จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 449

"เจ้าพูดเสียดสีคุณหนูหยุนเช่นนี้ได้อย่างไร ข้าว่าเจ้าคงอิจฉาความงามและความสามารถของคุณหนูหยุนสินะ" คนหนึ่งในนั้นพูดอย่างไม่พอใจ

เขาเคยได้รับบุญคุณของหยุนถิงมาก่อน ดังนั้นจึงไม่ยอมให้ใครมาพูดหยุนถิงแบบนี้

"พูดถูก คุณหนูหยุนกับซวนอ๋องเป็นเพื่อนรู้ใจกันเท่านั้น และต่างก็ชื่นชมซึ่งกันและกัน ทั่วทั้งแคว้นต้าเยียนต่างก็รู้กันหมด"

"นี่มันคุณหนูรองของบ้านตระกูลซูไม่ใช่หรือ ข้าจำได้ว่าก่อนหน้านี้นางเคยพ่ายแพ้ให้คุณหนูหยุนในเทศกาลดอกท้อ ดังนั้นคงคิดแค้นคุณหนูหยุนสินะ"

“ตอนนั้นข้าก็อยู่ในสถานการณ์ เจ้าหรือที่ปล่อยข่าวลือใส่ร้ายคุณหนูหยุน？”

ประชาชนต่างก็ดูหมิ่น เกลียดชัง และกล่าวหาซูซินโหรวในทันที ต่างก็วิพากษ์วิจารณ์นาง และแสวงหาความยุติธรรมให้กับหยุนถิง

โรงน้ำชาแห่งหนึ่ง สายตาหนึ่งกำลังมองดูฝูงชนอย่างสนใจยิ่งนัก "คิดไม่ถึงเลยว่า หยุนถิงจะได้รับความนิยมมากขนาดนี้ น่าสนใจยิ่งนัก!"

“องค์ชาย พวกข้าจะอันนั้นหรือไม่？” ผู้ติดตามที่อยู่ข้างๆคนหนึ่งถาม

“ไม่รีบ ในเมื่อมีคนช่วยพวกข้าทำแล้ว ก็จะได้ทดสอบความสามารถของหยุนถิงนี้ดูหน่อยพอดี!” เสียนเทียนเจี๋ยยกมุมปากขึ้น

ผู้ติดตามมองไปตามสายตาของเจ้านายตัวเอง ก็เห็นมุมหนึ่งของถนน มีคนจ้องมองฝูงชนบนถนนด้วยความโกรธ

คนคนนี้คือหนานเทียนหลินนั้นเอง เขาในขณะนี้ไม่ได้หล่อเหลา เย็นชาเหมือนอดีตแล้ว เพื่อหลีกเลี่ยงการไล่ฆ่าของจวินหย่วนโยว เขาทำให้ตัวเองเสียโฉมเอง และปลอมตัวเป็นชายชรา บนตัวส่งกลิ่นเหม็น คนอื่นเห็นแล้วต่างก็รีบหลีกไปไกลๆเลย ดังนั้นย่อมไม่มีใครสงสัยอยู่แล้ว

นัยน์ตาอันดำของหนานเทียนหลินเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมและความเคืองแค้น เขาฟังการวิพากษ์วิจารณ์ของผู้คน สายตาก็ดูน่ากลัวกว่าเดิม เขาเอาไม้เท้าไว้หันกลับและจากไป

จวนซื่อจื่อ หยุนถิงได้ยินรั่วจิ่งบอกว่าวันนี้หอเซวียนกู่ได้จัดการประมูล และมีเครื่องยาล้ำค่าจำนวนหนึ่ง ดังนั้นนางจึงตื่นแต่เช้าเลย

เพียงแต่ว่าตอนนางออกจากประตู ก็เห็นคนรับใช้ในครัวกำลังยกขอทานคนหนึ่งที่หมดสติไปเข้ามาพอดี "เกิดอะไรขึ้น？"

