จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 487

“ซื่อจื่อ ท่านนี่น่าสะอิดสะเอียนจริง ๆ” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างรังเกียจ

“ใช่หรือ ข้ารู้สึกว่าดีมากเลยนะ ในเมื่อร่างกายเจ้า ข้าก็เห็นมาหมดแล้ว จะมาเขินอายไปทำไม ข้าได้ยินหมอหลวงหลิวพูดมาว่า ตอนหญิงสาวคลอดลูกแล้วต้องอยู่ไฟนั้น ห้ามลงจากเตียงไปเด็ดขาด”

“ปกติจะมีคนจากบ้านแม่มาดูแลปรนนิบัติ แต่ว่าคนทางบ้านแม่เจ้าจากไปเร็ว ไว้ถึงเวลาเดี๋ยวข้าจะดูแลเจ้ากับลูกเอง พอดีเลยตอนนี้มาเรียนรู้ล่วงหน้าสักหน่อย ก็ดีเหมือนกัน!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมา

หยุนถิงฟังแล้วรู้สึกซาบซึ้งมาก ปกติแล้วเวลาอยู่ไฟผู้ชายมักจะหลีกเลี่ยง เพราะว่าต้องเห็นเลือดมันไม่ค่อยดี แต่ซื่อจื่อกลับพูดคำพูดแบบนี้ออกมา ช่างทำให้จิตใจของหยุนถิงรู้สึกอบอุ่นมากจริง ๆ

“ซื่อจื่อ ข้ารู้สึกดีใจมาก แต่ว่าไม่ต้องหรอกนะ พอถึงตอนนั้นให้ซูเอ๋อร์มาดูแลข้า แล้วก็มีซูหลินกับเยว่เอ๋อร์ด้วย ท่านไม่ต้องหรอก” หยุนถิงตอบกลับไป

“ไม่ได้ แบบนั้นมันจะไปเหมือนกันได้ยังไง พวกนางจะดูแลได้ละเอียดเท่าข้าหรือ ตกลงตามนี้แหละ เข้าแค่วางใจคลอดไปก็พอแล้ว เรื่องอื่นมอบให้เป็นหน้าที่ข้าเอง!” จวินหย่วนโยวตัดสินใจขึ้นมาอย่างวางอำนาจ

หยุนถิงยิ้มอย่างดีใจขึ้นมา แล้วไม่พูดอะไรอีก ในเมื่อเวลามันยังมีอีกเยอะ

“วันนี้ฝ่าบาทส่งคนมา บอกว่าฤดูเก็บเกี่ยวพืชไร่อีกสามวันที่จะถึงนี้จะให้เจ้ากับข้าไปเข้าร่วมด้วย หรือว่าพวกเราไม่ไปกันดีกว่า ตอนนี้เจ้าต้องการพักผ่อนดี ๆ แล้ว?” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมา

เขาสามารถปฏิเสธไปได้เลย แต่ก็กลัวหยุนถิงจะไม่พอใจ ดังนั้นตอนนี้ไม่ว่าในจวนซื่อจื่อจะมีเรื่องอะไร ซื่อจื่อก็จะถามหยุนถิงก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ

“ฤดูเก็บเกี่ยวพืชไร่ต้องไปทำอะไร แล้วพี่ชายข้าจะไปด้วยหรือเปล่า?” หยุนถิงถามขึ้นมา

“ปีก่อน ๆ ฝ่าบาทจะพาขุนนางชั้นผู้ใหญ่ไปที่ไร่ของหลวงทางเขตภาคเหนือเที่ยวหนึ่ง ไปดูสถานการณ์ของการเก็บเกี่ยว และแสดงความเมตตาต่อประชาชน ด้านหลังของที่นั่นติดกับภูเขาใหญ่ สามารถล่าสัตว์ได้ แล้วก็สามารถทำกิจกรรมบันเทิงได้ ยังมีที่พักอาศัย ปกติแล้วจะไปสักสามถึงห้าวันก็กลับมาแล้ว”

