จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 497

ฮ่องเต้มองไปทางซวนอ๋องที่อยู่ไม่ไกล ขอเพียงไม่ใช่คนโง่ก็สามารถดูออกว่าซวนอ๋องปฏิบัติต่อหยุนถิงแตกต่างออกไป มิเช่นนั้นด้วยนิสัยที่ไม่ชายตามองผู้หญิงของเขา จะให้ความสำคัญกับหยุนถิงเป็นพิเศษได้อย่างไร

เพียงแต่ว่าจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงรักใคร่ชอบพอซึ่งกันและกัน ซวนอ๋องจะมีความคิดอย่างไร ก็เป็นไปไม่ได้

ฮ่องเต้ก็เคยเป็นหนุ่มมาก่อน ย่อมความเข้าความจนใจของความรักที่ไม่สมหวังเป็นธรรมดา

“ซวนอ๋องอายุไม่น้อยแล้วจริงๆ แต่เรื่องการแต่งงานของเขาก็ให้เขาตัดสินใจเองเถอะ!” ฮ่องเต้ตรัสอย่างราบเรียบ

โม่เหลิ่งเหยียนเป็นผู้ช่วยคนสำคัญของเขา ยิ่งเป็นที่พึ่งของเขา สาเหตุที่แคว้นต้าเยียนสงบสุขมากเช่นนี้ ล้วนเป็นเพราะโม่เหลิ่งเหยียนทั้งนั้น ถึงแม้ซวนอ๋องจะถูกขนานนามว่าเป็นเทพสงคราม แต่กลยุทธ์และความกล้าหาญของเขาไม่สามารถเทียบซวนอ๋องได้เลย

โม่เหลิ่งเหยียนเป็นคนกระหายเลือดและโหดเหี้ยม เวลาบ้าคลั่งขึ้นมาไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งนั้น กับศัตรูแล้วยิ่งโหดร้ายทารุณ ดังนั้นสี่แคว้นถึงได้หวาดกลัวเขามาก หากเขาไม่ได้โหดเหี้ยม ทำให้คนหวาดกลัวเช่นนี้ ฉายาเทพสงครามแห่งแคว้นต้าเยียนต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

และโม่เหลิ่งเหยียนก็ไม่สนใจเรื่องพวกนี้ ฮ่องเต้พึงพอใจอย่างมาก

เขาก็กลัวเช่นกันว่าโม่เหลิ่งเหยียนจะมีอำนาจสูงกลบนาย ตอนนี้ชาวโลกหวาดกลัวเขาราวกับพญายมในนรก สำหรับฮ่องเต้แล้วกลับเป็นเรื่องที่ดี

“ฝ่าบาททรงปรีชาญาณ นิสัยของซวนอ๋องเกรงว่าคงไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้ อีกไม่กี่วันก็เป็นเทศกาลไหว้พระจันทร์แล้ว เหตุใดฝ่าบาทถึงไม่จัดงานเลี้ยงขึ้นมา ให้ลูกหลานตระกูลผู้ดีมีเงินในเมืองหลวงมาเข้าร่วม หากซวนอ๋องมีคนที่ชอบจริงๆมันจะไม่ดียิ่งกว่าหรอกหรือ” หลิ่วเฟยเสนอแนะ

“ความคิดนี้ไม่เลว หาได้ยากที่เจ้าทำเพื่อซวนอ๋องเช่นนี้ เรื่องนี้มอบหมายให้เจ้าเป็นคนจัดการ!” ฮ่องเต้ตรัสอย่างพึงพอใจ

“ขอบพระทัยฝ่าบาท หม่อมฉันจะไม่ทำให้ทรงผิดหวังแน่นอน!”