“เรียนซื่อจื่อเฟย เมื่อเช้าข้าพาคนไปซื้อของ ไปชนขอทานคนนี้โดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนั้นข้าถามคนรอบข้างต่างก็บอกว่าพวกเขาไม่รู้จัก แถมเขาก็เป็นลมไม่ตื่นสักที ดังนั้นข้าจึงพาเขากลับมา ซื่อจื่อเฟยโปรดลงโทษข้าด้วย!” เหล่าจางที่รับผิดชอบการสอบสวนในหลังครัวนั้น รีบตอบด้วยความเคารพ

“ยามยังมีชีวิตอยู่ ย่อมเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ทุกเมื่อ เจ้าไม่จำเป็นต้องโทษตัวเอง พาคนเข้าไปก่อนเถอะ และไปเชิญหมอมาดู รอเขาหายดีแล้วก็ให้เงินเขาสักหน่อยแล้วให้เขาจากไปซะ” หยุนถิงกล่าวและเหลือบมองคนขอทาน

หน้าตามอมแมม แถมหน้าซ้ายยังมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ น่ากลัวยิ่งนัก บนตัวส่งกลิ่นเหม็น ซึ่งทำให้หยุนถิงรู้สึกอยากอวกในทันที และไม่ได้มองดูดีๆ

ทันทีที่หลงเอ้อเห็น ก็รีบพูดว่า "ยังไม่รีบยกไป ซื่อจื่อเฟยเหม็นจะตายอยู่แล้ว!"

คนรับใช้รีบยกไปทันที หยุนถิงคลื่นไส้ไปสองสามครั้ง หลงเอ้อรีบยื่นบ๊วยเปรี้ยวให้ด้วยความเคารพ หยุนถิงกินไปแล้วจึงค่อยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

"ซื่อจื่อเฟย พวกข้ากลับไปพักผ่อนเถอะ" หลงเอ้อกล่าวด้วยความกังวล

"ไม่เป็นไร วันนี้มีเครื่องยาล้ำค่ามาที่หอเซวียนกู่ บางทีอาจเป็นประโยชน์ต่อสุขภาพของซื่อจื่อ พวกข้าไปดูสักหน่อย" หยุนถิงเดินตรงเข้าไปในรถม้า

หลงเอ้อและรั่วจิ่งรีบตามไป และพวกเขาก็ตรงไปที่หอเซวียนกู่

ระหว่างทาง หยุนถิงก็ได้คำวิจารณ์ของผู้คน นางไม่รู้ว่าตัวเองจะได้ใจประชาชน สำหรับนางแล้วนี่ไม่ใช่หรือดีอะไรสักนิดเลย

ดังนั้นเดิมทีหยุนถิงที่จะไปหอเซวียนกู่นั้น จึงเปลี่ยนใจในทันที "หลงเอ้อ ในเมื่องหลวงที่ไหนมีการแข่งไก่ชน การแข่งขันสุนัขหรือการแข่งม้าบ้าง？"

“ซื่อจื่อเฟย ที่เขตตะวันออกมีสถานที่แห่งหนึ่งที่มีการแข่งไก่ชนและแข่งขันสุนัขโดยเฉพาะ ว่ากันว่าคุณชายในเมืองหลวงต่างก็ชอบกันมาก ส่วนการแข่งม้านั้นอยู่ไกลออกไปถึงนอกเมือง ไกลไปหน่อย" หลงเอ้อตอบ

"ถ้างั้นก็ไปที่ที่แข่งไก่ชนและแข่งขันสุนัข รั่วจิ่งเจ้าไปที่หอเซวียนกู่ และให้พวกเขาเก็บเครื่องยาที่มีค่าที่สุดไว้ พวกข้าซื้อในราคาสองเท่า" หยุนถิงสั่ง

"ขอรับ!" รั่วจิ่งรีบไปทันที ส่วนหลงเอ้อก็ไปที่เขตตะวันออกกับหยุนถิง