จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 441

คำเดียว ทำเอาแก้มของหยุนถิงแดงขึ้นทันที จ้องมองจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธ "ซื่อจื่ออย่าล้อเล่นไปเลย!"

"ข้าไม่ได้ล้อเล่น ข้าเพียงแค่พูดตามจริง!" จวินหย่วนโยวตอบ

"หยุด ห้ามพูดหัวข้อนี้อีก ท่านคิดอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องที่ท่านลั่วถูกลักพาตัว มีคนที่ท่านสงสัยหรือไม่?" หยุนถิงรีบเปลี่ยนเรื่อง

ตอนนี้นางเพิ่งท้อง และทำอันนั้นไม่ได้ พูดมากเท่าไหร่ก็ล้วนแต่จะทำให้ทั้งสองอยู่ไม่สบาย

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นลงในทันที "แม่ทัพเฒ่าฟู่บอกว่า ก่อนท่านลั่วถูกพาตัวไปนั้นได้กล่าวคำว่าขยะแห่งสำนัก นางสงสัยว่าหอเทพเซียนเป็นคนทำ"

หยุนถิงรู้สึกประหลาดใจมาก "หอเทพเซียน พวกเขามีกำลังความสามารถลักพาตัวท่านลั่วได้อย่างไร ข้าเห็นเหล่าองครักษ์พวกนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัส เห็นได้ชัดอีกฝ่ายนั้นลงมือโหดเหี้ยมเพียงใด"

"ผู้ที่อยู่เบื้องหลังของหอเทพเซียนน่าจะยังมีคนอื่น ไม่ใช่นั้นพวกเขาไม่สามารถเอาชนะองครักษ์ของจวนตระกูลฟู่ได้แน่นอน คนเหล่านั้นล้วนเป็นผู้ที่ฝ่าเคยอันตรายมากับแม่ทัพเฒ่าฟู่ ผ่านศึกมานักต่อนัก" จวินหย่วนโยวตอบ

“แล้วซื่อจื่อ ท่านมีแผนการอะไร?”

"ข้าจะไปที่หอเทพเซียนด้วยตนเอง เพื่อช่วยท่านลั่วออกมา หลายปีมานี้ล้วนเป็นเขาที่คอยช่วยข้าดูแลรักษาร่างกายมาโดยตลอด หากไม่มีเขา เกรงว่าข้าคงตายไปนานแล้ว"

หยุนถิงฟังแล้วก็รู้สึกปวดใจยิ่งนัก "งั้นข้าไปเป็นเพื่อนท่าน"

"ไม่ได้ หอเทพเซียนอยู่ห่างจากต้าเยียน แถมมีอันตรายอยู่ทุกที่ และเจ้าก็เพิ่งตั้งครรภ์ ไม่ควรมีอันตรายแม้แต่นิด" น้ำเสียงคำสั่งของจวินหย่วนโยวอย่างไม่ต้องสงสัย

“แต่ข้ารู้วิธีใช้พิษ แม้ว่าองครักษ์เงามังกรของท่านจะแข็งแกร่งมาก แต่เรื่องการใช้พิษก็มิสามารถเทียบข้าได้ บางทีข้าก็อาจช่วยอะไรได้อยู่บ้าง？” หยุนถิงพูดด้วยน้ำเสียงที่เบา

นางก็แค่อยากทำอะไรเพื่อซื่อจื่อสักหน่อย

"ไม่ได้ หอเทพเซียนอันตรายเกินไป เจ้าจะไปเสี่ยงไม่ได้ องครักษ์เงามังกรสู้รบมานับครั้งไม่ถ้วน และมีประสบการณ์ ขอเพียงช่วยท่านลั่วได้ ข้าก็จะให้คนกำจัดหอเทพเซียนให้หมดสิ้น ครั้งนี้ฟังข้า เจ้าอยู่ที่จวนซื่อจื่อดีๆ ข้าก็สามารถไว้ใจได้!" จวินหย่วนโยวทำหน้าดูจริงจัง

