จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 447

หยุนถิงรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย โม่ฉือชิงคนนี้คิดเพื่อตัวเองมากจริงๆเลย ไม่เช่นนั้นก็คงไม่บอกความลับนี้ออกมา

“ท่านไม่กลัวข้าหักหลังท่านหรือ นำคำพูดที่ท่านพูดในเมื่อครู่บอกให้กับฝ่าบาทหรือเฟิ่งจาวหยี?” หยุนถิงจงใจแกล้งเขา

โม่ฉือชิงรู้สึกกระวนกระวายในทันที "เมื่อกี้ข้าพูดอะไร จำไม่ได้ ลืมแล้ว"

หยุนถิงรู้สึกขบขันกับเขา "ขอบเจ้าสำหรับคำเตือนของท่าน"

"แบบนี้หน่อยสิถึงค่อยยังชั่ว"

ทั้งสองเดินตรงไปข้างหน้า องค์ชายสี่กำลังจะไปเข้าเฝ้าฝ่าบาท ส่วนหยุนถิงก็หันหลังและเดินไปที่ประตูพระราชวัง

“คุณหนูหยุนโปรดช้าก่อน ฝ่าบาททรงเรียกท่านเข้าพบ!” ซูกงกงรีบวิ่งมา

หยุนถิงยิ้มจางๆ สายลับของฝ่าบาทค่อนข้างเยอะนัก นางเพิ่งไปที่เฟิ่งจาวหยีมา ฝ่าบาทก็จะพบนาง เห็นได้ว่าการคาดเดาของนางไม่ผิดจริงด้วย

"พวกข้าสองคนไปพร้อมกันพอดีเลย" โม่ฉือชิงกล่าวอย่างดีใจ

ดังนั้นทั้งสองจึงเดินไปที่ห้องโถงข้างๆ พร้อมกัน เมื่อฝ่าบาทเห็นพวกเขา สีหน้าก็จริงจังขึ้นมาทันที

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าไปที่ตำหนักชิ่นหยาง สุขภาพของเฟิ่งจาวหยีเป็นอย่างไรบ้าง？” ฝ่าบาทพูดอย่างตรงไปตรงมา

“ทูลฝ่าบาท สุขภาพของเฟิ่งจาวหยีแย่มาก ใช้ยาเป็นประจำทำร้ายรากฐานของร่างกายไปแล้ว หากจะตั้งครรภ์คงยากยิ่งนัก แต่ก็ไม่ใช่ไม่ได้ หากหม่อมฉันออกมือ ปรับสภาพร่างกายระยะหนึ่งก็ยังมีความหวังอยู่ หม่อมฉันได้ให้ใบสั่งยาการปรับสภาพร่างกายไว้ให้เฟิ่งจาวหยี" หยุนถิงตอบตามตรง

ฝ่าบาทขมวดคิ้ว สีหน้าเย็นชาลงทันที เหลือบมององค์ชายสี่ที่อยู่ข้างๆ "เจ้ามาทำไม？"

“ข้ามารายงานเรื่องค้าขายให้เสด็จพี่” องค์ชายสี่ตรัส

“กลับไปเขียนรายละเอียดใบหนึ่งมา และส่งให้ข้าในวันพรุ่งนี้!” ฝ่าบาทสั่ง

“ห้ะ ยังต้องเขียนรายละเอียดอีกหรือ เสด็จพี่ข้ารายงานตรงถึงเจ้ามาโดยตลอด ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากเช่นนั้นด้วย เสด็จพี่เจ้าตั้งใจให้ข้าออกไป หรือว่าเป็นเพราะต้องการพูดเรื่องเฟิ่งจาวหยีกับหยุนถิง แท้จริงแล้วในใจข้ารู้ดี”โม่ฉือชิงแบะปาก

สีหน้าของฝ่าบาทเย็นชากว่าเดิม "ในใจเจ้ารู้ดีอะไร？"

“องค์ชายสี่ท่านออกไปก่อน ครีมความงามที่ท่านอยากได้ข้าจะให้คนส่งไปที่จวนของท่านในภายหลัง” หยุนถิงกล่าวทันที

แม้ว่าทุกคนจะรู้อยู่แก่ใจโดยไม่ต้องอธิบาย แต่หากถูกโม่ฉือชิงพูดออกมา ก็คงต้องทำให้ฝ่าบาททรงโกรธแน่นอน

โม่ฉือชิงตะลึงไปครู่หนึ่ง "ข้าขอกับเจ้าเมื่อไหร่ โอ้ ใช่ ข้าเกือบลืมไปแล้ว เสด็จพี่งั้นข้าไปก่อนแล้ว" พูดจบก็เดินออกไปทันที

ในห้องโถงด้านข้างขนาดใหญ่ เหลือเพียงหยุนถิงและฝ่าบาทเท่านั้น

ฝ่าบาทมองมาอย่างมีเล่ห์เหลี่ยม "ข้าไม่อยากให้เฟิ่งจาวหยีตั้งครรภ์!"

หยุนถิงแอบเย้ยหยันในใจ ว่าแล้วนี่ต่างหากที่เป็นจุดประสงค์ของฝ่าบาท

"หม่อมฉันรับทราบ!" หยุนถิงตอบด้วยความเคารพ ด้วยสีหน้าสงบและไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ

“เรื่องนี้ข้าหวังว่าจะไม่มีบุคคลที่สามรู้”

"เพคะ!"

หลังจากออกจากพระราชวัง หยุนถิงนั่งอยู่ในรถม้า มองดูกำแพงพระราชวังอันโอ่อ่านั้นก็อดไม่ได้ที่อุทานว่า เป็นเรื่องจริงนักที่ว่ากันว่าตั้งแต่สมัยโบราณเชื้อพระวงศ์นั้นล้วนโหดเหี้ยม

เมื่อคิดแบบนี้ ซื่อจื่อของนางก็ดีมากเลย

ไม่รู้ว่าตอนนี้ซื่อจื่อเป็นอย่างไรแล้ว ถึงหอเทพเซียนหรือยัง

รถม้าแล่นผ่านถนนสองสาย หยุนถิงก็บังเอิญเห็นชายชราข้างถนนที่ขายเกาลัดคั่วน้ำตาลพอดี จึงให้คนขับหยุดรถม้าทันที

หยุนถิงเดินตรงมา "ท่านลุง ใส่ให้ข้าสองชุด"

“ได้เลย แต่ต้องรอสักครู่ สุกเดี๋ยวนี้เลย!” ชายชรารีบคั่ว

"หลงเอ้อเจ้าไปซื้อขนมกุ้ยฮวามา จู่ๆ ข้าก็อยากกินขนมกุ้ยฮวา" หยุนถิงกล่าว