สนใจตะเกียบสักนิด ยื่นมือดึงขาไก่มาข้างหนึ่งกัดกินคำโต

หยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อเองก็หิวมาก ทั้งสามคนลืมมารยาทหมดสิ้น สวาปามจัดเต็ม