จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 479

“องค์หญิงใหญ่เป็นลูกสาวคนแรกของฮ่องเต้องค์ก่อน สถานะสูงศักดิ์อย่างมาก เป็นที่รักใคร่ของฮ่องเต้องค์ก่อน ดังนั้นฮ่องเต้องค์ก่อนได้ประทานตราอำนาจสั่งการทหารให้องค์หญิงใหญ่

แคว้นต้าเยียนมีกองกำลังทหารกลุ่มหนึ่งอยู่ที่หนานเจียง ฮ่องเต้องค์ก่อนเก็บไว้สั่งการในหนานเจียง และหนานเจียงเป็นประตูใหญ่ทางทิศใต้ของแคว้นต้าเยียน

แคว้นเทียนจิ่วอยู่ทางใต้ของแคว้นต้าเยียน หากอยากโจมตีแคว้นต้าเยียน ต้องทำลายหนานเจียงก่อน และกองกำลังนั้นก็คือกองกำลังที่น่าเกรงขามที่สุด” จวินหย่วนโยวพูดอธิบาย

หยุนถิงค่อยพูดขึ้นมาว่า “ถึงว่าองค์หญิงใหญ่เลี้ยงชายรูปงามไว้มากมายขนาดนี้ ฮ่องเต้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง เป้าหมายฮูหยินกั๋วโก๋คนนั้นคงเป็นตราอำนาจสั่งการทหารแล้วแหละ”

จวินหย่วนโยวผงกหัวอย่างเห็นด้วย พร้อมพูดขึ้นว่า “ถึงแม้องค์หญิงใหญ่จะเลี้ยงดูชายหนุ่มมากมายอย่างเหลวไหล แต่ไม่ใช่คนไม่มีหัวสมอง สามารถอาศัยอยู่ในเมืองหลวงมาเป็นเวลานานหลายปี ยังสามารถทำให้ฮ่องเต้วางใจไม่หวาดระแวง แสดงว่ามีแผนอุบาย”

“แบบนี้ พวกเรารอดูเรื่องสนุกเถอะ” หยุนถิงพูดขึ้นมา

“ดี"

โม่เหลิ่งเหยียนที่อยู่ด้านข้างก็ไม่พูดขึ้นว่าอะไร เพียงสายตาที่หันไปมองหยุนถิงเต็มไปด้วยความชื่นชม

คิดไม่ถึงว่านางจะละเอียดอ่อนขนาดนี้ หากไม่ใช่เพราะนางพบความผิดปกติ เกรงว่าตนเองก็คงคิดไม่ถึงเป้าหมายของฮูหยินกั๋วโก๋

ทางนี้ หลังจากฮูหยินกั๋วโก๋ถูกคนพาตัวไป ก็ถูกพามายังห้องรับแขก

“เจ้าว่าเราต้องไปตามหมอมาไหม ฮูหยินกั๋วโก๋ถูกวินซื่อจื่อกับซวนอ๋องตบกระเด็น แลดูบาดเจ็บไม่น้อย?” สาวใช้คนหนึ่งถามขึ้นมา

“องค์หญิงใหญ่พูดเพียงว่าพาตัวนางไป ไม่ได้สั่งให้ไปตามหมอ ยิ่งไปกว่านั้น นางพยายามหาเรื่องจวินซื่อจื่อในงานเลี้ยงฉลองวันเกิดองค์หญิงใหญ่หลายครั้ง หากนางหวังดีต่อองค์หญิงจริงๆ จะสร้างความลำบากใจให้องค์หญิงทำไม” สาวใช้คนหนึ่งพูดขึ้นมา

“พูดไม่ผิด ฮูหยินกั๋วโก๋คนนี้หาเรื่องจริงๆ เราไปกันเถอะ ไม่ต้องสนใจนาง”

“ดี”

สาวใช้สองคนจากไปแล้ว จู่ๆฮูหยินกั๋วโก๋ที่เดิมนอนหมดสติอยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นมา สีหน้าขาวซีดเยือกเย็นเหมือนดั่งน้ำแข็ง แววตาฉายแววเฉียบคม

เมื่อกี้สาวใช้สองคนนั้นพูดคุยกัน นางได้ยินชัดเจน ฮูหยินกั๋วโก๋แสดงสีหน้าไม่พอใจ รีบลุกขึ้นมาจากเตียง ไม่ได้เดินไปทางหน้าประตู แต่ปืนกำแพงออกไปทางหน้าต่าง

หลงเอ้อกับหมิงจิ่วซางที่คอยจับตามองอยู่ข้างนอกเห็นนางออกมา ก็รีบตามไป

ฮูหยินกั๋วโก๋ไม่รู้ตัวเลย เมื่อก่อนนางเคยมายังจวนองค์หญิงหลายครั้ง มุ่งหน้าตรงไปยังห้องหนังสือของจวนองค์หญิงอย่างชำนาญทาง

ก่อนที่นางจะมา องค์หญิงใหญ่แคว้นเทียนจิ่วมีคำสั่งลับให้กับนาง ให้นางต้องเอาตราอำนาจสั่งการทหารมาให้ได้ แบบนี้แคว้นเทียนจิ่วก็จะสามารถโจมตีต้าเยียนได้สะดวก

ดังนั้นครั้งนี้ นางจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด

แต่ห้องหนังสือใหญ่มาก ฮูหยินกั๋วโก๋ค้นหาอยู่อย่างระมัดระวัง ไม่กล้าส่งเสียงดังสักนิด

บนหลังคาห้องหนังสือ หลงเอ้อกับหมิงจิ่วซางมองดูอยู่อย่างเยือกเย็น ทั้งสองคนส่งสัญญาณมือให้กัน หลงเอ้อรีบกระโดดลอยจากไป

ทางนี้ หยุนถิงกำลังออกมาสูดอากาศหายใจ หลงเอ้อรีบมารายงานให้หยุนถิงฟัง ฮูหยินกั๋วโก๋ไม่ธรรมดาจริงๆ

“ซื่อจื่อเฟย เราจะทำอย่างไรดี?” หลงเอ้อถามขึ้นมา

“รอดูสถานการณ์ไปก่อน อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น” หยุนถิงพูดตอบ

“ขอรับ”

หยุนถิงกำลังพูดอยู่ ก็มองเห็นชายหนุ่มรูปหล่อในชุดขาวยืนอยู่ริมสระน้ำไม่ไกลออก เหมือนกำลังจะกระโดดน้ำตาย

“คุณหนู คนคนนั้นคงไม่ได้คิดที่จะฆ่าตัวตายมั้ง?” เยว่เอ๋อร์พูดขึ้นมาอย่างตกตะลึง

หยุนถิงมองดูคุณชายคนนั้นแวบหนึ่ง ตาคิ้วได้รูป หน้าตาคล้ายผู้หญิง แฝงไปด้วยความอ่อนช้อย งดงามยิ่งนัก แต่สีหน้าค่อนข้างขาวซีด

คนนั้นดูเหมือนจะกระโดดลงไปหลายรอบ แต่เมื่อเท้าก้าวไปถึงริมสระก็ลังเล ถอยกลับออกมา เหมือนทำใจไม่ได้