จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 477

ฮูหยินกั๋วโก๋พูดจาเจ็บแสบ ไม่ไว้หน้าเลยสักนิด

หยุนถิงเลิกคิ้วหันมามอง พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขาเป็นแค่เพื่อนปกติของข้า อยากเรียกร้องความเป็นธรรมให้ข้าเท่านั้นเอง สมองฮูหยินกั๋วโก๋มีปัญหาหรือเปล่า

ทั่วทั้งเมืองปลูกกระทั่งแคว้นต้าเยียน ล้วนเป็นแผ่นดินของฮ่องเต้ หรือฮูหยินกั๋วโก๋ กำลังสงสัยความสามารถในการปกครองของฮ่องเต้ หรือคิดว่าฮ่องเต้ไม่มีความสามารถในการปกครองต้าเยียน?

พูดเยือกเย็น ทำให้สีหน้าฮูหยินกั๋วโก๋ย่ำแย่อย่างมาก

“เจ้าอย่าคิดเบี่ยงเบนความหมายของข้า ข้าไม่ได้หมิ่นประมาทฮ่องเต้ และก็ไม่ได้สงสัยในความสามารถของฮ่องเต้”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็เป็นเพราะฮูหยินกั๋วโก๋ คิดอยากที่จะยั่วยุให้เกิดข้อพิพาทระหว่างสองแคว้น หรือตั้งใจอยากที่จะสร้างเรื่องบาดหมางระหว่างจวนซื่อจื่อกับจวนองค์หญิงใหญ่ หรือจะเอาเป็นไส้ศึกที่แคว้นเทียนจิ่วส่งมา ตั้งใจสร้างความสะเทือนใจ” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างไม่พอใจ

“หุบปาก ข้าไม่ใช่ไส้ศึกอะไร ข้ากับองค์หญิงใหญ่เป็นเพื่อนสนิทกัน ตระกูลพื้นเพดี ตอนที่ข้าแต่งงานไปยังแคว้นเทียนจิ่ว ฮ่องเต้พระราชทานงานแต่งงานด้วยตนเอง เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสงสัยข้า?” ฮูหยินกั๋วโก๋พูดขึ้นมาอย่างโกรธจัด

“ฮูหยินพูดน่าขำจริงๆ พ่อของข้าเป็นหยุนเฉิงเซี่ยง แต่งงานกับซื่อจื่อเพราะรักใคร่กัน หรือข้าไม่ใช่ตระกูลพื้นเพดีหรือ หากไม่ใช่เพราะเจ้าพูดจาไม่ให้เกียรติ ข้าจะพูดกับเจ้าเช่นนี้ได้อย่างไร”

ยิ่งไปกว่านั้น ลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้วก็เหมือนดั่งน้ำที่สาดออกไป เจ้าแต่งงานไปอยู่แคว้นเทียนจิ่วนานหลายปี ถูกล้างสมองแล้วก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ ยังไงคนอกตัญญูมีให้เห็นอยู่แล้วอย่างมากมาย

ข้าเคารพให้เกียรติองค์หญิงใหญ่ ถึงได้มาร่วมงานเลี้ยงฉลองวันเกิด หากเป็นคนอื่นมาเชิญข้า ข้ายังจะไม่มา องค์หญิงใหญ่ยังไม่ถือสาที่ข้ามาช้า เจ้าเป็นคนอื่นมีสิทธิ์อะไรมาต่อว่า หรือคิดว่าจะเป็นประมุขจวนองค์หญิงใหญ่

หยุนถิงพูดขึ้นมาตรงๆ ด้วยน้ำเสียงเฉียบคม ไม่ไว้หน้าเลยสักนิด

ฮูหยินกั๋วโก๋โกรธโมโหจนสีหน้าขาวซีด เส้นเลือดบนหน้าผากเต้นกระตุก พร้อมพูดขึ้นว่า “ชั่วช้า หยุนถิงเจ้าพูดเกินไปแล้ว” พูดเสร็จ ก็ยกมือขึ้นมาจะฟาดตบหยุนถิง

“ดนหาที่ตาย” จวินหย่วนโยวจะฟาดตบลงไป

“หยุดเดี๋ยวนี้” เสียงอันน่าเกรงขามเสียงหนึ่งพูดดังขึ้นมา องค์หญิงใหญ่สวมชุดฝ่ายในสีแดงเข้ม หรูหราสง่างาม เดินมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ

“ทุกคนล้วนมาร่วมงานฉลองวันเกิดของข้า ล้วนเป็นคนกันเอง ข้าไม่อยากให้งานเลี้ยงฉลองวันเกิดของข้าถูกทำลายเสียแบบนี้ สีหน้าองค์หญิงใหญ่สงบนิ่งเรียบเฉย แต่น้ำเสียงกลับแฝงไปด้วยความเย็นชา”

“องค์หญิงใหญ่พูดถูก” ฮูหยินกั๋วโก๋รีบถวายความเคารพ แล้วก็หุบปากยังไม่พอใจ

หยุนถิงคว้าดึงแขนจวินหย่วนโยวที่กำลังจะลงมือไว้ พร้อมพูดขึ้นว่า “องค์หญิงใหญ่พูดถูก วันนี้ถึงแม้ สุขภาพของข้าไม่ดี แต่ก็ยังจำวันเกิดขององค์หญิงใหญ่ได้ ตั้งใจเอายาเสริมความงามมาให้ เพราะกลั่นยาเสร็จช้า ดังนั้นจึงมาช้า ขอองค์หญิงใหญ่อย่าได้ถือสา” พูดเสร็จ ก็ล้วงเอาขวดเซรามิกสีขาวออกมาจากในแขนเสื้อ

เดิมสีหน้าองค์หญิงใหญ่ที่โกรธโมโห ฉายแววยินดี ฝีมือทางการแพทย์ของหยุนถิง ทั่วทั้งสี่แคว้นต่างรู้ดี แม้แต่เสด็จพี่ก็ชื่นชม ผลิตภัณฑ์ดูแลความงามและผิวพรรณของนางที่วางขายในหอชุนเฟิง มียอดขายต่อวันไม่ต่ำกว่าหมื่น ยาลูกกลอนของนางนั้นล้ำค่าอย่างมาก

“ซื่อจื่อเฟยเกรงใจไปแล้ว เช่นนี้ข้าก็จะรับไว้” องค์หญิงใหญ่ยื่นมือไปรับไว้

“ขอบคุณที่องค์หญิงใหญ่ไม่รังเกียจ”

“เข้าไปนั่งเถอะ งานเลี้ยงเริ่มขึ้นแล้ว” องค์หญิงใหญ่เดินตรงเข้าไป

หยุนถิงมองดูจวินหย่วนโยวแวบหนึ่ง แล้วก็พูดขึ้นว่า “ซื่อจื่ออย่าโกรธโมโหเพราะสตรีแบบนี้ นางไม่คู่ควร”

จวินหย่วนโยวเลิกคิ้ว ผงกหัวเล็กน้อย พร้อมพูดขึ้นว่า “ได้” ทั้งสองคนเดินตามเข้าไป นั่งอยู่ด้านข้างโม่ฉือชิง

“หยุนถิง เจ้าเก่งจริงๆ มีแต่เจ้าแหละที่กล้าเถียงกับคนแบบนี้ สะใจจริงๆ” โม่ฉือชิงพูดชมขึ้นมา