จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 460

ตอนนี้นางไม่ใช่ซ่างกวนหรูคนเดิมในตอนนั้นอีกแล้ว นางกับเป่ยจิ่วฉิงถูกจวินหย่วนโยวโยนลงไปในถ้ำใต้หน้าผา ไม่มีอาหารและน้ำดื่ม ถึงแม้เป่ยจิ่วฉิงจะถูกพิษหนอนกู่ถูกนางควบคุม แต่เมื่อคนเราหิวโหยสุดขีด ก็เหลือเพียงการฆ่ากันเองเท่านั้นแล้ว

ถึงแม้เป่ยจิ่วฉิงจะอายุมากแล้ว แต่อย่างไรก็เป็นผู้ชาย ด่าว่าทุบตีนางเป็นประจำทุกวัน แถมยังทำให้อับอายและระบายอารมณ์ใส่นาง ให้นางเหลือเพียงลมหายใจเฮือกเดียวเท่านั้น

ยิ่งให้นางออกไปหาของอาหารและน้ำดื่ม หากลับมาไม่ได้ เป่ยจิ่วฉิงก็จะเตะและต่อยนาง ซ่างกวนหรูเหมือนตายทั้งเป็น

ช่วงเวลานั้น นางเคยกินเปลือกไม้ ใบไม้ เคยกินหนูตาย ดื่มน้ำฝน แม้กระทั่งสุดท้ายดื่มน้ำปัสสาวะ-------เพียงเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไป

สุดท้ายเป่ยจิ่วฉิงไม่สามารถทนได้ ถึงกับต้องการกินเนื้อของนาง เพื่อปกป้องตัวเองซ่างกวนหรูอาศัยตอนที่เป่ยจิ่วฉิงนอนหลับ เอาก้อนหินก้อนใหญ่ทุบเขาจนตาย

ซ่างกวนหรูหนีออกมาจากถ้ำ แต่นางวิ่งไปทั่วทั้งด้านล่างหน้าผาก็หาทางออกไม่เจอ สุดท้ายก็หมดแรงและหมดสติไป

หลังจากที่นางตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็อยู่ในเรือนแล้ว คนที่ช่วยนางเอาไว้ก็คือมู่เทียนบา

ตอนนั้นมู่เทียนบาพาลูกศิษย์ไปเก็บสมุนไพรล้ำค่าใต้หน้าผา เห็นนางเข้าโดยบังเอิญ ก็เลยช่วยนางกลับมา

นาทีนั้นซ่างกวนหรูรู้สึกขอบคุณมู่เทียนบาอย่างยิ่ง เขาเป็นคนช่วยตัวเองออกมาจากนรก

ตอนนี้ร่างกายที่ชำรุดไม่สมบูรณ์เช่นนี้ของนาง ยังได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ ดังนั้นซ่างกวนหรูรู้สึกซาบซึ้งมาก

มีเพียงคนที่เคยผ่านนรกมาแล้วเท่านั้น ถึงจะตระหนักได้ว่าการมีชีวิตอยู่นั้นมันยากเย็น และมีค่ามากเพียงใด

มองดูมือที่โอบเอวของตัวเองเอาไว้ เลือดทั่วทั่งร่างกายของมู่เทียนบาแข็งตัว สีหน้าตึงเครียด

นับตั้งแต่ฮูหยินเสียชีวิตไป มู่เทียนบาก็ทุ่มเทชีวิตและจิตใจศึกษาค้นคว้าเรื่องยาคนเดียวมาโดยตลอด ไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย

เวลานี้รู้สึกมือที่อ่อนนุ่มราวกับไม่มีกระดูกคู่นั้น มู่เทียนบาหายใจติดขัด ไม่ว่าอย่างไร เขาก็เป็นผู้ชายธรรมดาทั่วไปคนหนึ่ง และลดละความปรารถนาไปหลายปีขนาดนี้

