จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 474

หยุนถิงไม่ตื่น เสียงลมหายใจแผ่วเบาดังขึ้นมา มองดูใบหน้างดงามของนาง ตาคิ้วโม่เหลิ่งเหยียนแลดูอบอุ่นขึ้นมา

ทั้งๆที่รู้ว่านางรักจวินหย่วนโยว ทั้งๆที่รู้ว่านางเห็นตนเองเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่ง แต่เวลานี้หยุนถิงเอนพิงอยู่บนไหล่ตนเอง ยังคงทำให้หัวใจโม่เหลิ่งเหยียน อดไม่ได้ที่จะดีใจโลดเต้นขึ้นมา

เวลานี้ โม่เหลิ่งเหยียนเป็นเหมือนอย่างเด็กแอบกินลูกอม ต่อให้เป็นเพียงความหวานชั่วครู่ เขาก็ยินยอม

หลงเอ้อที่อยู่ด้านนอกรถม้าหันมาเหลือบมองดู เห็นแล้วก็ตกใจอย่างมาก กำลังจะพูดออกมา หมิงจิ่วซางกลับพูดขึ้นมาก่อนว่า “หมดกัน คราวนี้เหลิ่งเหยียนตกอยู่ในเงื้อมมือหยุนถิงแล้ว”

“เจ้าพูดขึ้นมาทำไม?” หลงเอ้อหันไปถลึงตาใส่เขา

“โม่เหลิ่งเหยียนชอบซื่อจื่อเฟยของพวกเจ้า คนตาบอดยังดูออก ตอนนี้หยุนถิงมาช่วยเหลิ่งเหยียนอย่างไม่คำนึงถึงร่างกายตนเอง คราวนี้เหลิ่งเหยียนยิ่งวางใจไม่ลง”

“ซื่อจื่อเฟยของข้ารักซื่อจื่อคนเดียว นางเพียงเห็นซวนอ๋องเป็นเพื่อนคนหนึ่ง ที่รู้ใจ เท่านั้นเอง” หลงเอ้อพูดขึ้นมา

“ดังนั้น เหลิ่งเหยียนไม่มีอนาคตแล้ว ผู้กล้ายากฝ่าด่านหญิงงามจริงๆ แต่ข้าก็อิจฉาเขา หากวันหนึ้งข้ามีอันตราย แล้วมีผู้หญิงคนหนึ่งยอมเดินทางไกลเป็นพันลี้เพื่อมาช่วยข้าแบบนี้....เพ้ย ทำไมข้าปากเสียสาปแช่งตนเอง”

หลงเอ้อกลอกตามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “งี่เง่า”

หลงเอ้อรู้อยู่แล้วว่าซวนอ๋องอยากให้ซื่อจื่อเฟยพักผ่อนแปบหนึ่ง เพราะเป็นห่วงสุขภาพของซื่อจื่อเฟย หลงเอ้ออดกลั้นไว้ไม่พูดอะไร

รถม้าเคลื่อนเดินทางไปข้างหน้า องครักษ์ลับที่คอยติดตามปกป้องหยุนถิง เล่าเรื่องทั้งหมดผ่านจดหมายไปรายงานให้ซื่อจื่อฟัง

ส่วนจวินหย่วนโยวที่อยู่ไกลเมื่อได้รับจดหมาย ก็ผ่านไปหลายวันแล้ว

เมื่อจวินหย่วนโยวเห็นเนื้อหาในจดหมาย คนทั้งคนก็โกรธจัด ใช้กำลังภายในทำลายจดหมาย กลายเป็นเถ้าถ่านทันที

โม่เหลิ่งเหยียนกล้าคิดแย่งเมียเขาจริงๆ แกล้งทำเป็นน่าส่งสาร ใช้แผนทรมานร่างกายตัวเอง น่าเกลียดที่สุด

“เป่ยหมิงฉี่ไปถึงไหนแล้ว ทำไมนานขนาดนี้แล้วก็ยังไปไม่ถึง ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ?” จวินหย่วนโยวโกรธโมโหใหญ่โต

“ซื่อจื่อ พวกเป่ยหมิงไท่จื่อเพิ่งมาถึง” หลงยีพูดตอบ

จวินหย่วนโยวหันเดินออกมา เป่ยหมิงฉี่พาคนสนิทเดินเข้ามาพอดี

“จวินหย่วนโยว เจ้าเร่งรีบเกินไปแล้ว ข้าเดินทางทั้งวันทั้งคืน ข้าคนเดียววิ่งจนม้าตายไปหลายตัวแล้วค่อยมาถึง.....” เป่ยหมิงฉี่กำลังจะพูดบ่น กลับถูกจวินหย่วนโยวพูดแทรกขึ้นมาว่า

“เรื่องหอเทพเซียนยกให้เจ้าจัดการ ข้าให้องครักษ์ลับอยู่ช่วยเจ้า หากครั้งนี้สามารถทำให้ข้าพอใจ ข้าจะยกเว้นการลงโทษแคว้นเป่ยลี่” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างมีอำนาจ พร้อมยกเท้าเดินไป

เป่ยหมิงฉี่นิ่งอึ้ง พร้อมถามขึ้นว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือ ทำไมเจ้าร้อนใจขนาดนี้ จวินหย่วนโยวเจ้าห้ามผิดคำพูด”

“ข้าไม่เคยผิดคำพูด” คนของจวินหย่วนโยวมาถึงด้านนอกประตูแล้ว

ท่านลั่วเดินเข้ามาพอดี จวินหย่วนโยวพูดสั่งงานเขาเสร็จ ก็เดินตรงออกไปแล้ว

“เจ้าเฒ่า เมื่อกี้จวินหย่วนโยวพูดอะไรกับเจ้า เกิดเรื่องอะไรในแคว้นต้าเยียนหรือเปล่า?” เป่ยหมิงฉี่ถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้า” ท่านลั่วมองเมินใส่เขา

จวินหย่วนโยวไม่ทันรับไหว้ด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าร้อนใจแค่ไหน

พวกหลงยีรีบติดตามไป เหลือไว้เพียงองครักษ์ลับไม่กี่คนคอยช่วยเป่ยหมิงฉี่

ตอนนี้แคว้นชางเยว่กับแคว้นเทียนจิ่วยังไม่ได้จ้องจะทำร้ายแคว้นเป่ยลี่ จะต้องรีบจัดการทุกอย่างให้รวดเร็ว

เป่ยหมิงฉี่ที่เดิมตั้งใจจะพักผ่อนสักวันสองวันค่อยลงมือ รีบเรียกรวมตัวทุกคนกับองครักษ์ลับที่จวินหย่วนโยวทิ้งไว้ให้ ยังมีพวกท่านลั่วร่วมกันวางแผนเรื่องลงมือต่อสู้