จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 489

เพียงแต่ว่าเงาคนคนหนึ่งมาดึงเป่ยหมิงฉี่ออกไปอย่างรวดเร็ว แล้วคนคนนั้นก็ตะแคงมือไปใช้กระบี่ตัดมืออีกข้างของมู่เทียนบาทิ้งไป

“อ๊าก! ไอ้สมควรตาย ไปพวกชั่วช้า มือของข้า!” มู่เทียนบาเจ็บปวดทุรนทุราย ทั้งตัวล้มลงไปบนพื้น แล้วก็ร้องโหยหวนอย่างเจ็บปวดขึ้นมา

คนที่ลงมือคืออู๋เทียนองครักษ์ลับที่จวินหย่วนโยวทิ้งเอาไว้ “เป่ยหมิงไท่จื่อท่านไม่รู้หรือว่ามีคนมากมายที่ตายไปเพราะว่าพูดมากเกินไป มู่เทียนบาเป็นคนเจ้าเล่ห์เหลี่ยมจัด จิตใจโหดเหี้ยม ท่านจะไปพูดจาไร้สาระกับเขาทำไม!”

เป่ยหมิงฉี่เพิ่งรู้สึกตัวขึ้นมา เมื่อกี้ถ้าไม่ได้อู๋เทียน ตอนนี้ตัวเองคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว

“ขอบใจมาก!” เป่ยหมิงฉี่สีหน้านิ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วยื่นกระบี่รักในมือไป แล้วฟันไปที่น่องของมู่เทียนบาทีหนึ่ง ตัดเส้นเอ็นขาของเขาขาดไป

“อ๊าก เป่ยหมิงฉี่เจ้าต้องไม่ได้ตายดีแน่ ถึงข้าเป็นผีไปแล้วก็ไม่มีทางปล่อยเจ้าไปแน่……” มู่เทียนบายังพูดไปทันจบ ตัวก็หมดสติไปเลยเพราะเสียเลือดมากและเจ็บปวดมาก

“ตอนนี้จะทำยังไงขอรับ?” อู๋เทียนถามขึ้นมา

“ทหาร พาตัวมู่เทียนบาไป พรุ่งนี้เช้าจะเปิดประชุมการตัดสินโทษครั้งใหญ่ พวกคนที่เชิญไปก็ควรจะออกมาเข้าร่วมได้แล้ว!” เป่ยหมิงฉี่พูดเสียงเย็นออกมาประโยคหนึ่ง

“ขอรับ!”

ลูกน้องสองคนพาตัวมู่เทียนบาออกไป แล้วคนทั้งหมดก็ล่าถอยออกไป หอเทพเซียนในตอนนี้กลายเป็นแค่ซากปรักหักพังแล้ว

พออู๋เทียนและพวกองครักษ์ลับเห็นว่าหอเทพเซียนถูกจัดการแล้ว มู่เทียนบาในตอนนี้ก็เป็นแค่คนพิการคนหนึ่งแล้ว และสามารถพูดได้ว่าสู้คนพิการคนหนึ่งไม่ได้ด้วยซ้ำ ซึ่งก็ไม่สามารถก่อเรื่องอะไรขึ้นมาได้อีกแล้ว ดังนั้นพวกเขาก็เลยกลับแคว้นต้าเยียนไปในคืนนั้นเลย

……

แคว้นต้าเยียน ที่จวนซื่อจื่อ

เช้าวันที่สอง ร้างปิ้งย่างของหยุนซูกับร้านขายอาวุธของหยุนหลีเปิดทำการแล้ว ซึ่งได้ประชาสัมพันธ์มาหลายวันแล้ว ผู้คนจึงมาออกันอยู่หน้าร้านตั้งแต่เช้าแล้ว

องค์ชายสี่ไปที่ร้านปิ้งย่าง แต่ฟู่อี้เฉินกลับไปที่ร้านขายอาวุธ มีคนสองคนนี้มาช่วยเป็นหน้าเป็นตาให้ แน่นอนว่าพวกคนที่มาเข้าแถมจึงไม่กล้าเอะอะโวยวายอะไร

“หยุนซูเป็นเถ้าแก่เนี้ยของร้านนี้ ต่อไปพวกเจ้าถ้ามีใครกล้ามาหาเรื่องนาง ข้าจะไม่มีทางปล่อยให้พวกเจ้าอยู่สุขสบายแน่ ต่อไปทุกคนก็มาสนับสนุนกันดี ๆ ช่วยดูแลกิจการหน่อยนะ!” โม่ฉือชิงพูดเสียงเย็นขึ้นมา

ผู้คนตกใจกันแทบไม่ไหว ต่างพากันพยักหน้า

หยุนซูรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก นี่เป็นครั้งแรกที่นางเป็นเถ้าแก่เนี้ย เข้ามาดูแลร้านด้วยตัวเองคนเดียว ต้องห้ามทำให้พี่ใหญ่ขายหน้าเด็ดขาด

“ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาที่ยุ่งมากมาเยี่ยมชมร้านปิ้งย่างเปิดกิจการ วันนี้ทุกคนที่เข้ามารับประทานอาหารในร้านจะได้ส่วนลดร้อยละยี่สิบ แค่วันนี้วันเดียว พรุ่งนี้ปรับเป็นราคาปกติ!” หยุนซูใบหน้ายิ้มแย้ม คำพูดที่พูดออกไปกลับจริงจังเป็นอย่างมาก

ทุกคนร้องตะโกนอย่างดีใจไม่หยุด ต่างพากันชื่นชมว่าคุณหนูซูเป็นคนใจกว้าง

พอประตูร้านเปิดออก ผู้คนก็ฮือฮาแล้วก็ฝ่ากันเข้าไป แค่พริบตาเดียวก็นั่งเต็มร้านปิ้งย่างเลย ส่วนคนอื่น ๆ ก็ต่างพากันพึมพำว่าตัวเองช้าเกินไปแล้ว

ในโรงน้ำชา ฝั่งตรงข้ามร้าน หยุนถิงตั้งใจรีบมาดูการเปิดร้านตั้งแต่เช้า พอเห็นผู้คนฮือฮาและเบียดเสียดกันแบบนี้ ก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

“ข้าบอกแล้วว่าความคิดของเขานั้นไม่เลว ต่อไปหยุนซูก็มีกิจการเป็นของตัวเองแล้ว พี่ใหญ่อย่างเจ้าก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว” จวินหย่วนโยวเปิดปากพูดขึ้นมา

ทีแรกเขาอยากให้ถิงเอ๋อร์นอนต่ออีกพักหนึ่ง แต่นางบอกว่าเป็นห่วงหยุนซู จึงตั้งใจตื่นแต่เช้ามาดู

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ซูเอ๋อร์กับหยุนหลีเป็นน้องสาวของข้านี่ ข้าก็ต้องดูแลพวกนางอยู่แล้ว” หยุนถิงตอบกลับไป

“เจ้าไม่ได้ดูหยุนหลีหรือ?” จวินหย่วนโยวถามขึ้นมา

“ไม่ต้องหรอก ยัยเด็กนั่นไม่มีทางเป็นเจ้าของร้านที่เสียเปรียบหรอก ทางด้านซูเอ๋อร์เปิดกิจการได้อย่างรุ่งเรือง ข้าก็วางใจแล้ว พวกเรากลับไปนอนต่อกันเถอะ” หยุนถิงเสนอความคิดเห็นขึ้นมา

“ได้!” จวินหย่วนโยวลุกขึ้นมาประคองนางแล้วเดินไปทางประตู