“ได้ยินมาว่าปีนี้ฝ่าบาทจะจัดกิจกรรมเก็บเกี่ยวในไร่นาหลวงด้วย ดังนั้นทางด้านนั้นน่าจะคึกคักมาก สำหรับแม่ทัพหยุน ทุกปีเขาจะรับผิดชอบรักษาความปลอดภัยให้กับไร่นาหลวง” จวินหย่วนโยวตอบกลับมา

“งั้นก็ดีมากเลย ต้องไปแน่นอน นี่เป็นโอกาสดีที่ฟ้าประธานแล้ว จะได้จับคู่พี่ชายข้ากับซูชิงโยวเลย” หยุนถิงพูดขึ้นมาอย่างดีใจมากเลย

“เจ้านี่” จวินหย่วนโยวลูบหัวนางอย่างรักใคร่ “เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปดูอะไรสักหน่อย”

“อะไรหรือ?” หยุนถิงถามขึ้นมาอย่างแปลกใจ

“ถึงแล้วเจ้าก็รู้เอง” จวินหย่วนโยวจูงมือหยุนถิงเข้าไปที่ห้องด้านข้าง

ก็เห็นบนโต๊ะมีของแกะสลักวางอยู่มากมาย มีม้าไม้ตัวเล็ก ๆ มีดาบไม้ ยังมีค้อนเล็ก ๆ ด้วย……ของอย่างอื่นอีกมากมายที่เพิ่งทำไปได้ครึ่งเดียว ยังมองเห็นลักษณะได้ไม่ชัดเจน

“ซื่อจื่อ ของพวกนี้คือ?”

“นี่เป็นของที่ข้าแกะสลักเองกับมือ เอาไว้ให้ลูกเราเล่น” จวินหย่วนโยวตอบกลับมา

หยุนถิงรู้สึกแปลกใจมาก เดินเข้าไปหยิบตุ๊กตาม้าไม้ขึ้นมาดู “คิดไม่ถึงเลยว่าซื่อจื่อจะมีความสามารถแบบนี้ด้วย ดูเหมือนของจริงมาก ดูสวยงามมาก ต่อไปท่านสามารถเปิดร้านขายของแกะสลักได้แล้ว”

จวินหย่วนโยวสีหน้ามืดมนขึ้น “ในสี่แคว้นนี้ มีแต่ลูกชายข้าเท่านั้นที่จะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ คนอื่นอย่ามาหวังเลย”

“ฮา ฮา ท่านรู้ได้ยังไงว่าจะเป็นลูกชาย แล้วถ้าเกิดเป็นลูกสาวล่ะ?” หยุนถิงหยอกเขาเล่นอย่างได้ใจ

“ลูกสาวข้าก็ชอบเหมือนกัน ชอบให้เหมือนพ่อ หน้าตาต้องดูดีเหมือนข้า ก่อนหน้านี้ข้าให้คนไปทำกุญแจอายุยืนไว้สิบอันแล้ว มีลูกหลานเยอะจะได้มีบารมีเยอะ ดังนั้นถิงเอ๋อร์ข้าจะพยายามต่อไปแน่นอน!” น้ำเสียงที่ไพเราะน่าฟังของจวินหย่วนโยวดังลอยมา เขากอดหยุนถิงมาจากด้านหลัง

ใบหน้าของหยุนถิงแดงระเรื่อขึ้นมาทันที แม้แต่ใบหูก็ยังแดงไปด้วย “ซื่อจื่อ ท่านเห็นว่าข้าเป็นหมูหรือไง?”

“ถ้าเจ้าเป็นหมูตัวเมีย งั้นข้าก็จะเป็นหมูตัวผู้เป็นเพื่อนเจ้า!”

“ฮา ฮา!” หยุนถิงถูกเขาทำให้หัวเราะขึ้นมาเลย

ระดับชั้นความหน้าด้านแบบซื่อจื่อนี่ คนทั่วไปเทียบไม่ได้เลยจริง ๆ

แต่ว่า นางชอบ

จวินหย่วนโยวสูดดมกลิ่นหอมหวานจาง ๆ บนตัวหยุนถิงไป แล้วก้มหน้ามองใบหูที่แดงระเรื่อของนางเล็กน้อย ก็รู้สึกว่าน่ารักมาก จึงชิดเข้าไปจูบใบหูเล็ก ๆ ของนางทีหนึ่ง