จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 475

แต่จวินหย่วนโยวไม่มีปฏิกิริยาใดๆ หยุนถิงกระวนกระวายใจ เป็นกังวลอย่างมาก รีบตรวจชีพจรให้กับจวินหย่วนโยว

“เกิดอะไรขึ้น?” หยุนถิงรีบหันไปมององครักษ์เงามังกรที่อยู่ด้านหลัง

“ซื่อจื่อเฟย ซื่อจื่อคงเหนื่อยอย่างมาก ตลอดทางซื่อจื่อเดินทางมาทั้งวันทั้งคืน นอนเพียงไม่กี่ช่วยยาม จากแคว้นเป่ยลี่มาถึงแคว้นต้าเยียน ใช้เวลาเพียงสิบวันก็มาถึงแล้ว ระหว่างทางวิ่งจนม้าพันธุ์เหงื่อโลหิตตายไปหลายสิบตัว ต่อให้เป็นพวกเรา ก็ไม่ได้เร่งเดินทางขนาดนี้ ซื่อจื่อเป็นห่วงท่านมาก ห้ามยังไงก็ไม่ฟัง” หลงซื่อพูดขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

หยุนถิงเจ็บปวดอย่างมาก ล้วงเอาสารอาหารเหลวออกมาจากในมิติ แล้วป้อนให้กับจวินหย่วนโยว

อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป จวินหย่วนโยวหุบปากแน่น หยุนถิงอ้าปากไม่ออก

“ซื่อจื่อเป็นแบบนี้ไม่ได้ ร่างกายเหน็ดเหนื่อยเกินไป ทนรับไม่ได้” หยุนถิงอ้าปากดื่มสารอาหารเหลวลงไป ก้มลงใช้ปากป้อนจวินหย่วนโยว

สีหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนเยือกเย็นลงทันที อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นอยู่ในใจ จวินหย่วนโยวตั้งใจอย่างแน่นอน

พวกหลงยีเห็นแล้ว ค่อยโล่งอก

ซวนอ๋องใช้แผนทรมานตัวเองก็ไม่มีประโยชน์ ซื่อจื่อมาถึงก็ต้องชิดข้าง ในใจซื่อจื่อเฟยมีเพียงซื่อจื่อ เห็นซวนอ๋องพ่ายแพ้แบบนี้ ทุกคนสะใจอย่างมาก

ป้อนสารอาหารเหลวลงไปสามอัน สีหน้าขาวซีดของจวินหย่วนโยว ค่อยมีเลือดฝาดขึ้นมา

มองไปที่ความเหนื่อยล้าตรงหว่างคิ้วของเขา มือเรียวขาวของหยุนถิง เอื้อมไปช่วยนวดผ่อนคลาย

“เจ้าคนนี้ เร่งเดินทางอย่างไม่คำนึงถึงชีวิตขนาดนี้ทำไม ร่างกายของตนเองเป็นยังไงไม่รู้หรือ ถึงมาช้าเร็วแล้วแตกต่างกันยังไง ทำให้ตนเองเหน็ดเหนื่อยขนาดนี้ โง่หรือเปล่า?”

“ซื่อจื่อเฟย ที่จริงซื่อจื่อไม่ได้โง่ แค่กลัวท่านถูกซวนอ๋องแย่งชิงไป” หลงยีตอบแทนซื่อจื่อ

หยุนถิงอึ้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้ากับซวนอ๋อง จะเป็นไปได้อย่างไร?”

“ซื่อจื่อรู้ว่าท่านเดินทางทั้งวันทั้งคืน ไม่คำนึงถึงร่างกายตนเอง เพื่อไปช่วยซวนอ๋อง เขาเป็นห่วงเจ้า กลัวเกิดอะไรขึ้นกับเจ้า จึงรีบเดินทางมาทั้งคืนทั้งวัน ใครจะไปคิด เมื่อมาถึงเมืองหลวง ก็ได้ยินว่าซื่อจื่อเฟยอาศัยอยู่ในจวนซวนอ๋อง ซื่อจื่อจะไม่ใจร้อนได้อย่างไร?” หลงหวู่พูดบนขึ้นมา

