จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 476

จวินหย่วนโยวจูงมือหยุนถิงเดินออกมา หลงเอ้อได้รายงานทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ให้เขาฟังแล้ว จวินหย่วนโยวรู้ว่าโม่เหลิ่งเหยียนไม่ได้ตั้งใจใช้แผนทรมานตัวเอง อารมณ์โกรธจางหายไป

“ซื่อจื่อ เจ้าไม่ต้องโทษพวกเขา ข้าเองที่อยากทำกับข้าวพวกนี้ให้เจ้า” หยุนถิงพูดขึ้นมา

“ข้าแค่เป็นห่วงเจ้า ตอนนี้จะต้องพักผ่อน ต่อไปห้ามวิ่งไปไหนอีก” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาด้วยเสียงชา

เขาไม่ได้พูดถึงโม่เหลิ่งเหยียนเลย ไม่อยากให้หยุนถิงคิดว่าตนเองเป็นคนใจแคบ ยิ่งไม่อยากให้นางคิดว่าตนเองไม่ให้อิสระแก่นาง

แต่ฉลาดเหมือนอย่างหยุนถิง ฟังรู้ความหมายแฝงของซื่อจื่ออยู่แล้ว

“ครั้งนี้ซวนอ๋องถูกคุณหนูหานวางแผน หมิงจิ่วซางไม่รู้วิทยากล ดังนั้นจึงมาหาให้ข้าไปช่วย โชคดีที่ข้าไปได้ทันเวลา ไม่อย่างนั้นเขาคงแต่งงานกับหานยินยินแล้ว” หยุนถิงพูดอธิบายขึ้นมา

“เจ้าไม่ควรไปเลย ให้พวกเขาแต่งงานกันอ่ะดีที่สุด” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมา

แบบนี้ โม่เหลิ่งเหยียนก็จะได้ไม่คิดถึงหยุนถิง

“ซื่อจื่อ ทำไมเจ้าพูดแบบนี้ แต่งงานกับผู้หญิงที่ตนเองไม่ได้รัก จะต้องหงุดหงิดใจไปตลอดชีวิต หากเป็นเจ้า เจ้ายินยอมหรือ?”

“ข้ามีเจ้าแล้ว ชั่วชีวิตนี้เพียงพอแล้ว” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างเผด็จการ

หยุนถิงพูดไม่ออก จึงได้แต่พูดขึ้นว่า “ซวนอ๋องช่วยข้าจากอันตรายหลายครั้ง ยังช่วยข้าห้ามไม่ให้หยุนหลิงไปฟ้องฮ่องเต้ ด้วยมิตรภาพและเหตุผล ข้าล้วนควรไปช่วยเขา”

“ได้ เจ้าทำได้ดี ต่อไปทุกอย่างมีข้าอยู่ เจ้ารับผิดชอบพักผ่อนให้ดีก็พอ” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอย่างเจ็บปวด พร้อมเอื้อมมือวางลงบนท้องของนาง

“เจ้าเด็กน้อยอย่าทำให้ท่านแม่ของเจ้าเหนื่อยนะ เชื่อฟังหน่อย”

“ซื่อจื่อ เขายังเล็กอยู่ ฟังไม่รู้เรื่องหรอก” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างขบขัน

“งั้นข้าก็จะเริ่มพูดกับเขาตั้งแต่ตอนนี้ จนถึงตอนที่เขาสามารถฟังรู้เรื่อง”

“เจ้ากลับมาแล้ว หอเทพเซียนเป็นอย่างไรบ้าง ท่านลั่วล่ะ?” หยุนถิงถามขึ้นมา

“ตอนที่ข้ากลับมาได้มอบหมายให้กับเป่ยหมิงฉี่ หากเพียงแค่หอเทพเซียนเขาก็รับมือไม่ได้ ก็อย่าคิดที่จะครอบครองแคว้นเป่ยลี่เลย”

หยุนถิงคิดไม่ถึงว่า ซื่อจื่อก็รู้จักโยนงานเป็น

ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ในครัวยกอาหารมาวางบนโต๊ะ หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวทานอยู่อย่างเงียบๆ อาหารมื้อหนึ่งทั้งสองคนคีบกับข้าวให้กัน อบอุ่นอย่างมาก

ทานเสร็จแล้ว จวินหย่วนโยวกับหยุนถิง แอบแดดอยู่ด้วยกันในเรือน

“ซื่อจื่อ ข้าช่วยนวดหัวให้เจ้า หลีกเลี่ยงเดินทางมาขนาดนี้ คงเหนื่อยแย่แล้ว ต่อไปห้ามทำให้ตนเองเหนื่อยแบบนี้อีก ข้าเป็นห่วง” หยุนถิงพูดขึ้น

“ไม่เป็นไร ข้าเพียงแค่อยากเจอเจ้าเร็วๆ เห็นเจ้าไม่เป็นไร ข้าก็วางใจแล้ว”

หยุนถิงซาบซึ้งใจอย่างมาก ลุกขึ้นมายืนข้างกายจวินหย่วนโยว เอื้อมมือไปนวดจุดชีพจรทั้งสองข้างของเขา

แรงกำลังเหมาะสม ผ่อนคลายอย่างมาก

จวินหย่วนโยวเร่งเดินทางมาสิบกว่าวันนี้ ลำบากอย่างมากจริงๆ ถึงจะนอนไปแล้วสามวัน และก็ดื่มสารอาหารเหลว แต่ร่างกายก็ยังปวดเมื่อยอย่างมาก เหน็ดเหนื่อยอย่างที่สุด เพราะเขาก็ไม่เคยเร่งเดินทางขนาดนี้มาก่อน

สัมผัสได้ถึงปลายนิ้วอันอ่อนนุ่มของหยุนถิง จวินหย่วนโยวหลับตาทั้งคู่ มุมปากกระตุกขึ้นสูง

หยุนถิงช่วยนวดให้เขาอยู่อย่างสงบ ไม่ได้พูดอะไร ทั้งสองคนรู้ใจกันดี หัวใจทั้งสองดวงแนบชิดติดกัน

องครักษ์ลับกับองครักษ์เงามังกรที่หลบซ่อนอยู่ ล้วนต่างอิจฉา ต่างพากันหันหลังไป กลัวว่าตนเองจะเห็นจนตาบอด

คนที่รักกันจริงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมาก ยิ่งไม่ต้องทำอะไรเลย ขอเพียงอีกฝ่ายอยู่เคียงข้างกายกัน ก็เพียงพอแล้ว