จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 440

“เมื่อคืนเรือนของฮูหยินเฒ่าฟู่โดนคนลอบโจมตี ตอนนั้นฮูหยินเฒ่าฟู่พากองทัพของตนเองต่อต้านอย่างสุดกำลัง ฆ่าผู้บุกรุกจนหมดสิ้น

เดิมคิดว่าศัตรูคงตายใจแล้ว สุดท้ายเช้าวันนี้ตอนท่านลั่วตากตัวยาในสวน พลันมีคนบุกรุกเข้ามาอีก เนื่องจากเมื่อคืนคนในจวนบาดเจ็บล้มตายสาหัสนัก เลยมิได้เตรียมการป้องกันเอาไว้

ฮูหยินเฒ่าฟู่เองก็โดนอีกฝ่ายทำร้ายบาดเจ็บสาหัสเพราะปกป้องท่านลั่วขฌ ตอนนี้จวนตระกูลฟู่วุ่นวายไปหมดแล้ว ฮูหยินเฒ่าก็หมดหนทาง จึงให้ข้าน้อยมาเรียนซื่อจื่อ!” องครักษ์รายงาน

จวินหย่วนโยวรีบหันมองหยุนถิง “ถิงเอ๋อร์ ข้าไปดูทีจวนตระกูลฟู่หน่อย เจ้าอยู่บ้านพักผ่อนให้ดี”

“ซื่อจื่อ ข้าไปกับท่านด้วย บางทีข้าอาจจะช่วยนอะไรได้” หยุนถิงรู้ว่าซื่อจื่อเป็นห่วงท่านลั่ว และเป็นห่วงตน

“เจ้าต้องระวังร่างกายของเจ้านะ!”

“มิเป็นไร ข้านั่งรถม้าไป ซื่อจื่อท่านล่วงหน้าไปก่อน มีหลงเอ้อร์คุ้มครองข้าไม่ต้องห่วงนะ ท่านลั่วเองก็ดีกับข้าไม่น้อย บัดนี้เขาเกิดเรื่อง ข้าจะไม่ถามไถ่ได้อย่างไร” หยุนถิงอธิบาย

“ได้ ใครก็ได้ไปเตรียมรถม้ามา!” จวินหย่วนโยวสั่งการ

“ขอรับ!”

จวินหย่วนโยวจูงมือหยุนถิง ถึงจะร้อนใจ แต่เขากลับตั้งใจผ่อนปรนฝีเท้าให้ช้าลง ตั้งใจว่าจะไปกับหยุนถิง

ให้นางไปเอง จวินหย่วนโยวไม่วางใจ

หยุนถิงซาบซึ้งใจนัก ซื่อจื่อร้อนใจเพียงนี้แต่ยังเป็นห่วงร่างกายตน เขาเอาใจใส่ดียิ่ง

ทั้งสองคนขึ้นรถม้า มุ่งตรงไปยังจวนตระกูลฟู่

ตอนนี้ฮูหยินเฒ่าฟู่กำลังถูกท่านหมอทำการรักษา ในจวนราวกับโดนปล้นชิงก็ไม่ปาน ข้าวของแตกหักระเนระนาด องครักษ์มากมายพากันนั่งอยู่ในสวน ทุกคนล้วนบาดเจ็บหนัก สาหัสอย่างมาก

จวินหย่วนโยวพาหยุนถิงมุ่งตรงเข้าไปในห้อง พอฮูหยินเฒ่าฟู่ได้ยินว่าพวกเขามา ก็ลงจากเตียงทันที ท่านหมอรีบห้ามปราม “ฮูหยินเฒ่า ตอนนี้ท่านบาดเจ็บสาหัสนัก ต้องดูแลพักฟื้นให้ดี ไม่เช่นนั้นร่างกายจะไม่ไหวเอา”

“ข้ามิเป็นไร จวินซื่อจื่อ ขอท่านช่วยเหลือท่านลั่วด้วย!” ฮูหยินเฒ่าฟู่รีบบอก

จวินหย่วนโยวมองฮูหยินเฒ่าฟู่ที่สีหน้าซีดเผือด มุมปากยังมีรอยเลือดหญ คิ้วงามขมวดมุ่น “ฮูหยินเฒ่า วางใจเถอะ ท่านลั่วเป็นผู้มีพระคุณของข้า ข้าจะไม่ให้เขาเกิดเรื่องแน่นอน หลิงเฟิงรีบส่งองครักษ์เงามังกรทั้งหมดออกไปตามหาร่องรอยของท่านลั่วเสีย!”

“ขอรับ!” หลิงเฟิงรีบไปบอกทุกคน

“ฮูหยินเฒ่า ข้าช่วยดูอาการท่านแล้วกัน!” หยุนถิงรีบเข้ามา

“รบกวนซื่อจื่อเฟยแล้ว” ฮูหยินเฒ่าฟู่บอกอย่างซาบซึ้ง

หยุนถิงช่วยจับชีพจรให้นาง “ฮูหยินเฒ่า คนที่ลักพาตัวท่านลั่วไปมีลักษณะพิเศษอะไรบ้างรึ?”

“พวกเขาทั้งหมดล้วนใส่ชุดดำ ลงมือเหี้ยมโหดนัก ดูผ่านการฝึกฝนมา และกระบวนท่าประหลาดนัก หลายคนในนั้นยังชำนาญการใช้พิษ ไม่เช่นนั้นกองทัพของข้าจะได้รับบาดเจ็บสาหัสเยี่ยงนี้ได้อย่างไร!

เจ้าสารเลวพวกนี้ เมื่อคืนลอบโจมตีไม่สำเร็จ วันนี้ก็มาอีก พวกเขาลักพาตัวท่านลั่วไปอย่างไม่สนใจสิ่งอื่นใด เห็นได้ชัดว่าจับตาดูเขามานานมากแล้ว ไม่ว่าเป็นใคร ข้าจะไม่ยอมให้เขาทำร้ายท่านลั่วเป็นอันขาด” ฮูหยินเฒ่าฟู่บอกอย่างเดือดดาล

เพราะว่าโกรธมากเกินไป ฮูหยินเฒ่าไออย่างรุนแรง

หยุนถิงรีบควักสารอาหารเหลว ยาแก้ไอ และยารักษาอาการบาดเจ็บภายในออกมาในอกเสื้อ และป้อนให้ฮูหยินเฒ่าฟู่กินลงไป

ท่านหมอที่อยู่ข้างๆเบิกตากว้างมองของประหลาดเหล่านั้น เขาไม่เคยเห็นสิ่งเหล่านี้มาก่อนเลย

ฮูหยินเฒ่าฟู่ดื่มยาลงไป หายใจสะดวกคล่องคอขึ้นมาก เริ่มมีเรี่ยวแรงขึ้น “ว่ากันว่าฝีมือการแพทย์ของซื่อจื่อเฟยดีเลิศนัก สมคำร่ำลือจริงๆ”

“ฮูหยินเฒ่าชมมากไปแล้ว ข้าขอไปดูคนอื่นหน่อยนะ” หยุนถิงพูดพลางเดินออกไป