จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 469

หยุนถิงรีบตามพ่อบ้านมา พูดสั่งงานเขาไว้ แล้วก็ให้องครักษ์ที่เคยแปลงโฉมเป็นตนเองคนนั้น มาแปลงโฉมเป็นตนเองใหม่ พูดสั่งงานทุกคนแล้ว ก็ออกไปพร้อมกับหมิงจิ่วซาง

หลงเอ้อกับองครักษ์เงามังกรรีบตามไปด้วย ตอนนี้ซื่อจื่อเฟยกำลังตั้งครรภ์ เกิดเหตุอันตรายอะไรขึ้นไม่ได้เด็ดขาด

เพราะเป็นห่วงโม่เหลิ่งเหยียนมาก ดังนั้นหมิงจิ่วซางจึงใช้วิชาตัวเบาพาหยุนถิงจากไป

เขารู้ว่าหยุนถิงตั้งครรภ์ ขับรถม้าเร็วไม่ได้ ไม่อย่างนั้นกระแทกไปมาไม่ดีต่อสุขภาพของนาง ใช้วิชาตัวเบาทั้งไวทั้งปลอดภัย

หยุนถิงก็ค่อนข้างแปลกใจ วิชาตัวเบานั้นสิ้นเปลืองกำลังกายและกำลังภายใน หมิงจิ่วซางทำแบบนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นห่วงโม่เหลิ่งเหยียนอย่างมาก

พวกหมิงจิ่วซางออกมาจากเมืองหลวง ภายใต้การปกคลุมของความมืดยามค่ำคืน

จู่ๆหยุนถิงก็พูดขึ้นมาว่า “ช่วงนี้ข้าเพิ่งคิดค้นเครื่องมือในการช่วยเดินทางขึ้นมาใหม่ สามารถใช้ได้พอดี”

หลงเอ้อฟังแล้วก็รีบวางซื่อจื่อเฟยลงมา หยุนถิงเอารถเปลือกไข่คันเล็กออกมาจากในมิติหลายคัน ซึ่งปรับเปลี่ยนดัดแปลงมาจากสกู๊ตเตอร์ไฟฟ้ารุ่นเก่าในสมัยใหม่

หมิงจิ่วซางตกตะลึงอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้ามั่นใจว่านี้ใช้เดินทางได้ ทำไมดูเหมือนไข่ไก่ และเป็นไข่ไก่ที่ใหญ่มาก?”

พวกองครักษ์เงามังกรทั้งหมดรู้ความสามารถของซื่อจื่อเฟย เทียบกับหมิงจิ่วซางแล้ว พวกเขายิ่งดีใจและตื่นเต้นมาก

“ซื่อจื่อเฟย หรือนี่เป็นรถสามล้อที่ท่านบอกว่าจะให้ข้า?” หลงเอ้อพูดขึ้นมาอย่างดีใจ

“ถือว่าใช่ แต่ว่าข้าดัดแปลงแล้ว ด้านนอกนี้กันกระสุน ป้องกันระเบิด และเป็นฉนวนกันความร้อน ต่อให้ลูกไฟหล่นใส่ก็ไม่เป็นไร เหมาะในการใช้เดินทางและทำสงคราม” หยุนถิงพูดอธิบายวิธีการใช้อย่างง่ายๆ

ทุกคนรีบเข้าไปลองนั่ง พวกเขาสัมผัสครั้งแรก เริ่มแรกก็จะชนอยู่หลายครั้ง แต่รถเปลือกส้มกลับไม่เสียหายอะไร ทุกคนดีใจอย่างมาก ไม่นานก็รู้วิธีใช้ ทุกคนจึงรีบเดินทาง

หยุนถิงทำมาเยอะมาก มีเป็นเดี่ยว มีสองที่นั่ง และยังมีสามที่นั่ง แบบนี้เมื่อคนหนึ่งขับคนอื่นก็จะได้พักผ่อน

หมิงจิ่วซางกับหลงเอ้อ หยุนถิงนั่งสามที่นั่ง คนอื่นเลือกกันเอง จากนั้นทุกคนก็รีบออกเดินทาง

“เครื่องมือนี้เป็นเพียงหนึ่งเดียวในสี่ประเทศ หยุนถิง เจ้าเก่งมากจริงๆ” หมิงจิ่วซางอดไม่ได้พูดชมขึ้นมา

“ซื่อจื่อเฟยของเราไร้เทียมทาน ต่อไปเวลาเดินทางกลางคืน ก็ไม่ต้องกลัวมองไม่เห็นทางแล้ว แสงไฟล้ำเลิศอย่างมาก” หลงเอ้อใช้คำศัพท์ที่เพิ่งเรียนรู้มาจากซื่อจื่อเฟย

“หยุนถิง เครื่องมือนี้ของเจ้าขายให้ข้าได้ไหม เท่าไหร่ข้าก็ซื้อ?” หมิงจิ่วซางถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“ไม่ต้อง ข้ายกให้เจ้า กับความห่วงใยที่เจ้ามีให้โม่เหลิ่งเหยียน ยกให้เจ้าสิบเครื่อง” หยุนถิงพูดตอบ

“ดีมากเลย ไม่เลวจริงๆ”

เดิมระยะการเดินทางสองวัน พวกเขารีบเดินทางทั้งคืน วันที่สองฟ้าเริ่มสว่างก็มาถึงตระกูลหานแล้ว ล้วนเป็นเพราะฝีมือของหยุนถิง

หยุนถิงรีบฉวยโอกาสตอนที่ไม่มีใคร รีบเอารถเปลือกไข่พวกนั้นเก็บเข้าไปในมิติ หันไปมองจวนที่อยู่ไม่ไกลอย่างค่อนข้างสงสัย

“ทำไมตระกูลหานถึงมาสร้างไว้ด้านนอก?”

“เจ้าบ้านตระกูลหานสุภาพไม่ดี ชอบความสงบ และตระกูลหานชำนาญค่ายกลและวิทยากล บริเวณรอบบ้านล้วนเต็มไปด้วยค่ายกล ดังนั้นจึงไม่ต้องกลัวมีคนมาลอบทำร้ายหรือรบกวน เดี๋ยวพวกเจ้าไปพร้อมกับข้า อย่าเดินหลงทาง” หมิงจิ่วซางพูดเตือนขึ้นมา

“ได้” พวกหยุนถิงรีบเดินตามเขาไป

หมิงจิ่วซางพาทุกคนผ่านค่ายกลมาได้อย่างชำนาญ หยุนถิงให้หลงเอ้อพานางบนขึ้นไปดูบนกำแพง

จวนอันกว้างใหญ่ งามและแปลกแบบโบราณ ประดับด้วยดอกไม้และต้นไม้ที่ดูเรียบง่าย แต่ถ้ามองให้ลึกลงไป ทุกสิ่งล้วนเป็นปริศนา ทั่วทั้งลานเต็มไปด้วยผ้าไหมสีแดงและโคมไฟสีแดง ดูแล้วเหมือนกำลังจะมีงานมงคล

“มีคนตระกูลหานกำลังจะแต่งงาน?” หลงเอ้อถามขึ้นมาอย่างอดไม่ได้