จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 472

โม่เหลิ่งเหยียนขมวดคิ้วเล็กน้อย เด็กคนนี้พูดจาไม่เกรงกลัวใดๆ โชคดีที่เขาเข้าใจหยุนถิง ไม่อย่างนั้นหากเป็นคนอื่น ก็จะคิดไปทางด้านนั้น

“เหลิ่งเหยียน นางพูดเป็นความจริงหรือไม่?” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานถามขึ้นมาอย่างตื่นเต้น

“ภายในสี่แคว้น หากนางยังช่วยไม่ได้ ก็จะไม่มีใครสามารถช่วยได้แล้ว” โม่เหลิ่งเหยียนพูดขึ้นด้วยเสียงเย็นชา ดังก้องไปทั่วทั้งเรือน

ถึงแม้โม่เหลิ่งเหยียนจะเลือดเย็นอำมหิต โหดเหี้ยมไร้ความปรานี แต่ไม่เคยพูดโกหก และก็ไม่ใช่คนพูดความเท็จ

เขาพูดเช่นนี้แล้ว จะต้องเป็นความจริงแน่

“ดีมากเลย แม่นาง ขอร้องเจ้ารีบช่วยรักษาพี่ชายใหญ่ของข้าด้วย ไม่ว่าจะต้องใช้ยาสมุนไพรล้ำค่าราคาแพงแค่ไหน ตระกูลหานล้วนมีหมด” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานพูดขึ้นมา

หานเหล่าซานก็ไม่รู้จะแสดงสีหน้ายังไง แต่ชีวิตของพี่ชายใหญ่ก็สำคัญมาก จึงรีบพูดขึ้นว่า “ขอเพียงแม่นางช่วยชีวิตพี่ชายของข้า ต่อไปข้าหานเหล่าซาน ยินดีทำตามคำสั่งของเจ้า จะไม่บ่ายเบี่ยงสักคำ”

หยุนถิงเหลือบมองดูทั้งสองคน แล้วก็พูดขึ้นว่า “หากข้าจำไม่ผิด เมื่อกี้พวกเจ้าคิดอยากฆ่าข้า ตอนนี้กลับขอร้องให้ข้าช่วยเจ้าบ้านของพวกเจ้า น่าเยาะเย้ยจริงๆ”

ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานก็สีหน้าย่ำแย่ เมื่อกี้พวกเขาเสียมารยาทไปแล้วจริงๆ

เขาเดินมาหลายก้าว โค้งคำนับหยุนถิงด้วยตนเอง พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอแม่นางอย่าถือสาพวกเราเลย เมื่อกี้พวกเราวู่วามไป ขออภัยด้วย ขอร้องแม่นางช่วยรักษาพี่ใหญ่เราด้วย”

หยุนถิงคิดไม่ถึงว่า ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานคนนี้จะยอมทำถึงขนาดนี้ มองดูท่าทีผมขาวและเคราขาวของเขา ถือว่าวางตัวได้จริงๆ

“ท่านปู่รอง ท่านโค้งคำนับนางทำไม ข้าว่านางหลอกลวง คิดอยากยื้อเวลา?” หานยินยินพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

“ในเมื่อคุณหนูหานสงสัยในตัวข้า งั้นเจ้ารักษาเอง” หยุนถิงถามกลับ

หานยินยินพูดไม่ออก แต่ก็ไม่อยากยอมแพ้แบบนี้ จึงพูดขึ้นว่า “หากข้าสามารถช่วยท่านปู่ได้ ยังต้องใช้เจ้าหรือ”

“งั้นก็หุบปาก” หยุนถิงโยนเข็มออกไป

หานยินยินไม่ทันรู้ตัว รู้สึกเพียงว่าจุดฝังเข็มเจ็บปวด กำลังอยากร้องก่นด่า กลับพบว่าตนเองพูดไม่ออก

“ยินยิน เจ้าเป็นอะไร แม่นาง นี่เจ้าทำอะไร?” หานเหล่าซานพูดขึ้นมาอย่างเป็นกังวล

“ข้าเกลียดที่คนอื่นตั้งคำถามและออกคำสั่งข้า เห็นแก่หน้าซวนอ๋อง ข้าเพียงแค่สะกดจุดของนางไว้ หากเป็นคนอื่น คงกลายเป็นใบ้ไปแล้ว” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างเย็นชา

สายตาขุ่นมัวของผู้อาวุโสรองของตระกูลหาน มองพิจารณาดูหยุนถิง นางรูปลักษณ์ธรรมดา แต่ลักษณะท่าทีไม่ใช่คนธรรมดาแน่

แค่ที่นางสามารถรับอาวุธลับของยินยินได้อย่างคล่องแคล่ว มาที่นี่ได้คนเดียว ก็แสดงให้เห็นถึงฝีมือของนางได้อย่างชัดเจน

ใช่ ผู้หญิงที่เหลิ่งเหยียนชอบ จะเป็นคนธรรมดาได้อย่างไร

“ขอแม่นางช่วยเหลือ”

“ข้าเชื่อฟังเพียงซวนอ๋อง เขาให้ข้าช่วยข้าก็ช่วย” หยุนถิงตั้งใจพูดขึ้นมา

นางอยากให้คนตระกูลหานรู้ว่า ชีวิตของเจ้าบ้านตระกูลหาน ล้วนขึ้นอยู่กับคำพูดของโม่เหลิ่งเหยียนเพียงประโยคเดียว

สีหน้าทุกคนเขียวม่วงขาวดำ ตลกขบขันอย่างมาก เมื่อกี้หานยินยินยังวางแผนบีบบังคับแต่งงานให้ได้โม่เหลิ่งเหยียน ตอนนี้กลับต้องขอร้องให้คนอื่นช่วยเหลือ นี่เป็นเพียงโอกาสเดียวของเจ้าบ้านตระกูลหาน หากไม่มีเจ้าบ้านแล้ว สำหรับตระกูลหานถือเป็นการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่

“ยินยิน รีบขอโทษเหลิ่งเหยียน” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“ยินยิน เรื่องนี้เจ้าเป็นคนผิด ปกติพี่ใหญ่รักเจ้าที่สุด เจ้าก็ไม่อยากให้พี่ใหญ่เป็นอะไรไปใช่ไหม” หานเหล่าซานก็พูดขึ้นมา

สีหน้าหานยินยินย่ำแย่ที่สุด มองดูท่านปู่ที่หมดสติอยู่ก็เป็นห่วง จึงค่อยพูดขอโทษโม่เหลิ่งเหยียนอย่างไม่เต็มใจ

“ขอโทษ”