จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 481

สีหน้าของผู้หญิงลนลานขึ้นมาทันที แต่กลับแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง “คุณหนูหยุน ท่านจำคนผิดแล้ว ไม่ใช่ข้า!”

“ถึงเจ้าจะไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ทหาร ไปตามองค์หญิงใหญ่มา นางจะต้องรู้จักเจ้าแน่!” หยุนถิงพึมพำเสียงเย็นออกมาประโยคหนึ่ง

“ไม่เอา อย่า!” ผู้หญิงห้ามปรามขึ้นมาอย่างไม่ครุ่นคิด ในแววตามีแววโหดเหี้ยมพาดผ่านไปเสี้ยวหนึ่ง มืออีกข้างล้วงมีดสั้นออกมากะทันหัน แล้วก็แทงมาที่หยุนถิงเลย

เพียงแต่นางยังไม่ทันจะแตะต้องโดนตัวหยุนถิง ก็ถูกจวินหย่วนโยวและโม่เหลิ่งเหยียนสองคนที่ลงมือพร้อมกัน สองฝ่ามือซัดจนตัวลอยออกไป ร่างกายไปชนเข้ากับเตาที่อยู่ข้าง ๆ เต็ม ๆ แล้วล้มลงไปบนพื้นแล้วกระอักเลือดออกมา

ฮูหยินกั๋วโก๋เจ็บจนสีหน้าขาวซีด ร่างกายขยับเขยื้อนไม่ได้ บาดแผลทั้งใหม่และเก่าแน่นอนว่าฮูหยินกั๋วโก๋ต้องแบกรับไม่ไหว

“ข้าคิดว่าตัวเองไม่มีอะไรหลุดลอดออกไปแน่ ตกลงเจ้าดูข้าออกได้อย่างไรกัน?”

เมื่อกี้องครักษ์ได้ยินความเคลื่อนไหวทางนี้ ก็รีบมารายงานกับองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่ที่เร่งรีบมาพอมาถึงประตู ก็ได้ยินเสียงฮูหยินกั๋วโก๋เข้าพอดี

องค์หญิงใหญ่ไม่ได้เดินเข้าไป กลับยืนอยู่ที่หน้าประตู นางเองก็อยากรู้ พื้นที่ขององค์หญิงใหญ่กว้างใหญ่ขนาดนี้ แล้วก็มีคนค้นหากันมากมาย แต่ทำไมหยุนถิงถึงหาฮูหยินกั๋วโก๋เจอได้ นี่มันแค่บังเอิญจริง ๆ หรือ?

หยุนถิงจ้องมองไปที่ฮูหยินกั๋วโก๋ที่อยู่บนพื้นอย่างดูถูก “พูดได้แค่ว่าเจ้าโชคร้าย ข้าอยากกินขนมเปี๊ยะพอดี ก็เลยคิดว่าจะมาเอาในครัวสักหน่อย แต่ปรากฏว่ามาพบเห็นเจ้าเข้าพอดี

พอข้าบอกกับเจ้ามาจะเอาขนมเปี๊ยะ ขนมเปี๊ยะจานนั้นก็วางอยู่ตรงนั้น แต่เจ้ากลับข้ามผ่านไปหาที่ชั้นวาง เรื่องนี้ก็เปิดโปงความน่าสงสัยของเจ้าได้แล้ว

ถ้าเจ้าเป็นแม่ครัวของห้องครัวใหญ่จริง ๆ เรื่องใหญ่อย่างงานเลี้ยงวัดเกิดในจวนองค์หญิงใหญ่ เมนูอาหารและตำแหน่งการจัดวางทุกอย่างจะต้องจดจำได้แม่นยำอยู่แล้ว แต่ทำไมถึงหาขนมเปี๊ยะจานหนึ่งไม่เจอล่ะ

ถ้าเป็นเพราะว่าเมนูอาหารมากเกินไป แล้วจดจำไม่ได้ก็มีความเป็นไปได้ แต่แม่ครัวต้องเด็ดผัก ทำอาหารทุกวัน จึงใช้งานมือเยอะที่สุด ดังนั้นมือก็ต้องหยาบกระด้าง

ถึงแม้เจ้าจะใส่ชุดแม่ครัวอยู่ บนใบหน้ายังมีคราบขี้เถ้า และทรงผมก็เปลี่ยนไปแล้ว แต่เจ้ากลับลืมมือคู่นี้ไป หรือบางทีเจ้าอาจจะไม่มีเวลามากด้วยซ้ำ ก็เลยถูกข้าจับได้ไงล่ะ!”

