จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 462

ถึงแม้ว่าช่วงนี้ เพราะมีหยุนถิงคอยดูแล บ้านหลักของพวกนางได้ผลประโยชน์มาไม่น้อย แต่ในใจหยุนหลิงยังคงไม่สามารถยอมรับได้ ที่หยุนถิงอยู่เหนือตนเองตลอด ถูกนางกดขี่ไปทั้งชีวิต โงหัวไม่ขึ้น

คนอื่นรู้จักแต่หยุนถิงคุณหนูใหญ่ตระกูลหยุน ต่อให้นางแต่งงานไปแล้ว แต่คนอื่นก็ยังชื่นชมนางไม่หยุด เคารพนับถืออย่างมาก ไม่มีใครรู้จักนางที่เป็นคุณหนูรอง ดังนั้นหยุนหลิงไม่พอใจ

ตอนนี้หากฮ่องเต้รู้ว่าพี่ใหญ่หลอกลวงกษัตริย์ จะต้องไม่ปล่อยนางไปแน่

ในใจหยุนหลิงรู้สึกซะใจ ต่อหน้าทำเป็นพูดขึ้นมาอย่างห่วงใยว่า “ในเมื่อพี่ใหญ่ไม่เป็นไร ข้าก็วางใจ งั้นข้ากลับไปบอกท่านแม่ก่อน ท่านกำลังขอพรให้กับพี่ใหญ่ตลอด หากท่านรู้ว่าพี่ใหญ่ไม่เป็นไร จะต้องดีใจแน่”

“ได้ ตามสบาย” หยุนถิงพูดขึ้น

“พี่ใหญ่ มีเวลาว่างข้าค่อยมาหาอีกนะ” หยุนหลิงรีบจากไปทันที

“พี่ใหญ่ ที่ผ่านมาเจ้าพูดถึงเรื่องร้านขายอาวุธ ข้าได้ให้อาจารย์ผลิตอาวุธมาจำนวนหนึ่ง ร้านค้าก็หาได้แล้ว เจ้าดูสิว่าจะเปิดร้านเมื่อไหร่ดี?” หยุนหลีถามขึ้นมา

“พี่ใหญ่ ร้านปิ้งย่างของข้าก็เตรียมพร้อมแล้ว คนงานก็รับมาแล้ว” หยุนซูพูดขึ้น

หยุนเฉิงเซี่ยงฟังแล้ว ก็พูดขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “พวกเจ้า แอบปิดบังข้าไปหารายได้ เหมาะสมไหม? ข้าก็จะร่วมหุ้นด้วย”

“ฮ่าๆ ดี” หยุนถิงรีบพูดรายละเอียดให้ทุกคนฟัง

ทางนี้ หยุนหลิงออกมาจากจวนซื่อจื่อพร้อมเดินกลับไปทางเดิม นางเดินผ่านถนนตรอกซอยหลายซอย เข้าไปในร้านเสื้อผ้าผู้หญิงร้านหนึ่ง จากนั้นก็ซื้อชุดผู้ชายชุดหนึ่งมาเปลี่ยน แล้วเดินออกไปทางหลังร้าน

ที่ผ่านมาถูกหยุนถิงสั่งสอนไปหลายครั้ง หยุนหลิงจดจำไว้แล้ว รู้จักแต่งตัวอำพรางตนเอง

ถึงแม้จะไม่เห็นองครักษ์เงามังกร แต่หยุนหลิงรู้ว่าในเมืองหลวงแคว้นต้าเยียน ล้วนเต็มไปด้วยคนของจวนซื่อจื่อ องครักษ์ลับกับองครักษ์เงามังกรยิ่งมีอยู่เต็มไปทั่ว ดังนั้นนางต้องระมัดระวัง

หยุนหลิงตรงไปยังในพระราชวัง แต่นางไม่มีพระราชโองการ ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าไปในวัง

“พี่สาวข้าคือหยุนถิง ข้ารู้ความลับของพี่สาว ฮ่องเต้ต้องอยากรู้แน่ รบกวนเจ้าช่วยไปแจ้งให้ที หากฮ่องเต้ไม่อยากพบข้า ข้าก็จะไปทันที”

องครักษ์ที่เฝ้าประตูได้ยินชื่อหยุนถิง ก็รีบเข้าไปรายงาน

ไม่นาน องครักษ์ก็กลับออกมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ฮ่องเต้ให้เจ้าไปเข้าเฝ้า” พร้อมทั้งพานางไปด้วยตนเอง

“ขอบใจ” หยุนหลิงดีใจอย่างมาก พร้อมรีบเข้าไปโดยเร็ว

ทางนี้ ซวนอ๋องกับองค์ชายสี่ กำลังเข้าเฝ้าเสร็จออกมาพอดี เห็นองครักษ์คนหนึ่งพาหยุนหลิงเดินเข้าไป

“นั่นไม่ใช่น้องรองของหยุนหลิงหรือ นางเข้ามาในวังทำไม?” องค์ชายสี่โม่ฉือชิงเม้นมุมปากเล็กน้อย

สายตาโม่เหลิ่งเหยียนมืดมน เย็นชาเหมือนน้ำแข็ง เหลือบมองดู พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสนิทกับนางหรือ?”

“ข้าจะไปสนิทกับนางได้อย่างไร ข้าคบเพื่อนก็เลือกเหมือนกัน นางไม่คู่ควร ปกติหยุนหลิงกับหยุนถิงไม่ถูกกัน อยู่ดีๆก็ค่อยสร้างแต่เรื่อง สุดท้ายยังไม่สำเร็จก็ถูกหยุนถิงฆ่าแล้ว ตอนนี้นางแต่งตัวด้วยชุดผู้ชายเข้ามาในวัง น่าแปลกประหลาด จะต้องไม่ใช่เรื่องดีอะไรแน่” โม่ฉือชิงพูดบ่น

คนพูดไม่คิดอะไร คนฟังกลับครุ่นคิด

หากโม่ฉือชิงไม่พูดเช่นนี้ โม่เหลิ่งเหยียนก็ไม่ใส่ใจหยุนหลิง ถึงแม้ปกติโม่ฉือชิงจะพูดไม่คิด บางทีครั้งนี้เขาอาจพูดถูก

“ข้าเพิ่งคิดขึ้นมาได้ว่ายังมีเรื่องไม่ได้รายงานฮ่องเต้ เจ้ากลับไปก่อนนะ”

“เรื่องอะไร?” โม่ฉือชิงถามขึ้นมา

“เรื่องส่วนตัว” โม่เหลิ่งเหยียนยกเท้าเดินจากไป ตรงไปทางด้านหยุนหลิง