จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 461

จวินหย่วนโยวกลับมาที่เรือนซ่างกวนหรูอีกครั้ง ได้ยินเสียงหายใจหอบหนักและเสียงกรีดร้องของผู้หญิงภายในห้อง สีหน้าเขาเยือกเย็นลง เปิดฝาขวดยาสองขวดในมือ โยนยาลูกกลอนหลายลูกเข้าไปในหน้าต่าง

เวลานี้ คนสองคนภายในห้องกำลังเอากันกันอยู่อย่างบ้าระห่ำ จึงไม่สังเกตเห็นอย่างแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นพิษที่หยุนถิงกลั่นขึ้นมาเป็นพิเศษ ไร้สีไร้รส มีไว้เพื่อรับมือมู่เทียนบาที่เป็นยอดฝีมือในการใช้ยาพิษ

ทำทุกอย่างเสร็จแล้ว จวินหย่วนโยวก็เดินออกมาจากหอเทพเซียน เดินไปถึงหลังเขาตรงที่ไม่มีคน เขากลายร่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วเดินลงเขาไปตามทางลัด

หลายวันมานี้มีคนมาหอเทพเซียนอย่างต่อเนื่อง แต่ล้วนถูกองครักษ์ลับห้ามไว้ จากนั้นก็พาไปยังที่อื่น

หากปล่อยให้มู่เทียนบารู้เรื่อง คงจะกำจัดคนพวกนั้นทิ้งอย่างเงียบๆ

ท่านลั่วมองเห็นจวินหย่วนโยวมา ก็พูดขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “เจ้าหนูจวินมีฝีมือจริงๆ สามารถช่วยข้าออกมาได้อย่างไม่มีใครรู้ ไม่เสียแรงที่รักเจ้า”

“ข้าจะสั่งคนไปส่งเจ้าเดี๋ยวนี้” จวินหย่วนโยวพูดขึ้น

“ข้ายังไปไม่ได้ ข้าจะแก้แค้นให้กับอาจารย์ ตอนนั้นอาจารย์เห็นเขามีพรสวรรค์ จึงรับเขามาเป็นศิษย์ ใครจะคิดได้ หลังจากเขาร่ำเรียนประสบความสำเร็วแล้ว กลับมีจิตใจเหี้ยมโหด แอบใช้คนทดลองพิษลับหลังอาจารย์

เมื่อถูกอาจารย์จับได้ ถูกขับไล่ออกจากสำนัก ก็เกิดความเคียดแค้น วางยาพิษอาจารย์จนตาย หลายปีมานี้ข้าสืบค้นสาเหตุการตายของอาจารย์ในตอนนั้นมาตลอด หากไม่ใช่เพราะครั้งที่แล้ว มู่เทียนบายอมรับออกมาด้วยตนเอง จนถึงตอนนี้ข้าก็ไม่เชื่อว่าเขาจะมีจิตใจเหี้ยมโหดขนาดนี้ ถึงขั้นวางยาฆ่าอาจารย์ด้วยมือตัวเอง

เขาเปลี่ยนแปลงรูปโฉมตนเองแล้วเข้าไปอยู่ในสำนักหอเทพเซียน วางแผนฆ่าตาเฒ่าเหอ ยึดครองตำแหน่งท่านเจ้าหอของหอเทพเซียน คนเลวทรามเช่นนี้ จะปล่อยให้เขาทำอันตรายโลกมนุษย์ไม่ได้” ท่านลั่วพูดขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ได้ ข้าไม่ห้ามเจ้า ยอดฝีมือหมอพิษทั้งสี่แคว้นต่างทยอยมายังหอเทพเซียน ขอเพียงเจ้าเล่าเรื่องที่เจ้ารู้ให้ข้าฟังก็พอ” จวินหย่วนโยวพูดขึ้น

“เจ้าคิดอยากให้ข้า สร้างความกระทบกระเทือนจิตใจผู้คนก่อน”

“ใช่” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างไม่ปิดบัง

“ได้ ทำตามอย่างที่เจ้าพูด” ท่านลั่วรีบพูดตอบ

ทั้งสองคนวางแผนร่วมกันเสร็จ จวินหย่วนโยวค่อยจากไป

จวินหย่วนโยวไม่ได้กลับไปยังหอเทพเซียน แต่กลับไปที่ห้องด้านข้างแล้วเขียนจดหมายให้หยุนถิง ไม่รู้ว่านางคิดถึงตนเองบ้างไหม

ตั้งครรภ์อยู่ยังไม่ยอมอยู่นิ่ง ทำไปหมดทุกอย่าง รอกลับไปแล้วจะกดนางนอนติดเตียง ให้นางพักผ่อนดีๆ

คิดได้แบบนี้ ในใจจวินหย่วนโยวรู้สึกว่างเปล่า เป็นครั้งแรกที่แยกจากหยุนถิงนานขนาดนี้ คิดถึงนางมาก

โม่เหลิ่งเหยียนจะต้องขยันไปจวนซื่อจื่ออย่างแน่นอน จวินหย่วนโยวไม่ต้องคิดก็รู้ แต่ถิงเอ๋อร์ของเขา ไม่ใช่คนที่จะสามารถหลอกลวงไปได้ง่ายๆ คิดได้แบบนี้ จวินหย่วนโยวค่อยสบายใจขึ้น

หยุนถิงที่อยู่ในจวนซื่อจื่อไกลถึงแคว้นต้าเยียน จู่ๆก็จามขึ้นมาสองที

“คุณหนู ท่านไม่สบายหรือเปล่า?” ซูหลินถามขึ้นอย่างเป็นกังวล พร้อมรีบเอาเสื้อคลุมสวมให้กับหยุนถิง

“ไม่เป็นไร คงเป็นเพราะซื่อจื่อคิดถึงข้าแล้ว เป็นครั้งแรกที่เราแยกกันนานขนาดนี้ ข้าก็คิดถึงเขา” หยุนถิงพูดตอบ

“คุณหนูกับซื่อจื่อรักกันอย่างลึกซึ้ง เชื่อว่าไม่นานซื่อจื่อก็จะกลับมาแล้ว” เยว่เอ๋อร์พูดขึ้น

“คุณหนู ทำไมหมอหลวงหลิวนอนไปทั้งวันเลย” ซูหลินถามขึ้นมาอย่างไม่เข้าใจ

“ข้าให้พ่อบ้านใส่ยาลงไปในกับข้าวของเขา ฮ่องเต้ส่งเขามาดูแลข้า ข้าจะแกล้งนอนหมดสติทุกวันก็ไม่ไหว ช่วงสามเดือนต้องเคลื่อนไหวอย่างเหมาะสม ดังนั้นข้าจึงให้เขานอนหลับ วางใจ ยาของข้าหมอหลวงหลิวสืบไม่รู้อย่างแน่นอน” หยุนถิงพูดอธิบาย

ซูหลินค่อยวางใจ ไม่เสียแรงที่เป็นคุณหนู ช่างมีวิธีจริงๆ

องครักษ์คนนั้นวิ่งมาจากด้านนอก คารวะด้วยความเคารพ พร้อมพูดขึ้นว่า “ซื่อจื่อเฟย หน้าประตูมีทหารหลายคนพาคนคนหนึ่งมาส่ง บอกว่าคุณหนูโม่ให้พวกเขาพามาส่งที่จวนซื่อจื่อ”