ถึงแม้สีหน้าของซ่างกวนหรูจะซีดขาว ร่างกายอ่อนแอ แต่มีพื้นฐานที่ไม่เลว อย่างไรก็เคยได้ชื่อว่าเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งแคว้นต้าเยียน และเวลานี้ก็กระตือรืนร้นเช่นนี้อีก ลมหายใจของมู่เทียนบาหนักหน่วงมากยิ่งขึ้น

“เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้ ข้าแค่ถือโอกาสช่วยเจ้ากลับมาเท่านั้น” น้ำเสียงของมู่เทียนบาแหบแห้งเล็กน้อย

“ท่านเจ้าหอรังเกียจข้าก็เป็นเรื่องที่สมควรแล้ว ข้าไม่คู่ควรกับท่านเจ้าหอเอง ตอนนี้ข้ามีรูปลักษณ์เช่นนี้ไม่คู่ควรปรนนิบัติท่านเจ้าหอจริงๆ!” ซ่างกวนหรูกล่าวพร้อมปล่อยมือออก

มู่เทียนบาหันกลับมา ก็เห็นท่าทางที่น้อยเนื้อต่ำใจของนาง เขารีบอธิบายทันที “ไม่ใช่นะ ข้าไม่ได้หมายความอย่างนั้น เพียงแต่ว่าตอนนี้ข้าอายุมากแล้ว เจ้ายังอ่อนเยาว์อยู่”

“หากไม่มีท่านเจ้าหอ เกรงว่าเวลานี้ข้าคงตายไปนานแล้ว หรูเอ๋อร์รู้สึกซาบซึ้งใจที่ท่านเจ้าหอไม่รังเกียจ ดังนั้นขอท่านเจ้าหอโปรดอย่ารังเกียจข้า!”ซ่างกวนหรูยื่นมือเข้า ปลดผ้าคาดเอวของมู่เทียนบา

มองดูสาวงามบอบบางที่อยู่ตรงหน้า แล้วยังกระตืนรือร้นเช่นนี้ กลิ่นหอมสดชื่นไม่ฉูดฉาดจากร่างกายนางอบอวลอยู่ในรูจมูก มู่เทียนบารู้สึกเพียงเลือดทั่วทั้งตัวเดือดพล่าน มู่เทียนบาไม่สามารถทนได้อีก อุ้มซ่างกวนหรูขึ้นมาในแนวนอน

“วางใจ ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี!”

จวินหย่วนโยวที่อยู่หน้าประตูได้ยินอย่างชัดเจน นัยน์ตาสีดำที่เฉียบคมมีความโหดเหี้ยมเล็กน้อยแว๊บผ่านไป หยิบยาออกมาจากแขนเสื้อหนึ่งเม็ดแล้วโยนเข้าไปทางหน้าต่าง

ยาเม็ดนั้นก่อนหน้านี้หยุนถิงให้เขานำติดตัวมาด้วย ช่วยเสริมสร้างบรรยากาศ ทันทีที่ยาเม็ดออกมาก็จะระเหยในอากาศ ไร้สีไร้กลิ่น ไม่ถูกคนสังเกต

ตอนนี้มู่เทียนบากับซ่างกวนหรูก็เต็มไปด้วยตัณหาราคะอยู่แล้ว มีการช่วยเหลือเกื้อกูลของยาเม็ดนี้อีก ย่อมบ้าคลั่งสุดขีดอยู่แล้ว

จวินหย่วนโยวหันหลังเดินจากไป และไปแจ้งให้หลงยีปฏิบัติการทันที

หลงยีไปที่หลังเขาด้วยตัวเอง พาตาเฒ่าเหอที่ปลอมตัวเป็นท่านลั่วเสร็จแล้วออกมา จากนั้นก็เข้าไปในไปที่หอเทพเซียน มุ่งหน้าไปยังลานของมู่เทียนบา

ตอนนี้มู่เทียนบาอยู่ในห้องของซ่างกวนหรู เป็นโอกาสที่ดีที่สุด