จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 473

หยุนถิงกำลังคิดอยู่ว่าจะช่วยให้เจ้าบ้านตระกูลหานอยู่ชีวิตได้นานยังไง คิดไม่ถึงว่าจู่ๆหานยินยินจะลงมือ รอเมื่อเขาได้สติกลับมา แสงดาบสีขาวก็ขวางอยู่หน้านางไว้ก่อนแล้ว

คนที่ลงมือก็คือหลงเอ้อ เขาใช้ดาบรับอาวุธลับไว้ จากนั้นก็ใช้กำลังภายใน ตีกลับไปทางเดิม

“อ้าก” เสียงกรีดร้องดังขึ้นมา อาวุธลับอันนั้นพุ่งไปโดนหน้าหานยินยิน ตรงแทงทะลุใบหน้าของนาง นางเจ็บปวดจนกรีดร้องขึ้นมา

หมิงจิ่วซางที่หลบซ่อนอยู่ก็ปรากฏตัวออกมา ยกฝ่ามือตบหานยินยินกระเด็นออกไป

ใบหน้าหานยินยินเต็มไปด้วยเลือดเนื้ออย่างเลือนลาง ร่างกายกระเด็นลอยไป ล้มกระแทกพื้นอย่างรุนแรง พร้อมกระอักออกมาเป็นเลือด

“หน้าของข้า เจ็บปวดมาก หน้าของข้า พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย ท่านปู่รองช่วยข้าด้วย ข้าไม่อยากเสียโฉม”

“น้องสาว พวกเจ้ากล้าลงมือทำร้ายน้องสาวของข้า ข้าจะฆ่าเจ้า” หานมู่ชิงตะคอกพูดพร้อมลงมือทำร้าย

หลงเอ้อไม่แยแส ตวัดดาบยาวในมือ หานมู่ชิงรู้สึกเพียงว่ามีดาบเล่มหนึ่งโจมตีด้านข้างหู เขาตกใจจนแทบหยุดหายใจ

จอนผมสีดำปลิวไสวหล่นลงไปตามสายลม สีหน้าหานมู่ชิงขาวซีด ตกใจจนไม่กล้าขยับเขยื้อน

หากดาบนั้นเอียงไปเพียงนิดเดียว เกรงว่าสิ่งที่หล่นลงพื้นตอนนี้คงจะเป็นหัวสมองของเขา

“เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หมิงจิ่วซางหันมามองอย่างเป็นห่วง

หากเกิดอะไรขึ้นกับหยุนถิง โม่เหลิ่งเหยียนกลับมาจะไม่ฆ่าตนเองหรือ

“ข้าไม่เป็นไร” หยุนถิงพูดตอบ หันไปมองดูหานยินยินบนพื้น พร้อมพูดขึ้นว่า “คุณหนูหานเนรคุณ แอบลอบทำร้ายคนอื่น คุณชายหานก็ไม่แยกแยะเรื่องถูกผิดเช่นนี้ ในเมื่อพวกเจ้าอยากตาย งั้นข้าก็จะสงเคราะห์ วันนี้ส่งพวกเขาไปนรกเสียเถอะ”

“ครับ” ดาบในมือหลงเอ้อ กำลังจะแทงออกไป

“เดี๋ยวก่อน แม่นางโปรดอภัย ล้วนเป็นเพราะตระกูลหานสอนลูกหลานได้ไม่ดี ข้าขอโทษแทนยินยิน” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานเดินตรงมาพูดขึ้น

“ผู้อาวุโสรองของตระกูลหาน ขอโทษอย่างไม่มีความจริงใจเลย เมื่อกี้หากไม่ใช่เพราะคนของข้าว่องไว ตอนนี้ข้าคงกลายเป็นศพไปแล้ว ข้าช่วยชีวิตเจ้าบ้านตระกูลหานแล้ว คุณหนูหานกลับลอบทำร้ายข้า ต้องการจะเอาชีวิตข้า หากซวนอ๋องรู้เรื่อง เจ้าคิดว่าเขาจะยอมง่ายๆหรือ?” หยุนถิงถามกลับ

ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานรู้จักโม่เหลิ่งเหยียนเป็นอย่างดีอยู่แล้ว เมื่อกี้หานยินยินเป็นคนลงมือทำร้ายจริงๆ เขาอยากห้ามก็ไม่ทัน

“เรื่องนี้ตระกูลหานเรากระทำผิดต่อแม่นาง ข้าลงมือด้วยตนเอง” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานเดินตรงไปหาหานยินยิน

“ท่านปู่รองช่วนข้าด้วย ล้วนเป็นเพราะผู้หญิงคนนี้ หน้าของข้า ท่านปู่รอง ช่วยข้าฆ่านางเสีย” หานยินยินร้องขึ้นมาอย่างน่าสงสาร เจ็บปวดอย่างมาก

ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานเดินตรงมาหา พูดขึ้นด้วยสีหน้าผิดหวังและเจ็บปวดว่า “ยินยิน ทำไมจนถึงตอนนี้เจ้ายังไม่รู้จักสำนึกผิด แม่นางคนนี้ช่วยชีวิตเจ้าบ้านไว้ นางเป็นคนมีบุญคุณของตระกูลหาน”

เจ้าเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลหาน หลายปีมานี้ ข้ากับเจ้าบ้านต่างก็รักใคร่ตามใจเจ้ามาตลอด คิดไม่ถึงว่าเจ้าจะกระทำเรื่องชั่วร้ายแบบนี้ ทำให้ข้าเจ็บปวดใจยิ่งนัก วันนี้ข้าจะสั่งสอนเจ้าแทนเจ้าบ้าน

“ไม่ ท่านปู่รองอย่า เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้แย่งเหลิ่งเหยียนไป ล้วนเป็นเพราะนาง ข้าเพียงแค่อยากแย่งเหลิ่งเหยียนกลับคืนมา เขาเป็นของข้า ชั่วชีวิตนี้เขาเป็นของข้าได้เท่านั้น....”

ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานเคียดแค้นชิงชังเป็นอย่างยิ่ง ยกฝ่ามือกระแทกยอดหัวกระโหลกหานยินยิน

“อ้าก” เสียงกรีดร้องหานยินยินดังขึ้นมา นัยน์ตาคู่งามพลันเบิกกว้างและแตกร้าว จากนั้นก็หลับตาหมดสติไป

“ข้าทำลายพลังบำเพ็ญกับกำลังภายในของยินยิน นับจากนี้ต่อไปนางก็จะเป็นเหมือนคนไร้ประโยชน์คนหนึ่ง ขอแม่นางเห็นแก่หน้าข้า ขอให้เรื่องนี้จบลงเพียงเท่านี้” ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานพูดขึ้นมา

“ผู้อาวุโสรองของตระกูลหานรู้จักแยกแยะ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ข้าก็จะไม่บอกซวนอ๋อง” หยุนถิงพูดขึ้นมา

นางไม่อยากให้โม่เหลิ่งเหยียนลำบากใจ และยิ่งไม่อยากให้เขาทำอะไรตระกูลหานเพื่อตนเอง

“ขอบคุณแม่นาง”

ไม่นานหานเหล่าซานก็พาซวนอ๋องกลับมา ในมือโม่เหลิ่งเหยียนถือป้ายวิญญาณที่ห่อด้วยผ้าสีดำ