จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 465

“ฮ่องเต้ชาญฉลาด ขอแสดงความยินดีที่ไท่จื่อกลับมาอย่างปลอดภัย” เฉิงเซี่ยงฝ่ายซ้ายพูดขึ้น

ขุนนางคนอื่นๆ รีบถวายบังคมทำความเคารพชางหลันเย่ ต่างพากันพูดชื่นชมยินดี ล้วนพูดประจบเอาใจทั้งนั้น

ยังไง ชางหลันเย่เป็นคนแรกของแคว้นชางเยว่ที่ได้รับแต่งตั้งให้เป็นไท่จื่อและเป็นอ๋อง ซึ่งจะได้ผู้สืบทอดบัลลังก์ต่อไปอย่างไม่ต้องสงสัย

องค์ชายห้าก็เดินมา พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่ไท่จื่อ ดีมากเลยที่ท่านกลับมาอย่างปลอดภัย”

“ถวายบังคมไท่จื่อ” องค์ชายพูดขึ้นมา

องค์ชายสี่เล่นหยกน้ำแข็งพันปีอยู่อย่างล้ำค่ามาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จพี่ไท่จื่อ ต่อไปสิ่งของล้ำค่าเช่นนี้ เอาไว้ให้ข้าเยอะหน่อยนะ”

ชางเยว่หมิงมองดูท่าทีทุกคนชื่นชม ประสบ เยินยอชางหลันเย่ อย่างโกรธโมโหจนเส้นเอ็นกระตุก มือในแขนเสื้อกำหมัดแน่น จนเสียงดังกรอก

แย่ที่สุด ยังไงเขาก็คิดไม่ถึงว่า ชางหลันเย่ยังไม่ตาย ยังใช้กลลวงกลับมายังแคว้นชางเยว่อย่างสง่างาม

เขาไปเป็นตัวประกันอยู่ในแคว้นต้าเยียนมานานหลายปี ไม่เข้าใจอำนาจภายในรสำนักของแคว้นชางเยว่ ส่วนตนเองนั้นก่อร่างสร้างมาเป็นเวลาหลายสิบปี ต่อไปใครจะตายในมือใครยังไม่รู้

หลังจากว่าราชการเช้าแล้ว ฮ่องเต้พาชางหลันเย่ไปหาหมิงเฟยด้วยตนเอง

หมิงเฟยรู้ว่าไท่จื่อกลับมาแล้ว ก็รีบลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างตื่นเต้น ดวงตาแดงๆ ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง พร้อมพูดขึ้นว่า “เย่เอ๋อร์ของข้าไม่เป็นไร เขายังมีชีวิตอยู่ นี่เป็นความจริงหรือ?”

“เจ้าอย่างตื่นเต้นขนาดนั้น เย่เอ๋อร์กลับมาอย่างปลอดภัยแล้ว เป็นความจริง” ฮ่องเต้พูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวล

ชางหลันเย่เข้ามาอย่างไม่พูดไม่จา คุกเข่าลงบนพื้นแล้วพูดขึ้นว่า “ลูกถวายบังคมเสด็จแม่ ลูกกลับมาแล้ว”

“เย่เอ๋อร์ เย่เอ๋อร์ของข้า มาให้แม่ดูสิ.....” หมิงเฟยมองดูบนพื้น พยายามอดกลั้นน้ำตาที่ร่วงไหลออกไหลดั่งเขื่อนน้ำแตก

หมิงเฟยอยากกระโจนไปหา แต่ร่างกายของนางอ่อนแอมาก ฮ่องเต้ประคองนางไว้อย่างเป็นกังวล

ชางหลันเย่คุกเข่าเคลื่อนไหวมาตรงหน้าเตียง พร้อมพูดขึ้นว่า “เสด็จแม่ ข้าเอง ข้ากลับมาแล้ว ลูกอกตัญญู หลายปีมานี้ไม่ได้อยู่ปรนนิบัติเสด็จแม่”

“เย่เอ๋อร์ หลายปีมานี้เจ้าลำบากแล้ว ล้วนเป็นเพราะแม่ไม่ดี จนนั้นแม่ไม่มีทางเลือก รีบลุกขึ้นมาให้แม่ดู เย่เอ๋อร์ของข้าโตขนาดนี้แล้ว ดี ดีมากเลย......” น้ำตาหมิงเฟยร่วงไหลลงมา

ทั้งซาบซึ้ง ยินดี มีความสุข

ฮ่องเต้มองดูอยู่อย่างประทับใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เย่เอ๋อร์ ต่อไปเจ้าอาศัยอยู่ในวัง อยู่กับเสด็จของเจ้านานๆ หลายปีมานี้เสด็จแม่ของเจ้าก็ลำบากมาก”

“ขอรับ ลูกน้อมรับคำสั่ง”

“รีบเล่าให้แม่ฟัง หลายปีมานี้เจ้าอยู่ที่แคว้นต้าเยียนเป็นอย่างไรบ้าง?” หมิงเฟยถามขึ้นมา

“เสด็จแม่วางใจ ลูกสบายดี” ชางหลันเย่เล่าให้ฟังอย่างคร่าวๆ ไม่ได้พูดว่าตนเองถูกรังแก ถูกทรมาน วางยาพิษ.....

ฮ่องเต้หันไปมองชางหลันเย่ ภายในดวงตาลึกๆเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด พร้อมทั้งชื่นชม

เข้ารู้จักเดินหน้าถอยหลังอย่างเหมาะสม ไม่ได้พูดบ่นฟ้องร้องหมิงเฟย ทำให้ฮ่องเต้เไส้ศึกปลี่ยนแปลงมุมมองใหม่

ตอนเย็นฮ่องเต้อยู่ทานข้าวที่ตำหนักหมิงเฟย เพราะชางหลันเย่กลับมาแล้ว หมิงเฟยดีใจมาก จนทานข้าวเพิ่มอีกเป็นถ้วย

ข่าวนี้รู้ไปถึงหยางเฟย หยางเฟยโกรธโมโหจนปัดโต๊ะแก้วน้ำชาหล่นตกกระจายเต็มพื้น

“น่าโมโห ชางหลันเย่ยังมีชีวิตอยู่ ข้าวางแผนมานานขนาดนี้ เขากลับยังมีชีวิตอยู่ ทำไมถึงเป็นเช่นนี้” หยางเฟยพูดขึ้นมาอย่างโกรธโมโห