ในดวงตาเรียวขององค์หญิงใหญ่ที่อยู่หน้าประตูมีแววชื่นชมพาดผ่านไปเล็กน้อย คิดไม่ถึงเลยว่าหยุนถิงจะเป็นคนจิตใจละเอียดลออเช่นนี้

“ฮา ฮา คิดไม่ถึงจริง ๆ แผนการที่ข้าคิดแล้วคิดอีก จะมาถูกเจ้ามองออกซะได้!” ฮูหยินกั๋วโก๋หัวเราะเสียงเย็นแล้วพูดขึ้นมา

องค์หญิงใหญ่ก้าวเดินเข้าไป “ฮูหยินกั๋วโก๋ ข้าคิดว่าข้าปฏิบัติกับเจ้าดีแล้วนะ ทำไมเจ้าต้องทำเช่นนี้ด้วย?”

น้ำเสียงที่เย็นชา แฝงไว้ด้วยความผิดหวัง และเสียใจ ฟังดูหงุดหงิดเป็นอย่างมาก

พอฮูหยินกั๋วโก๋เห็นองค์หญิงใหญ่มา สีหน้าก็ละอายใจขึ้นมา “องค์หญิงใหญ่ท่านฟังข้าพูดก่อน หยุนถิงเป็นคนใส่ร้ายข้าทั้งนั้น ข้าเป็นผู้บริสุทธิ์นะ”

“ถ้าเจ้าเป็นผู้บริสุทธิ์จริง ๆ ทำไมถึงไม่อยู่ในห้องรับรองแขก แต่กลับวิ่งมาที่ห้องครัว แถมยังเปลี่ยนเป็นชุดแม่ครัวอีก?” หยุนถิงถามแย้งกลับไป

ฮูหยินกั๋วโก๋มีสีหน้าตกตะลึง แต่ตีให้ตายนางก็ไม่ยอมรับหรอก “ตอนที่ข้าตื่นขึ้นมา พบว่าตัวเองอยู่ในห้องรับรองแขก แต่ว่าปวดท้องขึ้นมาพอดี ก็เลยลุกมาเข้าห้องน้ำ”

“จากนั้นตอนที่กลับมา ก็เห็นองครักษ์ปิดล้อมลานทั้งหมดไว้ บอกว่าจะมาจับตัวข้า ข้าก็เลยลนลานขึ้นมาทันที ดังนั้นก็เลยเกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมา องค์หญิงใหญ่ได้โปรดเชื่อข้าด้วย!”

“ช่างน่าขำจริง ๆ ถ้าเจ้าไม่ได้ทำผิดแล้วเจ้าจะหนีทำไม เมื่อกี้มีคุณชายท่านหนึ่งที่มีเลือดเต็มตัววิ่งไปหาองค์หญิง บอกว่าพบเห็นเจ้าตรงนอกประตู และบอกว่าเจ้าขโมยของขององค์หญิงใหญ่ไป!” หยุนถิงพูดชัดถ้อยชัดคำทุกคำ

“เจ้าพูดจาไปเรื่อยอะไร ข้าไม่พบเห็นใครเลยสักคน!” ฮูหยินกั๋วโก๋โต้แย้งกลับไป พอพูดเสร็จถึงพบว่าตัวเองเผลอหลุดปากออกไปแล้ว อยากจะเก็บกลับคืนก็ไม่ทันการเสียแล้ว

คำพูดประโยคเดียว ก็เท่ากับสารภาพออกไปเองแล้ว