จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 49

ซูซินโหรวรีบมองไปทางหลงเอ้อ ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากก็ถูกหลงเอ้อแตะเข้ามาที่จุดใบ้ “น่ารำคาญนัก ข้าฟังเจ้าเอ่ยวาจาเช่นนี้ สู้ไปฟังหมูร้องเสียดีกว่า เจ้าจงหุบปากไปเสีย!”

ซูโหวเย่ตกใจเสียจนรีบหุบปากลงทันที เขามิกล้าเอ่ยสิ่งใดออกมาอีกแม้แต่ประโยคเดียว

เมื่อด้านนอกเริ่มสงบลงแล้ว หยุนถิงที่อยู่ภายในห้องซึ่งก่อนหน้านี้ขมวดคิ้วเข้าหากันแน่นก็ได้ผ่อนคลายลงเช่นกัน คาดมิถึงเสียจริงว่าหลงเอ้อจะดุเดือดดุดันถึงเพียงนี้ ซึ่งถูกใจนางมากเหลือเกิน

หยุนถิงช่วยนางรักษาบาดแผลแล้วใส่ยาอีกครั้ง “น่าจะมิเป็นไรแล้ว ต่อจากนี้ทุกสามวันข้าจะเดินทางมาใส่ยาให้เจ้าและตรวจดูบาดแผล ตอนที่ข้ามิได้เดินทางมาดูอาการเจ้า ก็จงกินยาแก้อักเสบนี้ นอกจากนั้นแต่ละวันให้ใช้สิ่งนี้ทาลงไปบนใบหน้า ยาเหล่านี้คือยาช่วยสมานแผลเป็น อีกมิกี่วันเมื่อแผลตกสะเก็ดก็ค่อยใช้”

ซูชิงโยวได้ทำการจดเอาไว้อย่างตั้งใจ “ขอบคุณคุณหนูหยุนมาก หากว่าใบหน้าของข้ากลับคืนสู่ปกติได้ ข้าจะตอบแทนเจ้าอย่างงาม”

“อืม ถือว่าเจ้าติดหนี้บุญคุณข้าครั้งนี้ ครั้งต่อไปเจ้าใช้คืนข้าก็พอ” หยุนถิงเก็บข้าวของของนาง

“ตกลง บุญคุณครั้งนี้ข้าจะจำเอาไว้ ว่าแต่คุณหนูหยุน อย่าหาว่าข้าเอ่ยมากความไปเลย ใบหน้าของข้านี้จะสามารถคืนสู่สภาพเดิมได้หรือ?” ซูชิงโยว เอ่ยถามขึ้นด้วยความกังวลใจ

หยุนถิงพอจะเข้าใจได้ เนื่องจากคนในสมัยโบราณให้ความสำคัญกับรูปลักษณ์หน้าตาเป็นยิ่งนัก “ข้าขอถามเจ้าหน่อย ว่าใบหน้าของเจ้าเป็นเช่นนี้มานานเท่าไหร่แล้ว?”

“ประมาณสามสี่เดือนได้”

“อืม” หยุนถิงมิกล่าวมากความ นางเอื้อมมือไปหยิบน้ำจากด้านข้างขึ้นมาล้างหน้า

ซูชิงโยวงุนงงยิ่งนัก นางมองไปยังใบหน้าอันแท้จริงที่ถูกเผยออกมาหลังล้างหน้าออก แล้วได้แต่ตกตะลึง “เจ้า เจ้า เจ้าคือคุณหนูหยุนจริงหรือ แล้วใบหน้าของเจ้า......”

“ถูกต้องแล้ว ใบหน้าของข้าหายดีแล้ว และข้าเป็นคนรักษามันเอง ข้าถูกพิษมานานมากกว่าสิบปี แต่ข้ายังสามารถรักษาพิษนี้ที่ได้รับมานานนับสิบปีได้ นับประสาอะไรกับพิษของเจ้าที่เพิ่งได้รับมาเพียงสามสี่เดือน”

“ดังนั้นเจ้าจงวางใจเถิด แต่อย่าได้บอกกับผู้ใดถึงเรื่องใบหน้าของข้าที่ฟื้นเป็นปกติแล้ว ข้าต้องการจะหาโอกาสตบหน้าใครสักหน่อย” หยุนถิงเช็ดหน้าของนางให้แห้ง และนำโคลนสีดำทาเข้าไปอีกชั้นหนึ่ง ชั่วพริบตาเดียวใบหน้าอันงดงามนั้นก็กลับมากลายเป็นน่าเกลียดอีกหน

เยว่เอ๋อร์ที่นั่งอยู่ด้านข้างก็ตกตะลึงเช่นกัน นางมิรู้เสียด้วยซ้ำว่าใบหน้าของคุณหนูตนหายกลับเป็นปกติแล้ว ดียิ่งนัก ช่างดีเหลือเกิน!

ซูชิงโยวรู้สึกตื่นเต้นมาก นางเอ่ยถามอยู่อีกหลายหนว่า “คุณหนูหยุน ข้าเชื่อเจ้า และข้าจะมิบอกเรื่องนี้กับผู้ใดทั้งสิ้น และข้าต้องขออภัยยิ่งนักที่ข้าเกิดความสงสัยในตัวเจ้า ข้าขออภัยจริงๆ”

“เอาเถิด มิเป็นไร เจ้าจงพักผ่อนก่อน” หยุนถิงเก็บของตั้งใจจะจากไป

เมื่อนางเปิดประตูออกก็พบกับซูโหวเย่ที่อยู่ด้านนอกลุกขึ้นเอ่ยถามว่า “คุณหนูหยุนใบหน้าของชิงโยวเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ข้าได้ช่วยรักษาบาดแผลของคุณหนูซูแล้ว ต่อจากนี้ทุกสามวันข้าจะเดินทางมาใส่ยาให้นาง” หยุนถิงตอบ

“ขอขอบใจคุณหนูหยุนเป็นยิ่งนัก” ซูโหวเย่เอ่ยขอบคุณอย่างซาบซึ้ง

“พี่ใหญ่ช่วยข้าด้วย พี่ใหญ่!” ซูซินโหรวตะโกนขึ้นทันควัน

ตามปกติแล้วพี่ใหญ่ดีกับนางที่สุด วันนี้ในเมื่อคุณหนูหยุนเดินทางมารักษาอาการให้ เพียงแค่นางเอ่ยปากก็เชื่อว่าคุณหนูหยุนจะปล่อยนางไปอย่างแน่นอน

หากเป็นตามปกติแล้ว ซูชิงโยวคงจะช่วยซูซินโหรว แต่เมื่อครู่จากที่หยุนถิงเอ่ยเตือน ซูชิงโยวจึงได้เห็นใบหน้าอันแท้จริงของซูซินโหรว

จากนั้นซูชิงโยวก็เดินตรงเข้าไปแล้วตบหน้านางโดยมิลังเล