จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 491

“ซื่อจื่อ ผู้ชายที่ข้าต้องการย่อมต้องเป็นผู้ชายที่จิตใจเด็ดเดี่ยวเย้ยฟ้าท้าดิน เป็นที่พึ่งพาของข้า ไม่ใช่คนขี้หึง ยิ่งไปกว่านั้นซวนอ๋องก็ช่วยเหลือข้าจากอันตรายหลายครั้งหลายหน หากวันหน้าท่านมีธุระไม่อยู่ ข้าตกอยู่ในอันตรายอีก ท่านคิดเล็กคิดน้อยใจแคบเช่นนี้ ซวนอ๋องจะช่วยข้าอย่างไร หรือจะให้ข้ารอความตาย?” หยุนถิงกล่าวด้วยใบหน้าเย็นชา

ซื่อจื่อดีหมดทุกอย่าง เพียงแต่ขี้หึงไปหน่อยเท่านั้น

ถึงจะบอกว่าขี้หึงเพราะใส่ใจ แต่หากหึงหวงเกินไป ก็ทำให้คนรู้สึกอัดอั้นได้เช่นกัน

จวินหย่วนโยวมองไปทางหยุนถิงอย่างชะงักงัน เขาไม่เคยคิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อน ถึงแม้เขาจะมีองครักษ์เงามังกรกับองครักษ์ลับ แต่อะไรก็เกิดขึ้นได้ทั้งนั้น นาทีนี้ในใจของจวินหย่วนโยวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเอ็นดูสงสาร

“ถิงเอ๋อร์ขอโทษด้วย ครั้งนี้ข้าเลินเล่อไป ต่อไปข้าจะไม่ทำอีกแล้ว!”

จู่ๆเขาก็มีท่าทางรู้สึกผิดและตำหนิตัวเองเช่นนี้ หยุนถิงถึงกับรู้สึกทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย “ซื่อจื่อ จู่ๆท่านก็ทำตัวเช่นนี้ข้าไม่คุ้นเคยอย่างมาก"

“เพราะข้าจิตใจคับแคบ ขี้ระแวงไปแล้ว”

หยุนถิงยิ้มอย่างปลื้มปิติยินดี ไม่พูดอะไรมากอีก

กลับไปถึงจวนซื่อจื่อ หยุนถิงกลับไปพักผ่อนในห้อง จวินหย่วนโยวไปที่ห้องหนังสือ

“หลิงเฟิง เจ้าส่งกระบี่หิมะสวรค์ของข้าไปที่จวนซวนอ๋อง!”

หลิงเฟิงรู้สึกประหลาดใจ “ซื่อจื่อ นั่นเป็นถึงกระบี่หายากชั้นดี ท่านพยายามอย่างมากกว่าจะได้มันมาไม่ใช่หรือ?”

“ข้าไม่อยากให้ถิงเอ๋อร์ติดหนี้บุญคุณเขา!” จวินหย่วนโยวกล่าว

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปเดี๋ยวนี้!” หลิงเฟิงรีบไปส่งกระบี่ทันที

จวินหย่วนโยวกลับไปถึงเรือน เห็นว่าหยุนถิงนอนหลับไปแล้ว ก็เดินเข้าไปนั่งอยู่ข้างเตียง ฟังเสียงหายใจแผ่วๆของหยุนถิง หัวใจทั้งดวงผ่อนคลายลงมา

ได้ยินมาว่าหลังจากที่ผู้หญิงตั้งครรภ์ มักจะรู้สึกปวดเมื่อยขาได้ง่าย ดังนั้นจวินหย่วนโยวจึงค่อยๆวางขาของหยุนถิงเอาไว้บนตักของตัวเอง ช่วยนวดขาให้นาง

หยุนถิงที่หลับไม่สนิทรู้สึกถึงการกระทำของซื่อจื่อ มุมปากยกขึ้นเป็นมุมโค้งสูง นอนหลับต่อไป

พริบตาเดียวก็ถึงเทศกาลเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

ในเช้าตรู่ ฮ่องเต้พาขุนนางใหญ่ของราชสำนักกับองค์ชายสองสามคนมุ่งหน้าไปยังพื้นที่เพาะปลูกของราชวงศ์ สมาชิกในครอบครัวคนอื่นๆของขุนนางใหญ่ที่อยู่ในรายชื่อที่ได้รับเชิญ ก็นั่งรถม้าตามไปเช่นกัน

นี่เป็นถึงเทศกาลเก็บเกี่ยวฤดูใบไม้ร่วงประจำปี เป็นสัญลักษณ์ของการเก็บเกี่ยวที่อุดมสมบูรณ์และเป็นสิริมงคล เป็นสัญญาณที่ดี ทุกคนย่อมแห่ไปกันอยู่แล้ว

จวนซื่อจื่อ

จวินหย่วนโยวกินข้าวเช้าพร้อมกับหยุนถิง สั่งให้คนปูเบาะเพิ่มขึ้นอีกสองชั้นโดยเฉพาะ เช่นนี้หยุนถิงก็จะสามารถนั่งได้สบายมากขึ้นเล็กน้อย

ระหว่างทาง จวินหย่วนโยวล้วนใส่ใจอย่างยิ่ง ทั้งยกน้ำดื่ม ทั้งป้อนผลไม้ อย่าให้พูดเลยว่าดูแลอย่างใส่ใจแค่ไหน

ทำเอาหยุนถิงรู้สึกขัดเขิน “ซื่อจื่อจู่ๆท่านก็ประจบประแจงเอาใจเช่นนี้ ข้าจะรู้สึกสงสัยได้ว่าท่านทำอะไรที่ผิดต่อข้าหรือเปล่า?”

“ฮ่าๆ ภรรยาของตัวเองย่อมต้องทะนุถนอมเองอยู่แล้ว วางใจได้ ชาตินี้ข้าจะรักเจ้าเพียงคนเดียวเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นไม่สามารถเข้ามาอยู่ในสายตาข้าเลยด้วยซ้ำ!” จวินหย่วนโยวตอบ

“คำพูดนี้ข้าชอบฟัง”

ทั้งคู่พูดคุยหัวร่อต่อกระซิก ในตอนที่พวกเขามาถึงพื้นที่เพาะปลูกของราชวงศ์ หน้าประตูก็ไม่มีคนอยู่นานแล้ว ทุกคนล้วนเข้าไปกันหมดแล้ว

จวินหย่วนโยวประคองหยุนถิงลงมาจากรถม้าด้วยความระมัดระวัง “ถ้าอย่างไรไปพักผ่อนก่อนดีไหม?”

“ไม่ต้อง นั่งรถม้ามาตลอดทางข้าก็อยากเดินเล่นหน่อย เราไปดูอาหารของปีนี้กันก่อนเถอะ” หยุนถิงกล่าว

“ตกลง”

จวินหย่วนโยวจูงมือของนางเดินผ่านบ้านไร่เป็นแถวๆที่อยู่ด้านหน้านั่น มุ่งหน้าไปที่ทุ่งนาที่อยู่ด้านหลัง

มองดูพืชผลทางการเกรษตรสีทองที่ไกลสุดลูกหูลูกตานั่น หยุนถิงก็ตกตะลึงไปเช่นกัน