จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 493

“มีเพียงบรรลุสภาวะที่หมกมุ่นทุ่มเทถึงจะสามารถบรรลุจุดสูงสุดได้! ยิ่งเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งประสบความสำเร็จได้ง่าย และอาหารที่เขาทำก็ไม่เลวจริงๆ บังเอิญข้าก็ต้องการพ่อครัวอยู่พอดี” หยุนถิงอธิบาย

“มีเพียงบรรลุสภาวะที่หมกมุ่นทุ่มเทถึงจะสามารถบรรลุจุดสูงสุดได้ช่างเป็นประโยคที่ดีจริงๆ เจ้าอยากทำอะไรก็ลงมือทำอย่างเต็มที่ได้เลย ข้าล้วนสนับสนุนเจ้าทั้งนั้น!” จวินหย่วนโยวกล่าวอย่างตามใจ

“ขอบคุณซื่อจื่อมาก”

หยุนถิงรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อยแล้ว ตามจวินหย่วนโยวกลับไปพักผ่อนที่เรือนโดยตรง

ซูชิงโยวที่อยู่ในคันนาเห็นหยุนไห่เทียนพาบรรดาทหารเข้ามาลาดตระเวน รู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ก็ยังก้าวเท้าเดินเข้าไป

“ลำบากแม่ทัพหยุนแล้ว!” ซูชิงโยวกล่าว

“คุณหนูซูเกรงใจแล้ว ปกป้องความปลอดภัยของฝ่าบาทเป็นหน้าที่ของข้า พื้นที่เพาะปลูกของราชวงศ์แตกต่างจากเมืองหลวง มียุงค่อนข้างมาก คุณหนูซูควรระมัดระวังด้วย” หยุนไห่เทียนกล่าว

มองดูโครงหน้าที่คมคายของเขา คิ้วและตาที่เฉียบคม บนใบหน้าของซูชิงโยวเต็มไปด้วยความยินดีและตื่นเต้น “ขอบคุณแม่ทัพหยุนมากสำหรับความห่วงใย!”

“คุณหนูซูหยุนเกรงใจไปแล้ว” ไห่เทียนพาทหารจากไป

มองดูแผ่นหลังที่สูงใหญ่ของเขา ในใจของซูชิงโยวรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา

ไม่ไกลออกไป ฮ่องเต้พาหลิ่วเฟยและบรรดาขุนนางกลับมา หลิ่วเฟยบังเอิญเห็นภาพฉากนี้ในสายตาพอดี มองดูแก้มที่แดงก่ำเล็กน้อยของซูชิงโยว สีหน้าของหลิ่วเฟยแข็งทื่อเล็กน้อย แต่แค่ชั่วครู่เดียวก็กลับมาเป็นปกติ

“ข้าได้ยินว่าหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวมาแล้ว ทำไมถึงไม่เห็นคนเลยล่ะ?” ฮ่องเต้ตรัสถามอย่างราบเรียบ

“ทูลฝ่าบาท จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยบอกว่าเหนื่อยแล้ว จึงกลับไปพักผ่อนที่ห้องแล้ว!” องครักษ์คนหนึ่งเข้ามารายงาน

“เมื่อเป็นเช่นนี้ ทุกคนก็พักผ่อนตามอัธยาศัยเถอะ” ฮ่องเต้เอ่ยปาก

“พ่ะย่ะค่ะ!” ทุกคนถึงได้แยกย้ายกันไป

ทุกคนล้วนตื่นกันตั้งแต่เช้า และเร่งเดินทางมานานขนาดนี้อีก ย่อมต้องเหนื่อยเป็นธรรมดา ดังนั้นจึงกลับพักผ่อนกันหมด ฮ่องเต้กับหลิ่วเฟยก็กลับไปที่ลานของตัวเองเช่นกัน “จวินหย่วนโยวกับหยุนถิงหวานเลี่ยนกันเช่นนี้ ก็ไม่เห็นว่าท้องของหยุนถิงจะมีความเคลื่อนไหวใดๆเลย พวกเขาก็แต่งงานมาสักพักหนึ่งแล้ว”

หลิ่วเฟยเข้ามาช่วยฮ่องเต้ถอดชุดคลุม “ฝ่าบาทตรัสถูกต้องแล้ว คุณหนูฉินก็ตั้งครรภ์แล้ว แต่คุณหนูหยุนยังไม่ตั้งครรภ์อีก ช้าไปหน่อยจริงๆ แต่ว่าหลายปีมานี้สุขภาพของจวินซื่อจื่อไม่ค่อยดีมาตลอด เรื่องมีลูกขึ้นอยู่กับวาสนาด้วย”

“คำพูดนี้มีเหตุผล”

“ฝ่าบาทเหน็ดเหนื่อยจากการเดินทาง ทรงพักผ่อนดีๆเถิด หม่อมฉันสั่งพ่อบ้านชุยเอาไว้แล้ว ว่าให้ทำอาหารบ้านไร่ในตอนเที่ยง ล้วนเป็นรสชาติที่ฝ่าบาททรงโปรดปรานทั้งนั้น” หลิ่วเฟยกล่าวอย่างใส่ใจ

ฮ่องเต้พึงพอใจอย่างมาก “สนมรักเข้าใจความคิดของข้าที่สุด” ขณะที่พูดก็ดึงหลิ่วเฟยเข้าไปในอ้อมแขน

หลิ่วเฟยยิ้มอย่างเขินอาย ไม่นานนักในเรือนก็มีเสียงที่ทำให้คนหน้าแดงดังมา

ตอนเที่ยงหยุนถิงก็ยังไม่ปรากฏตัว ให้คนส่งอาหารไปให้กินในเรือนโดยตรง จนกระทั่งฟ้ามืดถึงออกมา

ทันทีที่นางออกมา โก่วต้านก็ยกเหลียงเกาเข้ามาห้าจาน “คุณหนูหยุน นี่คือเกาเหลียงที่ข้าทำตามคำชี้แนะของท่าน ทำเสร็จตั้งแต่กลางวันแล้ว เกรงว่าจะรบกวนการพักผ่อนของท่าน ดังนั้นจึงรอจนถึงตอนนี้ ขอคุณหนูหยุนโปรดอย่าได้รังเกียจ!”

“ความฝันของเจ้าคือการเป็นพ่อครัว ข้าย่อมให้ความสำคัญเป็นธรรมดา ข้าบอกกับพ่อบ้านชุยแล้ว ต่อไปเจ้าก็ติดตามข้า ข้ามีการค้าที่ต้องการให้เจ้าเป็นคนทำอาหารพอดี!” หยุนถิงกล่าว

โก่วต้านตื้นตันจนเบ้าตาแดงก่ำ “ขอบคุณคุณหนูหยุนมาก ขอบคุณที่ท่านไม่รังเกียจข้า”

“เจ้ามีความยืนหยัดมุ่งมั่นและความฝันของตัวเอง ข้ารู้สึกชื่นชมมาก เหลียงเกามากมายขนาดนี้ข้าก็กินไม่หมด ยกตามมาเถอะ” หยุนถิงกล่าว

“ขอรับ!”

โรงอาหารของราชวงศ์ ฮ่องเต้กับทุกคนกำลังรวมตัวรับประทานอาหารที่นี่ ทันทีที่เห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเข้ามา ทุกคนก็รีบทักทายทันที

“คำนับฝ่าบาท พอดีข้ามีอาหารที่อยากจะให้ฝ่าบาทกับทุกท่านลิ้มลองหน่อย!” หยุนถิงกล่าว