“หลงเอ้อ ทำไมไม่ห้ามไว้?” หลงซื่อพูดขึ้นมา

หลงเอ้อยืนอยู่เฉยๆก็ถูกพาดพิง แสดงสีหน้าน่าสงสาร คิดอยากพูดอะไรขึ้นมา

“พวกเจ้าพูดเหมือนเหลิ่งเหยียน ตั้งใจใช้แผนทรมานร่างกายตัวเองหลอกลวงหยุนถิง เขาถูกวางยาวิทยากลไม่รู้สึกตัว จนเกือบจะแต่งงานกับคุณหนูหาน หากไม่ใช่เพราะหยุนถิงรีบไปช่วยไว้ เกรงว่าตอนนี้โม่เหลิ่งเหยียนยังถูกกักตัวอยู่ในตระกูลหาน” หมิงจิ่วซางพูดอธิบายขึ้นมา

ทุกคนนิ่งอึ้ง ต่างหันมาสอบถาม หลงเอ้อค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดออกมาให้ฟัง

“หลายครั้งที่เกิดเรื่องกับข้า ซวนอ๋องล้วนคอยช่วยเหลือ ข้ากับเขาถือว่าเป็นมิตรภาพที่ตายแทนกันได้ หากวันหนึ่งพวกเจ้ามีใครสักคนตกอยู่ในอันตราย ข้าก็จะไปช่วยพวกเจ้าอย่างไม่คำนึงถึงสิ่งใด” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม

องครักษ์เงามังกรล้วนพูดไม่ออก ซื่อจื่อเฟยเป็นคนเข้าข้างปกป้องคนของตนเองที่สุด และก็เป็นคนมีเหตุผลที่สุด พวกเขาไม่ควรพูดว่านางแบบนี้

หยุนถิงมองดูในอ้อมกอด คิ้วเข้มรูปงาม หน้าตาหล่อเหลา อาจเป็นเพราะเร่งเดินทางมาทั้งคืน หนวดเคราจวินหย่วนโยวยาวขึ้นมา กลับไม่ส่งผลกระทบต่อใบหน้าหล่อเหลาของเขาเลย กลับแลดูให้เห็นถึงความเป็นผู้ชาย

รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนขี้หึง กลับคิดไม่ถึงว่าเขาอยู่ไกลถึงแคว้นเป่ยลี่ ยังเร่งเดินทางมาทั้งวันทั้งคืน ถึงแม้การกระทำจะไร้เดียงสา กลับทำให้หยุนถิงซาบซึ้งใจอย่างมาก

“พาซื่อจื่อกลับจวนซื่อจื่อ ซวนอ๋องวันนี้รบกวนแล้ว” หยุนถิงพูดขึ้นมา

โม่เหลิ่งเหยียนเลิกคิ้วเหลือบมองดูจวินหย่วนโยวที่หมดสติอยู่แวบหนึ่ง พร้อมพูดขึ้นมาว่า “หากไม่รังเกียจ พักผ่อนที่จวนซวนอ๋องก็ได้”

“ไม่ต้องแล้ว ข้ากลัวจวินหย่วนโยวลืมตาขึ้นมาแล้วจะโกรธจนหมดสติไปอีก ทำให้เจ้าต้องหัวเราะเย้ยแล้ว”

“เช่นนี้ งั้นข้าก็ไม่รั้งเจ้า”

องครักษ์เงามังกรประคองจวินหย่วนโยวจากไป มองดูเงาหลังของหยุนถิง สายตาล้ำลึกของโม่เหลิ่งเหยียนมืดมน

“สหาย ไม่ต้องดูแล้ว ดูอีกแค่ไหนก็ไม่ใช่ของเจ้า” หมิงจิ่วซางถอนหายใจ

“เจ้าว่า ทำไมข้าไม่ได้รู้จักนางก่อนจวินหย่วนโยว” โม่เหลิ่งเหยียนพูดขึ้นมาด้วยเสียงเศร้า ถอนหายใจอย่างเสียดาย