จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 470

หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างไม่หวาดกลัวว่า “ข้าพอเข้าใจในความตั้งใจที่เจ้าบ้านตระกูลหานอยากปกป้องหลานสาว เจ้าบ้านตระกูลหานกับคุณหนูหาน ไม่แปลกใจหรือว่าลูกในท้องของข้าเป็นของใคร แล้วข้าเข้ามาได้อย่าง?”

น้ำเสียงที่เย็นชา ทำให้ทุกคนตกตะลึง ต่างพากันหันมามอง

ปกติตระกูลหานมีชื่อเสียงในด้านใช้ค่ายกลและวิทยากล จู่ๆ มีผู้หญิงท้องโตโผล่ออกมา ทำให้ทุกคนตกใจ คาดไม่ถึง แปลกประหลาดใจอย่างมาก

นางรู้เคล็ดค่ายกลและวิทยากลแล้วเดินเข้ามาเอง หรือว่ามีคนพานางเข้ามา?

“พี่ใหญ่ นางพูดไม่ผิด เราถามให้ชัดเจนก่อนว่าเกิดอะไรขึ้นแล้วค่อยลงมือ เกี่ยวข้องกับความสุขทั้งชีวิตของยินยิน ต้องรอบคอบหน่อย” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานที่อยู่ด้านข้างพูดขึ้นมา

“คนตระกูลหานของเรามีมากมายขนาดนี้ ยังจะกลัวนางที่ท้องโตคนหนึ่งหนีไปหรือ” หานเหล่าซานพูดขึ้นมา

“เจ้าพูดมาตามตรง ลูกในท้องของเจ้าเป็นลูกของใคร หากเจ้ากล้าพูดโกหก ข้าจะทำให้ศพของเจ้าไร้ที่ฝัง” หานมู่ชิงกัดฟันพูดขึ้นมา

เขาคือพี่ชายใหญ่ของหานยินยิน รักน้องสาวคนนี้ที่สุด เดิมเขาไม่เห็นด้วยกับการแต่งงานในครั้งนี้ แต่จนใจที่พ่อกับผู้อาวุโสคนอื่นๆเห็นด้วย เขาทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้จู่ๆมีผู้หญิงท้องโตคนหนึ่งโผล่มา เขาต้องรู้ให้ชัดเจน

คนอื่นๆต่างก็ยิ่งแปลกใจ ล้วนพากันหันมามอง

โดยเฉพาะหานยินยิน นางก็ตกใจกับภาพตรงหน้านี้มาก นางไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าผู้หญิงคนนี้จะเกี่ยวข้องกับโม่เหลิ่งเหยียน

“เจ้าเป็นใครกันแน่?” หานยินยินถามขึ้นมา มือภายใต้แขนเสื้อกับกำแน่นไว้แต่แรกแล้ว

“ข้าเป็นใคร เจ้าถามโม่เหลิ่งเหยียนก็รู้แล้วนี่” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างเยาะเย้ย พร้อมเดินตรงไปหาโม่เหลิ่งเหยียน

สีหน้าโม่เหลิ่งเหยียนเยือกเย็น ดวงตามืดครึ้ม ไม่แสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยน สายตาที่เย็นชาและเฉียบคมจ้องเขม็งอย่างไร้ความรู้สึก มองหยุนถิงเหมือนมองดูคนแปลกหน้า

“โม่เหลิ่งเหยียนเจ้าคนสารเลว ทำข้าท้องโตแล้วก็มาแต่งงานกับคุณหนูหาน เจ้าทำกับข้าแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งๆที่เจ้าเคยพูดว่าจะดูแลข้าไปตลอดชีวิต เจ้ายังพูดว่าลูกของเราจะเป็นผู้สืบทอดจวนซวนอ๋องในอนาคต สืบทอดตำแหน่งอ๋องของเจ้า” หยุนถิงไม่ได้เปลี่ยนเสียง ใช้เสียงเดิมของตนเอง

ถึงแม้นางจะเปลี่ยนโฉมแล้ว ตามที่โม่เหลิ่งเหยียนรู้จักนาง ไม่มีทางที่จะจำเสียงนางไม่ได้

ส่วนโม่เหลิ่งเหยียนกลับไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เพียงมองดูนางด้วยสายไฟเย็นชา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่.....”

สีหน้าหยุนถิงเย็นชา ยกฝ่ามือขึ้นฟาดตบหน้าโม่เหลิ่งเหยียนไปสองที

“โม่เหลิ่งเหยียน ทำไมเจ้าชั่วช้าเลวทรามขนาดนี้ เจ้าเคยรับปากว่าจะยกตำแหน่งซวนหวางเฟยให้กับข้า ยังบอกว่าจะพาข้าไปกินเนื้อย่างที่แคว้นเป่ยลี่ ไปแช่น้ำพุที่จิ่วซางหมิง ยังจะพาข้าไปดูวิวทะเลในน่านน้ำทั้งสี่แคว้น เรื่องพวกนี้เจ้าลืมไปหมดแล้วหรือ?” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างน่าสงสาร น้ำตาก็ร่วงไหลลง

เสียงฟาดตบหน้าสีดังฟังขึ้น ดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง แม้แต่หมิงจิ่วซางที่หลบซ่อนอยู่ข้างนอกยังนิ่งอึ้ง

หยุนถิงช่างรุนแรงจริงๆ กล้าตบหน้าเหลิ่งเหยียน กล้าหาญจริงๆ

ทุกคนภายในห้องก็ตกใจอย่างมาก โม่เหลิ่งเหยียนไม่เคยสนใจใยดีญาติพี่น้อง เลือดเย็นไร้ความปรานี โหดเหี้ยมและอำมหิตอย่างที่สุด หญิงท้องโตตรงหน้าคนนี้กล้าตบหน้าโม่เหลิ่งเหยียน หรือนางพูดความจริง?

“นังสารเลว เจ้ากล้าตบหน้าเหลิ่งเหยียน?” หานยินยินพูดขึ้นมาอย่างโมโห

“ข้าตบหน้าผู้ชายของตนเอง ตบหน้าพ่อของลูกในท้องของข้า ตบหน้าคนชั่วคนนี้ คุณหนูหานไม่มีสิทธิ์มาก้าวก่าย” หยุนถิงแสดงเป็นผู้หญิงบ้าคลั่งได้อย่างสมจริงมาก

“เจ้า.....” หานยินยินอยากฆ่าหยุนถิงอย่างมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้