จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 448

เกาลัดที่หยุนถิงพึ่งกินเข้าปาก ก็สำลักและไออย่างรุนแรง

โม่เหลิ่งเหยียนยื่นมือออกมาและยื่นน้ำให้ "ดื่มนี่สิ"

หยุนถิงรับมา ดื่มไปสองสามอึกจึงค่อยดีขึ้นเล็กน้อย จากนั้นก็จ้องโม่เหลิ่งเหยียนด้วยความโกรธ "ซวนอ๋อง เรื่องล้อเล่นแบบนี้ไม่ตลกสักนิดเลย"

หลงเอ้อที่อยู่ข้างๆ ตื่นเต้นจะตายแล้ว และมองโม่เหลิ่งเหยียนด้วยความไม่ไยดี

ซวนอ๋องผู้นี้ ไม่มีเจตนาดีต่อซื่อจื่อเฟยจริงๆด้วย ตัวเองห้ามให้เขาแย่งซื่อจื่อเฟยไปได้โดยเด็ดขาด มิฉะนั้นรอซื่อจื่อกลับมาเขาก็ไม่สามารถอธิบายได้

ข้าไม่ได้ล้อเล่น คำนี้โม่เหลิ่งเหยียนก็เพียงพูดในใจเท่านั้น เขารู้ว่าหากตัวเองพูดออกมา ต่อไปหยุนถิงคงจะไม่สนตัวเองอีกแล้ว

“ไม่ตลกเลยจริงๆด้วย วันนี้เจ้ามีเรื่องกวนใจอะไรหรือเปล่า？” โม่เหลิ่งเหยียนถาม

ด้วยทักษะของหยุนถิง เป็นไปไม่ได้ที่โดนคนชนก็ยังไม่รู้

“ก็ไม่มีอะไร ไปที่วังมา เฟิ่งจาวหยีให้ข้ารักษานาง จากนั้นฝ่าบาทก็เรียกข้าเข้าพบ” หยุนถิงตอบตามตรง

เฉลียวฉลาดเช่นโม่เหลิ่งเหยียนก็รู้ถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ "ฝ่าบาททรงเกรงกลัวอำนาจของตระกูลเฟิ่ง ก็ไม่ใช่เรื่องวัน สองวันแล้ว สถานการณ์ในราชสำนักและวังหลังไม่แน่ไม่นอน ดังนั้นเจ้าไม่จำเป็นต้องใส่ใจมากเกินไป แต่เฟิ่งจาวหยีเป็นคนที่คิดแค้น เจ้าต้องระวังไว้"

"ข้ารู้แล้ว"

"ครั้งนี้กลับมาเดิมทีอยากไปหาเจ้าที่จวนซื่อจื่อ แต่ตอนนี้อยู่ที่นี่ก็พอดีเลย ข้าทำตามที่เจ้าพูดแล้ว นำด่านห้าเสือและน่านน้ำทางทะเลของแคว้นเป่ยลี่ขอมาแล้ว ต่อไปเจ้ามีแผนการอะไร?” โม่เหลิ่งเหยียนถาม

"น่านน้ำทางทะเลของแคว้นเป่ยลี่ติดกับชายฝั่งอีกสามแคว้น แน่นอนว่าก็ต้องสร้างการขนส่งทางทะเลของพวกข้าเองขึ้นมา เช่นนี้สามารถประหยัดกำลังคน ทรัพยากรทางการเงิน ทรัพยากรวัสดุ และเวลา มันเป็นข้อได้เปรียบอย่างแท้จริง" หยุนถิงตอบ

"การขนส่งทางทะเล?"

ความคิดนี้ก่อนหน้านี้โม่เหลิ่งเหยียนก็เคยมีมาก่อน แต่คลื่นน้ำใหญ่มาก แถมน่านน้ำทางทะเลก็ใหญ่ หากไม่ระวังก็จะหลงทาง อดีตมีคนจำนวนมากที่พยายามขนส่งหรือผจญภัยในทะเล แต่สุดท้ายต่างก็ตายอยู่ในทะเลกันหมด

"ถูกต้อง ข้าได้ทำแผนการและภาพวาดไว้อย่างละเอียดแล้ว" หยุนถิงกล่าว และรีบนำแผนการและภาพวาดเรือรบที่ตัวเองเขียนไว้ก่อนหน้านี้ออกมาจากมิติทันที

โม่เหลิ่งเหยียนรับมาแล้วดู ดวงตาของเขาเบิกกว้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาเห็นเรือรบ ความกระตือรือร้นและความดีใจในดวงตาของเขานั้นเห็นได้อย่างชัดเจน

เพราะตื่นเต้นมากเกินไป โม่เหลิ่งเหยียนจับมือของหยุนถิง "หยุนถิงเจ้ามีความสามารถมากยิ่งนัก หากสามารถสร้างเรือรบนี้ออกมาได้จริง มันจะเหมือนเสือติดปีกสำหรับการทำสงครามทางเรือมาเลย เกรงว่าคงสามารถกวาดล้างสามแคว้นได้”

หลงเอ้อที่ข้างๆทำหน้าจริงจัง "ซวนอ๋อง ท่านเลยเถิดไปแล้ว"

โม่เหลิ่งเหยียนจึงค่อยตระหนักถึงความไม่เหมาะของตัวเองได้ และปล่อยมือที่จับมือของหยุนถิงไว้ "เมื่อครู่ข้าตื่นเต้นมากเกินไป ข้าขอโทษ เจ้าอย่าถือสาไปเลย"

"ไม่เป็นไร!" สำหรับหยุนถิงที่มีความคิดในปัจจุบันนั้น ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากอยู่แล้ว

ทั้งสองหารือเกี่ยวกับแผนการและการสร้างเรือรบอย่างละเอียด เมื่อพวกเขาหารือกันเสร็จฟ้าก็มืดลงแล้ว

ในตอนแรกหลงเอ้อยังมีเจตนาอันเป็นศัตรูกับซวนอ๋องเล็กน้อย แต่เมื่อได้ยินการสนทนาระหว่างซื่อจื่อเฟยกับซวนอ๋อง หลงเอ้อก็รู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก และอดไม่ได้ที่จะนับถือและตื่นเต้น แต่ฟังไปฟังมาก็ฟังจนเพลิน จนลืมเวลาเลย

"หยุนถิงหาเจ้าเป็นผู้ชาย คงต้องประสบความสำเร็จเป็นอย่างมากแน่นอน เกรงว่าทั้งสี่แคว้นก็ไม่มีใครเทียบได้!" โม่เหลิ่งเหยียนอดไม่ได้ที่จะชื่นชม

“ข้าเป็นผู้หญิงความสำเร็จก็น้อยหรือ?” หยุนถิงจงใจถาม

“ฮ่าฮ่า ไม่น้อยเลย เจ้าเป็นผู้หญิงที่มีความสามารถที่สุดเท่าที่ข้าเคยเห็น ข้านับถือยิ่งนัก!”

"เป็นเกียรติของข้ายิ่งนัก ที่ทำให้ซวนอ๋องนันบถือได้ถึงเยี่ยงนี้"

“หากไม่รังเกียจ ทานอาหารด้วยกันเถอะ ถือเป็นของขวัญขอบคุณเจ้า” โม่เหลิ่งเหยียนเสนอแนะ

“งั้นของขวัญขอบคุณนี้ก็ธรรมดาเกินไปแล้ว” หยุนถิงพูดติดตลก

“ธรรมดาจริง เจ้าอยากได้ของขวัญขอบคุณอะไร บอกมาได้เลย ขอเพียงข้าสามารถทำได้”