จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 446

บ่าวรับใช้ชายคนหนึ่งพากงกงท่านหนึ่งเข้ามา "ซื่อจื่อเฟย กงกงท่านนี้บอกว่าเขารับใช้อยู่ข้างเฟิ่งจาวหยี มาขอพบท่าน"

(จาวหยี เป็นตำแหน่งของพระสนม)

หยุนถิงชำเลืองมองกงกงคนนั้น เป็นขันทีน้อยที่หน้าตาดี "เจ้าหาข้ามีเรื่องอะไร？"

เสี่ยวยิ่นจื่อทำความเคารพทันที "เสี่ยวยิ่นจื่อคำนับซื่อจื่อเฟย จาวหยีของข้าบอกว่าอยากเชิญซื่อจื่อเฟยเข้าวัง"

“จาวหยี？” หยุนถิงขมวดคิ้ว

"เรียนซื่อจื่อเฟย จาวหยีของข้าไม่ตั้งท้องมาหลายปี หมอหลวงในโรงหมอหลวงรักษามาหลายปี แต่ก็ไม่ได้ผล เมื่อไม่กี่วันก่อนจาวหยีของข้าได้ยินว่าหลู่หวางเฟยท้องแล้ว ดังนั้นจึงส่งคนไปสอบถามโดยเฉพาะ และได้รู้ว่าซื่อจื่อเฟยเป็นคนออกมือเอง ดังนั้นจึงสั่งให้บ่าวมาเชิญซื่อจื่อเฟยโดยเฉพาะ” เสี่ยวยิ่นจื่อตอบ

“เช่นนั้นข้าก็ไปกับเจ้าสักหน่อยก็ได้” หยุนถิงลุกขึ้นและจากไป

หลงเอ้อและรั่วจิ่งตามไปทันที ช่วงนี้รั่วจิ่งฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์แล้ว หลิงเฟิงตามซื่อจื่อไปที่หอเทพเซียน รั่วจิ่งเองก็ไม่ไว้ใจที่ซื่อจื่อเฟยไปคนเดียว

หลังขึ้นรถม้า ก็ตรงไปที่พระราชวัง

เมื่อลงจากรถม้า เสี่ยวยิ่นจื่อกำลังจะเอื้อมมือไปประคองหยุนถิง แต่กลับถูกหลงเอ้อห้ามเอาไว้ "ซื่อจื่อเฟยของข้า ข้ามาประคองเอง"

“พ่ะย่ะค่ะ เป็นบ่าวเองที่เลยเถิดไป”

หยุนถิงเหลือบมองไปเห็นแผลเป็นบนแขนของเสี่ยวยิ่นจื่อ "เจ้าบาดเจ็บหรือ？"

เสี่ยวยิ่นจื่อเก็บแขนทันที "บ่าวแค่ไม่ระวังไปทำโดน ทำให้ซื่อจื่อเฟยตื่นตระหนกตกใจแล้ว"

"ไม่เป็นไร สิ่งนี้สามารถช่วยการไหลเวียนของเลือดและลบรอยแผลเป็นได้ เจ้าทาวันละสามครั้งก็ได้แล้ว" หยุนถิงยื่นขวดให้

เสี่ยวยิ่นจื่อตกใจ คิดไม่ถึงว่าซื่อจื่อเฟยจะเป็นคนที่ละเอียดอ่อนเยี่ยงนี้ กลับเอายาให้ตัวเอง ทำให้เขาได้รับความโปรดปรานอย่างไม่คาดฝันจนรู้สึกประหลาดใจ

"ขอบคุณซื่อจื่อเฟย แต่ไม่ต้องแล้ว ชีวิตที่ต่ำทรามนี้ของบ่าว ไม่คู่ควรกับยาที่ดีนี้ของซื่อจื่อเฟย!"

“ในสายตาของข้า สรรพสัตว์ทั้งหมดล้วนเท่าเทียมกันหมด การที่เจ้าเป็นบ่าวไม่ใช่สิ่งที่เจ้าสามารถเลือกได้ หากมีภูมิหลังที่ดีใครจะยอมเข้าวังมารับใช้ผู้อื่น ดูสีหน้าคนอื่น และอดทนต่อการเหยียดหยามดูถูกของผู้อื่น”

ดังนั้นอย่าดูถูกตัวเอง แม้ว่าจะเป็นขันที พอเพียงเจ้ามีความทะเยอทะยาน และมีความสามารถ ก็ยังสามารถไต่เต้าได้ และกลายเป็นคนสนิทไว้เนื้อเชื่อใจของฝ่าบาทได้ กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วก็เคยมีขันทีบริหารเรื่องการเมือง มีอำนาจท่วมท้น ไม่มีผู้ใดเทียบได้" หยุนถิงกล่าว

เสี่ยวยิ่นจื่อตกตะลึงยิ่งนัก มองดูซื่อจื่อเฟยตรงหน้าด้วยความไม่น่าเชื่อ

นางเป็นซื่อจื่อเฟยผู้สูงศักดิ์ และยิ่งเป็นคนที่จวินซื่อจื่อโปรดปราน ของมกุฏราชกุมาร ในอดีตคนมักกล่าวว่าหยุนถิงหยิ่งยโสโอหัง กำเริบเสิบสาน หลงระเริง และไร้ประโยชน์ แต่ภายหลังหยุนถิงโดดเด่นและเก่งในทุกด่าน มีความสามารถ หน้าตาสวยงาม และได้รับความสำคัญมากเป็นพิเศษ

แต่นางกลับไม่ได้ถือสาฐานะของตัวเอง แถมยังบอกสิ่งเหล่านี้กับตัวเอง ไม่มีใครเคยพูดสิ่งเหล่านี้กับเสี่ยวยิ่นจื่อเลย ปกติเฟิ่งจาวหยีก็มักจะทุบตีและดุว่าเขาเป็นประจำ ไม่เคยเห็นเขาเป็นคนเลย แต่ซื่อจื่อเฟยที่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อนนั้นกลับมาให้กำลังใจเขาเช่นนี้ ซึ่งทำให้เสี่ยวยิ่นจื่อซาบซึ้งยิ่งนัก จนขอบตาแดง

“ลูกผู้ชายคนหนึ่งแท้ๆร้องไห้ทำไม ยาของซื่อจื่อเฟยนั้นเป็นสิ่งที่มีเงินก็ขอได้ยาก ยังไม่รีบรับเอาไว้” หลงเอ้อกล่าว

เสี่ยวยิ่นจื่อเอื้อมมือไปรับทันที และคุกเข่าลงทันที "ขอบคุณซื่อจื่อเฟยที่ประทานยาให้"

"เอาล่ะ ลุกขึ้นเถอะ ก็แค่ยาขวดเดียว" หยุนถิงเดินตรงออกไปนอกลาน

หลังจากทุกคนขึ้นรถม้า ก็ตรงไปที่พระราชวัง

เสี่ยวยิ่นจื่อพาหยุนถิงและคนอื่น ๆ ตรงไปที่ตำหนักชิ่นหยางของเฟิ่งจาวหยี ระหว่างทางก็บังเอิญเจอกับองค์ชายสี่ที่กำลังเข้าวังพอดี

“หยุนถิง เหตุใดเจ้าจึงเข้ามาในพระราชวัง เสด็จพี่มีเรื่องหาเจ้าหรือ？” โม่ฉือชิงถาม

"เฟิ่งจาวหยีหาข้า ดังนั้นข้าจึงมา" หยุนถิงตอบ