ฮ่องเต้พาหลิ่วเฟยจากไปแล้ว เพลงของหยุนถิงก็ร้องจบแล้วเช่นกัน รู้สึกถึงสายตาที่อยู่ด้านหลัง ในตอนที่หันกลับไปมอง ก็ไม่มีเงาร่างของซวนอ๋องนานแล้ว

“ถิงเอ๋อร์ เรากลับไปพักผ่อนเถอะ” จวินหย่วนโยวเสนอแนะ

ตั้งแต่นาทีที่โม่เหลิ่งเหยียนปรากฏตัว จวินหย่วนโยวก็สังเกตเห็นแล้ว เพียงแต่ไม่ได้บอกหยุนถิงเท่านั้น

“ตกลง” หยุนถิงรู้สึกเหนื่อยแล้วจริงๆ ถูกจวินหย่วนโยวประคองลุกขึ้นมา ทั้งสองคนก็กลับไป

หลังเที่ยงคืน ฝนก็ตกลงมา

“ถ้าอย่างไรให้คนไปช่วยหยุนไห่เทียนกับซูชิงโยวกลับมาดีไหม?” จวินหย่วนโยวเสนอแนะ

“ว่ากันว่ายามตกทุกข์ได้ยากจะได้เห็นความจริงใจ รออีกหน่อยแล้วกัน แต่สามารถส่งร่มไปให้พวกเขา” หยุนถิงเรียกหลิงเฟิงมาทันที

จวินหย่วนโยวนึกว่าที่นางพูดถึงคือร่มกระดาษน้ำมัน ในตอนที่เห็นหยุนถิงหยิบร่มสีดำขนาดใหญ่ออกมาจากมิติ รู้สึกประหลาดใจมาก

“ถิงเอ๋อร์ อันนี้คือ?”

“นี่คือร่มชายหาด แต่ก็สามารถกันฝนได้ด้วย” หยุนถิงสอนวิธีการใช้ให้หลิงเฟิงพอสังเขป หลิงเฟิงรีบยกร่มออกไปทันที

และหยุนไห่เทียนกับซูชิงโยวที่อยู่ในหลุมลึกทางด้านนี้ ทั้งสองคนกำลังนั่งพักผ่อนอยู่ จู่ๆฝนก็ตกลงมา เสื้อผ้าบนร่างกายของทั้งสองคนก็เปียกโชกไปหมด

หยุนไห่เทียนรีบถอดเสื้อคลุมตัวนอกของตัวเองให้ซูชิงโยวทันที “เจ้าคลุมเอาไว้ก่อน เท้าของเจ้าได้รับบาดเจ็บถ้าหากเป็นหวัดอีกมันจะไม่ดี”

ซูชิงโยวอยากจะปฏิเสธ แต่รู้สึกเวียนหัวอย่างมาก ร่างกายก็รู้สึกหนาว และทรมานอย่างยิ่ง “ขอบคุณแม่ทัพหยุนมาก”

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ จู่ๆเหนือศีรษะก็ไม่มีฝนแล้ว เมื่อตั้งใจฟังบริเวณโดยรอบยังเป็นเสียงเคลื่อนไหวของน้ำฝนที่หยดลงพื้น แต่กลับมีเพียงที่ที่พวกเขาอยู่ไม่มีหยดน้ำฝน คนฉลาดอย่างหยุนไห่เทียนก็เดาอะไรออกมาได้ทันที

“ถิงเอ๋อร์เป็นเจ้าใช่ไหม หรือว่าเป็นคนของจวินหย่วนโยว รีบช่วยเราออกไปเดี๋ยวนี้ อาการบาดเจ็บที่เท้าของคุณหนูซูร้ายแรงมาก บวกกับโดนฝนตัวร้อนนิดหน่อยแล้ว มันอันตรายมากนะ พวกเจ้าเหลวไหลเช่นนี้ ต่อไปจะให้คุณหนูซูสู้หน้าคนอย่างไร!” หยุนไห่เทียนคำรามด้วยความโกรธ

หลิงเฟิงที่อยู่เหนือศีรษะย่อมได้ยินอยู่แล้ว เขาก็คิดไม่ถึงเช่นกันว่าสุขภาพของซูชิงโยวจะแย่ขนาดนี้ รีบกลับไปรายงานทันที