“ก็ได้ ฟังซื่อจื่อ ท่านไปครั้งนี้ต้องระวังไว้ให้มากๆ หากเกิดสถานการณ์ใดๆก็รีบส่งจดหมายนกพิราบมาให้ข้า” หยุนถิงพูดอย่างยอมทำตาม

"อืม"

รถม้ากลับไปที่จวนซื่อจื่อ จวินหย่วนโยวก็รีบเรียกทุกคนมารวมกันทันที และหารือเกี่ยวกับแผนการเดินทางและแผนการรบ

หยุนถิงก็ไม่ได้อยู่เฉย ๆ รีบกลับไปที่ห้องและเข้าไปในมิติแล้วเตรียมถุงยา ครั้งนี้จะไปที่หอเทพเซียน ซึ่งเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งการแพทย์และการใช้พิษ ดังนั้นถุงยาทุกถุงหยุนถิงจึงใส่ยาถอนพิษ และยาพิษไว้เป็นจำนวนมาก

หลังจากหยุนถิงทำสิ่งเหล่านี้เสร็จ ก็รีบให้ซูหลินแจกจ่ายให้กับทุกคนในทันที เมื่อเหล่าองครักษ์เงามังกรต่างก็รู้สึกดีใจยิ่งนัก และรีบพกติดตัวไว้ในทันที

เมื่อเห็นเสื้อคลุมสีขาวที่โดดเดี่ยวของซื่อจื่อ หยุนถิงก็อาลัยอาวรณ์ยิ่งนัก "ซื่อจื่อ ท่านต้องกลับมาอย่างปลอดภัยนะ!"

“ไว้ใจเถอะ ข้าจะกลับมาอย่างปลอดภัยแน่นอน ข้ายังจะต้องอยู่เคียงเจ้าและลูกของพวกข้า” จวินหย่วนโยวพูดและจูบหน้าผากของหยุนถิง

"อืม ข้ารอท่าน"

...............

ทางนี่ โม่หลาน หยุนเสี่ยวลิ่วและเสี่ยวอันจื่อทั้งสามกำลังกินและดื่มอย่างเอร็ดอร่อยในจวนของอ๋องเก้า ได้รับการต้อนรับอย่างดี มีความสุขและเพลิดเพลินยิ่งนัก

หลังทั้งสามพักผ่อนมาเป็นเวลาหลายวัน และเมื่อพวกเขาพักฟื้นตัวเรียบร้อย โม่หลานและอีกสองคนก็ดำเนินการตามแผนในทันที

วันนี้ก็เป็นวันเจรจาระหว่างหลีอ๋องและเป่ยหมิงฉี่ เป่ยหมิงฉี่ส่งคำเชิญขอเจรจาสันติภาพด้วยตนเองตัว แน่นอนว่าหลีอ๋องเองก็ต้องดีใจอยู่แล้ว หากสามารถชนะโดยไม่ต้องรบและแสวงหาผลประโยชน์ให้แก่แคว้นต้าเยียน เขาเองก็เต็มใจอยู่แล้ว

โม่ฉือหานพาทหารที่เชื่อได้ของตัวเองไปที่จวนไท่จื่อตั้งแต่เช้าเลย เป่ยหมิงฉี่ต้อนรับด้วยตนเอง "หลีอ๋องมาแคว้นเป่ยลี่ของพวกข้าในครั้งนี้ลำบากแล้ว นี่คือชาหลงจิ่งที่ดีที่สุดในจวนไท่จื่อของข้า หลีอ๋องสามารถลองดื่มดู"

โม่ฉือหานเห็นเป่ยหมิงฉี่อ่อนน้อมถ่อมตนเยี่ยงนี้ ก็พอใจยิ่งนัก ยกน้ำชาขึ้นมาแล้วจิบไปสองคำ "เป็นชาที่ดีจริงๆด้วย"

“ถ้าอย่างนั้น หลีอ๋องก็ดื่มเยอะๆ”