จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 498

“หากหยุนไห่เทียนสนใจในตัวซูชิงโยวจริงๆ เขาสามารถรอถึงพรุ่งนี้เช้าค่อยให้คนช่วยพวกเขาออกมา เหตุใดจะต้องเป็นกลางดึกให้ได้

เคล็ดขัดยอกและเป็นไข้ไม่ถึงตาย โอกาสที่หายากเช่นนี้ หากเปลี่ยนเป็นผู้ชายคนอื่นเกรงว่าจะถ่วงเวลาและคิดหาวิธีอยู่ด้วยกันตามลำพัง หรือบางทีอาจเป็นเพราะพี่ใหญ่เจ้าเป็นคนเที่ยงตรงก็เป็นได้” จวินหย่วนโยววิเคราะห์

หยุนถิงตกตะลึงจนพูดไม่ออกแล้ว “คิดไม่ถึงว่าพี่ใหญ่ข้ายังมีเรื่องสวยงามที่ทำให้คนรู้สึกอิจฉาเช่นนี้อยู่อีก ท่อนไม้อย่างเขาก็ไม่พูดออกมา ข้าจะรู้ได้อย่างไร โชคดีที่ซื่อจื่อบอกกับข้า ท่านกล่าวได้มีเหตุผล ข้าจะถามความคิดเห็นของพี่ใหญ่ในภายหลัง”

“หากพี่ใหญ่เจ้าไม่มีใจ เจ้าพูดกับซูชิงโยวให้ชัดเจนตั้งแต่เนิ่นๆ เรื่องของความรักไม่สามารถบังคับกันได้ ต่อไปนางจะได้ไม่โกรธแค้นเจ้า!” จวินหย่วนโยวเตือนสติ

หยุนถิงปรารถนาดีมาโดยตลอด แต่ความปรารถนาดีไม่แน่ว่าจะได้รับผลตอบที่ดี ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเรื่องของความรักอีก

“เข้าใจแล้ว ขอบคุณซื่อจื่อมากที่เตือนสติ” หยุนถิงกล่าวขอบคุณ

“เข้านอนเร็วหน่อยเถอะ เรื่องของพรุ่งนี้ค่อยว่ากันพรุ่งนี้”

“ตกลง” หยุนถิงพิงอยู่บนไหล่ของจวินหย่วนโยว ถึงได้หลับตาลง

เพียงแต่ว่าอย่างไรนางก็นอนไม่หลับอยู่ดี ฟังเสียงฝนโปรยปรายนอกหน้าต่าง ความคิดของหยุนถิงวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา

มือใหญ่ของจวินหย่วนโยวกอดไหล่ของหยุนถิงเบาๆ ช่วยบีบนวดแขนให้นาง

หยุนถิงสบายใจขึ้นไม่น้อย ถึงได้ผล็อยหลับไปอย่างสะลึมสะลือ

ในตอนที่นางตื่นขึ้นมาวันรุ่งขึ้น ก็เป็นเวลาเที่ยงวันแล้ว

หยุนถิงตามจวินหย่วนโยวไปกินข้าวที่บ้านไร่ บังเอิญพบกับฮ่องเต้กับหลิ่วเฟยเข้าพอดี

“คำนับฝ่าบาท!” หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวแสดงความเคารพ

“ไม่ต้องมากพิธี ข้าก็กำลังกินข้าวอยู่พอดี พวกเจ้าก็เข้ามากินด้วยกันเถอะ” ฮ่องเต้ตรัส

“ขอบพระทัยฝ่าบาท!” หยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเข้ามานั่งลง

“พ่อบ้านชุย ไปหยิบตะเกียบและถ้วยมาสองชุด” หลิ่วเฟยสั่งการ

“ขอรับ!” พ่อบ้านชุยวางถ้วยและตะเกียบด้วยความเคารพนบนอบ

หยุนถิงหยิบตะเกียบขึ้นมาก็กินเลย พ่อบ้านชุยที่อยู่ด้านข้างเห็นแล้วก็ตกตะลึง ซื่อจื่อเฟยคนนี้จะใจกล้าเกินไปแล้ว ไม่ได้ถ่อมตนต่อฝ่าบาทเลย นี่เป็นความผิดฐานไม่ให้ความเคารพเชียวนะ

แน่นอนว่าคำพูดพวกนี้ พ่อบ้านชุยไม่กล้าพูดออกมาหรอก เขายืนอยู่ด้านข้างเงียบๆ หวังว่าตัวเองจะไม่ถูกดึงเข้าไปเกี่ยวข้อง

“ฝ่าบาท ผักสีแดงจานนี้ไม่เลวเลย สีสันสดใส ดูแล้วก็มีความอยากอาหารเลย” หยุนถิงกล่าวชม

“หาได้ยากที่จะมีอาหารที่เจ้าชื่นชม เช่นนั้นก็กินมากๆหน่อย”

“ทำได้ดี ข้าย่อมชมเชยเป็นธรรมดา จู่ๆข้าก็นึกถึงอาหารที่อร่อยมากอย่างหนึ่ง รอให้ทำเสร็จแล้วจะนำมาให้ฝ่าบาทลองชิม” หยุนถิงจงใจอุบส่วนสำคัญเอาไว้

นัยน์ตาของฮ่องเต้มีความยินดีแว๊บผ่านไปเล็กน้อย ฝีมือการทำอาหารของหยุนถิงไม่เคยทำให้เขาผิดหวังมาก่อน

“ตกลง ข้าจะรอ!”

“คุณหนูหยุนเป็นคนที่เก่งรอบด้านที่สุด โดยเฉพาะฝีมือการทำอาหาร ฝ่าบาทมักจะชมฝีมือการทำอาหารของเจ้าให้ข้าบ่อยๆ หากเจ้ามีอาหารอะไรใหม่ๆต้องให้ฝ่าบาทลองชิมดูก่อนนะ!” หลิ่วเฟยกล่าวพร้อมกับยิ้มเล็กน้อย

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ฝ่าบาทเกษมล้ำยิ่งฟ้า อาหารอย่างแรกย่อมต้องให้ฝ่าบาทลองชิมก่อนอยู่แล้ว!”

จวินหย่วนโยวไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงแค่คีบอาหารให้หยุนถิงอย่างต่อเนื่องเท่านั้น

มองดูท่าทางที่ใส่ใจเช่นนี้ของเขา ฮ่องเต้ยังอดรู้สึกนับถือไม่ได้