จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 482

“องค์หญิงใหญ่เกรงใจเกินไปแล้ว ข้าแค่มากินขนมเปี๊ยะในครัวเท่านั้น ส่วนเรื่องอื่นนั้นมองไม่เห็นอะไร และไม่ได้ยินอะไรเลย” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างรู้สึกตัวดี

“ถ้าเช่นนั้น ก็ต้องขอบคุณมาก” องค์หญิงใหญ่หมุนตัวเดินจากไปเลย

นางไม่ได้เป็นกังวลจวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียน เจ้าสองคนนี้ถึงจะโหดเหี้ยมและกระหายเลือด แต่ก็ตามใจหยุนถิงคนเดียว ในเมื่อหยุนถิงเองยังพูดแบบนี้แล้ว งั้นจวินหย่วนโยวกับโม่เหลิ่งเหยียนก็ต้องไม่มีทางพูดออกมาอยู่แล้ว

พอเห็นองค์หญิงใหญ่จากไปแล้ว หยุนถิงก็ห่อขนมเปี๊ยะทั้งหมดที่มีอยู่ในครัวไปจนหมด “ซื่อจื่อ ซวนอ๋อง พวกเราไปกันเถอะ”

“ได้!” จวินหย่วนโยวยื่นมือไป ช่วยหยุนถิงหิ้วขนมเปี๊ยะที่ห่อเสร็จแล้ว อีกมือหนึ่งก็จูงมือนางไว้แล้วเดินจากไป

โม่เหลิ่งเหยียนเองก็ติดตามมาด้านหลัง ทั้งสามคนออกไปจากจวนองค์หญิง

หยุนถิงยื่นขนมเปี๊ยะไปให้กล่องหนึ่ง “ซวนอ๋องท่านลองเอาไปชิมดูซิ อันนี้รสชาติไม่เลวเลยนะ”

“ทำไมเจ้าต้องเอาให้เขา ซื่อจื่ออย่างข้ายังไม่ได้เลยนะ?” สีหน้าจวินหย่วนโยวมืดมนลงทันที

“ข้าเอามาตั้งเยอะ มากพอที่จะให้เราสองคนกินแล้ว แค่ขนมเปี๊ยะกล่องเดียวเอง ท่านไม่ต้องขี้เหนียวขนาดนี้หรอก” หยุนถิงพูดขึ้นมา

โม่เหลิ่งเหยียนที่ไม่ได้อยากจะเอาในตอนแรก พอได้เห็นท่าทีโกรธจัดของจวินหย่วนโยวแล้ว ก็ยื่นมือออกมา “เจ้าบอกว่าอร่อย รสชาติจะต้องไม่เลวแน่ ข้าจะรับไว้ก็แล้วกัน ขอบใจมาก”

กำปั้นของจวินหย่วนโยวทุบไปหมัดหนึ่งทันที โม่เหลิ่งเหยียนรีบหลบไปอย่างรวดเร็ว พอเห็นทั้งสองคนถึงขนาดลงมือใส่กันเพียงเพราะขนมเปี๊ยะเพียงกล่องเดียว หยุนถิงก็รู้สึกหมดคำพูดขึ้นมาทันที นางรีบดึงตัวจวินหย่วนโยวไว้ทันที

“ซื่อจื่อ ที่ข้ายังมีอีกเยอะแยะเลยนะ”

จวินหย่วนโยวถึงได้หยุดยั้งไปอย่างไม่เต็มใจ แล้วถลึงตาใส่โม่เหลิ่งเหยียนอย่างโกรธเคืองทีหนึ่ง “ให้เจ้าแน่นท้องตายไปเลยยิ่งดี!”

“ข้าไม่มีทางปัญญาอ่อนอย่างเจ้าหรอก” โม่เหลิ่งเหยียนหิ้วขนมเปี๊ยะไว้แล้วก็หมุนตัวขึ้นรถม้าตัวเองไป

“ซื่อจื่อ……” หยุนถิงยังพูดไม่ทันจบเลย ก็ถูกจวินหย่วนโยวช้อนตัวอุ้มขึ้นมาแล้ว

“กลับบ้านค่อยจัดการเจ้า ไม่สั่งสอนเจ้ามาสามวัน เจ้าก็ไม่รู้ว่าใครคือสามีแล้วใช่ไหม!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าบึ้งตึง

หยุนถิงรู้สึกหมดคำพูด “ซื่อจื่อ ชาติที่แล้วท่านคงไม่ได้ขายน้ำส้มสายชูมาใช่ไหม”

“ขายกับผีอะไร!”

หยุนถิงเบ้ปากเล็กน้อย ทั้งสองคนขึ้นรถม้าไป จวินหย่วนโยวก็ใบหน้าเย็นชาไม่สบอารมณ์ ทั้งตัวดูหงุดหงิดมาก

“ซื่อจื่อของข้าหล่อเหลาที่สุด เท่และทรงอำนาจ อ่อนโยนเข้าอกเข้าใจ ดีงามสมบูรณ์แบบ……ยังไงก็แล้วแต่ ซื่อจื่ออยู่ในใจข้านั้น เป็นคนที่หล่อที่สุดในโลก ดีกับข้าที่สุดเลย” หยุนถิงเริ่มพูดจาชื่นชมขึ้นมา

จวินหย่วนโยวที่โมโหอยู่ในตอนแรกพอได้ยิน และพอเห็นท่าทางเจ้าเล่ห์ราวสุนัขจิ้งจอกของนางแล้ว ก็ทำใจตำหนิไม่ลง

“ป้อนข้า!”

“ห๋า?” หยุนถิงยังตั้งสติกลับมาไม่ทัน

“ข้าบอกว่า ป้อนขนมเปี๊ยะให้ข้ากิน!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาอีกครั้ง

“ได้เลยจ้า ถ้าท่านซื่อจื่ออยากกิน ข้าจะกลับไปวิเคราะห์ดูว่าทำยังไง เดี๋ยวจะทำให้ท่านกินทุกวันเลย” หยุนถิงรีบเปิดกล่องออก แล้วหยิบขนมเปี๊ยะชิ้นหนึ่งออกมายัดใส่ปากจวินหย่วนโยวไป

“ข้าบอกว่าอยากกินขนมเปี๊ยะหรือ?” จวินหย่วนโยวสีหน้าเย็นชาลง

เขาแค่โมโหที่หยุนถิงกล้ามอบขนมเปี๊ยะให้โม่เหลิ่งเหยียนต่อหน้าตัวเองเลย

“เจ้าไม่ชอบ แล้วทำไมเจ้ายังกินอีก?” หยุนถิงถามกลับมา

นางตั้งใจทั้งนั้น ซื่อจื่อดีหมดทุกอย่าง แต่แค่ชอบหึงหวงมากเท่านั้น

ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ ก็ได้ยินเสียงพวกคนแปลกหน้าร้อนตะโกนอยู่ข้างหน้าดังลอยมา หยุนถิงรีบเปิดผ้าม่านรถม้าออกแล้วมองออกไปข้างนอก ก็เห็นเงาร่างที่คุ้นเคยของคนหลายคน

“คือพวกโม่หลาน เสี่ยวลิ่ว เสี่ยวอันจื่อ พวกเขากลับมาแล้วนี่ ดูซิพอพวกเขามานั่งอยู่บนหลังม้าที่สูงใหญ่ก็ดูหล่อเหลากันมากเลย!” หยุนถิงอดไม่ได้ที่จะชื่นชมขึ้นมา