จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 492

“ไม่เลว กลางคืนเพิ่มน่องไก่!” หยุนถิงกล่าวด้วยความพึงพอใจ

“ขอบคุณซื่อจื่อเฟยมาก” หลงเอ้อดีใจอย่างยิ่ง

ภาพฉากนี้ถูกองค์หญิงห้าที่เดินผ่านมาบังเอิญได้ยินเข้าพอดี เดิมทีนางอยากจะกลับมาพักผ่อน แต่แล้วเมื่อเดินผ่านบ้านไร่ ก็ได้ยินคำสนทนาของหยุนถิงกับหลงเอ้อเข้าพอดี

ดวงตาคู่สวยขององค์หญิงห้ามีการวางแผนทำร้ายเล็กน้อยแว๊บผ่านไป ในงานวันเกิดก่อนหน้านี้หยุนถิงแย่งความโดดเด่นของตัวเองไป ความแค้นนี้นางจำเอาไว้ในใจตลอด

แต่นางไม่ใช่คนไร้สมองเหมือนองค์หญิงเจ็ด พุ่งชนไปเรื่อย อันคำว่าสุภาพบุรุษล้างแค้นสิบปีก็ไม่สาย โอกาสก็มาถึงแล้วนี่ไง

ถ้าหากตัวเองจับได้ว่าหยุนถิงขุดกับดักทำร้ายเสด็จพี่ล่ะก็ ถึงแม้จวินซื่อจื่อจะปกป้องนางก็ไม่มีประโยชน์ ถึงเวลานั้นทั่วทั้งจวนซื่อจื่อต้องพบกับหายนะอย่างแน่นอน

คิดถึงตรงนี้ ใบหน้าขององค์หญิงห้าเต็มไปด้วยความได้ใจ หันหลังเดินจากไปเงียบๆ

นางต้องการจะนำข่าวนี้ไปบอกฝ่าบาททันที แต่ก็กลัวว่าหลักฐานไม่เพียงพอ อย่างไรเสียหยุนถิงก็ขึ้นชื่อเรื่องความเจ้าเล่ห์ ฟู่อี้เฉินยังเสียท่าหยุนถิงไปตั้งหลายครั้ง ตัวเองต้องหาหลักฐานให้ได้ก่อน

ดังนั้นองค์หญิงห้าจึงเก็บความตื่นเต้นในใจเอาไว้ ปล่อยให้หยุนถิงได้ใจอีกครู่หนึ่ง ขอเพียงตัวเองหากับดักนั่นเจอ ถึงเวลานั้นดูสิว่านางจะว่าอย่างไร

เมื่อองค์หญิงห้าคิดว่าไม่ช้าตัวเองก็จะสามารถจัดการหยุนถิงได้แล้ว ก็รู้สึกดีใจอย่างมาก แต่กลับไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำของนางล้วนถูกองครักษ์เงามังกรที่คอยปกป้องหยุนถิงอย่างลับๆเห็นในสายตา หลังจากที่องค์หญิงห้าจากไปแล้ว องครักษ์เงามังกรก็เข้ามารายงานทันที

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นยะเยือกสุดขีด “ขอเพียงองค์หญิงห้ามีการกระทำใดๆที่จะทำร้ายถิงเอ๋อร์ ไม่ต้องปรานีนาง!”

“ขอรับ!”

“ซื่อจื่อไม่จำเป็นต้องโกรธเช่นนี้ องค์หญิงห้าก็เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆคนเดียวเท่านั้น หากนางทำอะไรที่เป็นภัยต่อข้าจริง นางสั่งสอนนางเองก็พอ” หยุนถิงกล่าว

หยุนถิงเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นที่สุด แก้แค้นย่อมต้องทำด้วยตัวเองถึงจะสาแก่ใจ

“ตกลง ตามใจเจ้า!”

บ่าวรับใช้ของฟาร์มส่งอาหารเข้ามา หยุนถิงชิมไปสองสามคำ รู้สึกว่ารสชาติไม่เลว แถมยังสดใหม่มาก เกิดความสนใจขึ้นมาทันที “ซื่อจื่อ ข้าอยากไปดูที่หลังครัวหน่อย”

“ข้าไปกับเจ้า!” จวินหย่วนโยวลุกตามมา ทั้งสองคนมุ่งหน้าไปที่หลังครัว

หลังครัวใหญ่มาก ข้างในมีคนสิบกว่าคนกำลังยุ่งอยู่กับงาน ได้ยินเสียงตำหนิดังมาแต่ไกล

“เจ้าถือเป็นตัวอะไร ถึงกับกล้ามาแย่งงานของข้า คุณหนูหยุนกับจวินซื่อจื่อมีฐานะสูงศักดิ์ขนาดไหน เจ้าถึงกับทำอาหารส่งไปให้พวกเขากินโดยพลการ หากมีอะไรผิดพลาด หัวของเจ้าก็ไม่พอชดใช้ความผิด!”

คนผู้นั้นท่าทางมีอายุสี่สิบเศษ ตัวอ้วนจ้ำม้ำ สวมชุดคลุมสีดำ ดูแล้วเหมือนผู้ดูแลรับผิดชอบที่นี่

คนที่ถูกด่าคือหนุ่มน้อยอายุสิบกว่าปี เวลานี้แก้มแดงก่ำ ก้มหน้าเอาไว้ “พ่อบ้านชุย นั่นเป็นอาหารที่ข้าศึกษาขึ้นมาใหม่ ข้าให้ทุกคนในหลังครัวชิมแล้ว พวกเขาล้วนบอกว่าไม่เลว ข้าแค่อยากให้คุณหนูหยุนชี้แนะหน่อยเท่านั้น!”

“ชี้แนะบ้าบออะไร ยังโตไม่เต็มวัยก็อยากให้คุณหนูหยุนชี้แนะให้แล้ว คิดฝันเพ้อเจ้อ คุณหนูหยุนฐานะสูงศักดิ์ ไม่ว่าอาหารอะไรฝ่าบาทล้วนเอ่ยปากชมทั้งนั้น

เด็กหนุ่มจนๆอย่างเจ้ายังอยากจะให้นางชี้แนะ ข้าว่าเจ้ากำลังฝันกลางวันอยู่ เจ้าเอาหน้ามาจากไหน อย่างเจ้าแค่ถือรองเท้าให้คุณหนูหยุนก็ยังไม่คู่ควรเลย

วันนี้ลงโทษเจ้าทำความสะอาดทั่วทั้งหลังครัวแห่งนี้ หากยังมีครั้งหน้าอีกก็ไสหัวออกไปเลย!” พ่อบ้านชุยกล่าวอย่างดูหมิ่น

เขาแค่ไปห้องน้ำเท่านั้น ก็ได้ยินว่าเจ้าหมอนี่ยกอาหารที่ตัวเองทำไปให้คุณหนูหยุนกับจวินซื่อจื่อโดยพลการ โอกาสสร้างความดีความชอบดีๆเช่นนี้กลับถูกเขาแย่งไปซะได้ พ่อบ้านชุยย่อมต้องโมโหเป็นธรรมดา

ใบหน้าของโก่วต้านเต็มไปด้วยความหดหู่และคับข้องใจ แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรอีก

หยุนถิงเห็นภาพฉากนี้ในสายตา เดินตรงเข้าไป “เกิดอะไรขึ้น?”