จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 494

หยุนถิงย่อมรู้สึกถึงคนที่ตามอยู่ด้านหลังอยู่แล้ว แต่กลับระงับอารมณ์และคำพูด แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น พูดคุยกับซูชิงโยวและคนอื่นๆอย่างมีความสุขต่อไป

“จวินหย่วนโยว ภรรยาของเจ้าไร้ศีลธรรมเกินไปแล้ว รถม้าที่มอบให้ข้าคราวก่อนมีปัญหา ทำให้ม้าได้รับความตกใจจนรถพัง แถมยังถูกฝ่าบาทตำหนิและถูกกักบริเวณอีก เจ้าต้องดูแลจัดการเมียของเจ้าหน่อยแล้ว!” ฟู่อี้เฉินบ่น

ทันทีที่ทุกคนได้ยิน ก็มองมาอย่างชมการแสดงทันที

จวินหย่วนโยวกลอกตามองเขาครู่หนึ่ง “ตัวเองโง่เอง ก็อย่าไปโทษคนอื่น หากเจ้าไม่ได้ไปยั่วยุถิงเอ๋อร์ ถิงเอ๋อร์จะหลอกเจ้าได้อย่างไร ต่อไประวังตัวหน่อยก็แล้วกัน!”

น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกและรังเกียจ เสียดแทงหูอย่างมาก

ฟู่อี้เฉินเดือดดาลขึ้นมาทันที “จวินหย่วนโยวไอ้คนที่ใช้ดาบพันเล่มฟันก็ไม่หายแค้นอย่างเจ้า ถึงกับกล้าว่าข้าโง่ พวกเจ้าสองผัวเมียช่างมีพฤติกรรมเดียวกันจริงๆ ข้าจะตัดขาดความเป็นมิตรภาพกับเจ้า!”

“ข้ากับเจ้าไม่มีมิตรภาพต่อกัน!” จวินหย่วนโยวเปิดโปงเขา

ฟู่อี้เฉินแทบจะระเบิดอารมณ์ออกมาอยู่แล้ว เหวี่ยงหมัดอยากจะต่อยเข้ามา แต่เขาก็รู้ว่าตัวเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจวินหย่วนโยว ความรู้สึกที่เกลียดอีกฝ่ายแทบตาย แต่กลับกำจัดอีกฝ่ายไปไม่ได้ มันน่าหงุดหงิดรำคาญใจจริงๆ

“ฟู่ซื่อจื่อ หากเจ้าไม่โกงตอนชนไก่ ข้าจะปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนั้นได้อย่างไร อีกอย่างรถม้าของซื่อจื่อเจ้าเป็นคนจะเอาให้ได้เอง มันเกี่ยวอะไรกับข้าด้วย” หยุนถิงเบะปาก

ฟู่อี้เฉินทั้งอับอายและโกรธอย่างยิ่ง ยังอยากจะพูดอะไร แต่กลับไม่มีคำพูดจะตอบโต้ได้

ต้องโทษที่ตัวเองเด็กเกินไป หลงกลอุบายของหยุนถิง วันหน้าเขาจะไม่เชื่อนางง่ายๆอีกแล้ว

“ชิงโยว ข้ามีการค้าขายที่อยากจะคุยกับเจ้าพอดี” หยุนถิงเอ่ยปาก

ทันทีที่ฟู่อี้เฉินได้ยิน ก็เงี่ยหูเข้าไปใกล้ทันที

ถึงแม้จะไม่พอใจหยุนถิง แต่ความคิดด้านค้าขายของนางยอดเยี่ยมมากจริงๆ แม้แต่ฟู่อี้เฉินก็ยังต้องยอมรับนับถือ

องค์ชายสี่ร่วมมือกับหยุนถิงทำกำไรได้มากมาย มักจะโอ้อวดกับตัวเองบ่อยๆ หากเขาสามารถร่วมมือกับหยุนถิง ก็ไม่จำเป็นต้องรับเงินเดือนอันน้อยนิดจากราชสำนักทุกเดือน ทนมองสีหน้าของฮ่องเต้อีก

ซูชิงโยวฟังหยุนถิงกล่าวโดยสังเขปครู่หนึ่ง รู้สึกว่าสามารถทำได้จริงๆ “เช่นนั้นข้ากลับไปจะให้คนไปเช่าร้านเลย”

“ได้ ไม่จำเป็นต้องใหญ่มาก ทำแบบซื้อกลับบ้านเป็นหลัก!”

“เข้าใจแล้ว”

“หยุนถิง ข้าก็จะร่วมมือเปิดร้านกับเจ้า!” ฟู่อี้เฉินกล่าวอย่างไม่เต็มใจ

“ฟู่ซื่อจื่อไม่คิดแค้นที่ข้าทำให้ท่านอับอายแล้วหรือ?” หยุนถิงจงใจถาม

“นั้นเป็นเรื่องเข้าใจผิดทั้งนั้น ไม่ขนาดนั้นหรอก”

“เมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นท่านก็ร่วมมือกับชิงโยว คนหนึ่งรับผิดชอบเขตตะวันตก อีกคนรับผิดชอบเขตตะวันออก!” หยุนถิงเสนอแนะ

“ตกลง!”

พวกเขาพูดคุยวางแผนพร้อมกับเดินไปด้วย พวกเขาเดินออกไปจากทุ่งข้าวสาลีแล้ว เดินไปทางภูเขาสูงที่อยู่ถัดไป

หลังจากที่ฟู่อี้เฉินฟังจบแล้ว ก็รู้สึกยินดีอย่างยิ่ง เร่งเดินทางกลับไปให้คนเตรียมพร้อมคืนนั้นทันที ไม่ได้อยู่ค้างคืนที่พื้นที่เพาะปลูกของราชวงศ์ด้วยซ้ำ

หลังจากที่หยุนถิงคุยเรื่องงานจบแล้ว เห็นองค์หญิงห้ายังไม่ยอมแพ้ เมื่อเห็นว่ากำลังจะถึงกับดับแล้ว ดวงตาคู่สวยของหยุนถิงกลอกหมุนมีความคิดขึ้นมาทันที

“ชิงโยว ข้าอยากจะลอบสังหารฝ่าบาท ข้าขุดกับดักไว้ด้านหน้า ข้าจะพาเจ้าไปดู!” หยุนถิงจงใจกล่าวเสียงดัง

ซูชิงโยวตกใจจนชะงักงัน กำลังจะพูดอะไร ก็เห็นหยุนถิงส่งสายตาให้นาง เข้าใจความหมายและให้ความร่วมมือทันที

“ลอบสังหารฝ่าบาทนั่นคือโทษประหารเก้าชั่วโคตรเชียวนะ เจ้าไม่กลัวเลยหรือ?”