จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 496

ซูชิงโยวรีบลุกจากตัวเขาทันที “ขอโทษด้วยแม่ทัพหยุน ข้าทำให้ท่านเดือดร้อนไปด้วย”

“คนที่ควรกล่าวคำขอโทษ ก็ควรจะเป็นข้า เพราะข้าไม่ได้ดูทางให้ดี นี่น่าจะเป็นกับดักที่ใช้ดักจับสัตว์ป่า ข้าลองดูหน่อยว่าจะสามารถปีนออกไปได้ไหม เจ้านั่งพักผ่อนไปก่อน!” หยุนไห่เทียนลุกขึ้นจากพื้นและปีนขึ้นมา

เวลานี้โคมไฟก็เสียแล้ว ในหลุมที่กว้างใหญ่ก็ดำมืดไปหมด หยุนไห่เทียนตรวจสอบจากความรู้สึกของตัวเอง มันเป็นพื้นที่สี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดประมาณสองคูณสองเมตร นอกจากนี้ผนังหลุมล้วนเป็นมันและลื่นมาก เมื่อลองดมดูแล้ว ดูเหมือนจะสาดน้ำมันใส่

หากเป็นการดักจับสัตว์ โดยทั่วไปจะมีที่ยึดเกาะ เช่นนี้เมื่อผู้คนลงมาเอาเหยื่อก็สามารถปีนออกไปได้ แต่บริเวณโดยรอบของหลุมใหญ่นี่เกลี้ยงเกลาเป็นระเบียบ และยังมีน้ำมันอยู่เยอะมาก ช่างน่าแปลกจริงๆ

หยุนไห่เทียนใช้วิชาตัวเบาลองไปหลายครั้ง แต่ผนังมันลื่นเกินไป แม้แต่ที่ยึดเกาะจุดเดียวก็ไม่มี ดังนั้นหยุนไห่เทียนลองหลายครั้งก็ล้มเหลวติดต่อกัน ตรงกันข้ามครั้งสุดท้ายที่ปีนสูงที่สุดกลับร่วงลงมาจากครึ่งทาง แต่แล้วก็ทับถูกซูชิงโยวพอดี

“อ๊า!” เสียงกรีดร้องดังมา

“คุณหนูซูเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ขอโทษด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือไม่?” หยุนไห่เทียนกล่าวขึ้นมาด้วยความรู้สึกผิด รีบร้อนลุกขึ้นมา

“ข้าไม่เป็นไร เพียงแต่ว่าท่านชนถูกไหล่ของข้า นี่ไม่ใช่ความผิดของท่าน ที่นี่มันมืดเกินไป มองไม่เห็นอะไรเลย” ซูชิงโยวกล่าวด้วยความใส่ใจอย่างยิ่ง

“เป็นเพราะข้าเลินเล่อไป ขอโทษด้วย” หยุนไห่เทียนมัวแต่เป็นห่วง ไม่ได้คิดอะไรมาก

สีหน้าของซูชิงโยวแข็งทื่อ รีบบ่ายเบี่ยงทันที “แม่ทัพหยุนก็ไม่ได้เจตนา ไม่จำเป็นต้องขอโทษข้าตลอดหรอก”

ในหลุมที่กว้างใหญ่ มืดมิดไปทุกที่ ถึงแม้คืนนี้จะมีพระจันทร์ แต่เหนือศีรษะล้วนเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ที่หนาทึบ มองไม่ชัดเจนเลยด้วยซ้ำ

“มีใครอยู่ไหม แถวนี้มีใครอยู่หรือเปล่า?” หยุนไห่เทียนตะโกนเสียงดัง

แต่เขาตะโกนไปนานมาก เสียงก็แหบแห้งเล็กน้อยแล้ว ก็ยังไม่มีใครเข้ามา

“พักผ่อนไปก่อน บางทีอีกสักครู่ก็อาจจะมีคนมาแล้ว อาการบาดเจ็บที่เท้าของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าจะตรวจให้เจ้า?” หยุนไห่เทียนกล่าว

ซูชิงโยวคือกุลสตรีจากตระกูลใหญ่มีฐานะ ไม่เหมือนกับเขาที่เป็นผู้ชาย จู่ๆเท้าก็แพลง ต้องทนไม่ไหวอยู่แล้ว

ซูชิงโยวในเวลารู้สึกเจ็บจะตายอยู่แล้วจริงๆ “เช่นนั้นก็ลำบากแม่ทัพหยุนแล้ว”

หยุนไห่เทียนช่วยตรวจให้นาง เป็นห่วงอย่างมาก “ตอนนี้ที่นี่ไม่มียา และไม่มีคน ได้แต่รอเท่านั้นแล้ว ข้าช่วยบีบนวดให้เจ้าก่อน”

“รบกวนแล้ว!”

“เช่นนั้นเจ้าอดทนหน่อย มันจะรู้สึกเจ็บเล็กน้อย” หยุนไห่เทียนกล่าว

“อืม”

การกระทำของหยุนไห่เทียนเบามากแท้ๆ แต่ซูชิงโยวก็ยังเจ็บปวดอย่างยิ่ง อดกลั้นต่อความเจ็บปวดไม่ให้ตัวเองส่งเสียงออกมา

หยุนไห่เทียนยื่นแขนมาให้ “ถ้าหากมันเจ็บมากก็กัดแขนของข้าเอาไว้”

“ไม่ต้อง ข้าไม่เป็นไร” ซูชิงโยวเพิ่งจะกล่าวจบ จู่ๆความเจ็บปวดที่แทงเข้าไปในหัวใจก็ส่งมาจากเท้า นางจับแขนของหยุนไห่เทียนเอาไว้โดยสัญชาตญาณ และกัดลงไปอย่างแรง

การกัดคำนี้ คือปฏิกิริยาตามสัญชาตญาณของซูชิงโยว หยุนไห่เทียนเจ็บจนขมวดคิ้ว แต่กลับไม่ได้ผลักนางออก ปล่อยให้นางกัดแขนของตัวเองเอาไว้

นานพักใหญ่ ซูชิงโยวถึงรู้สึกดีขึ้นมาเล็กน้อย รีบปล่อยทันที “แม่ทัพหยุนขอโทษด้วย ข้าก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไป จู่ๆก็ไปกัดแขนของท่าน ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า?”

“ข้าไม่เป็นไร” หยุนไห่เทียนเจ็บจนเหงื่อเย็นบนหน้าผากผุดออกมา แต่กลับไม่ได้แสดงความผิดปกติออกมา

ทั้งสองคนกำลังพูดคุยกันอยู่ จู่ๆเหนือศีรษะก็มีสิ่งของโยนลงมา

หยุนไห่เทียนรู้สึกกระแสอากาศในอากาศ ลุกยืนขึ้นมากะทันหัน และปกป้องซูชิงโยวเอาไว้ด้านหลัง หนึ่งหมัดชกเจ้าสิ่งนั้นกระเด็นออกไป ร่วงหล่นลงไปบนพื้น

ดูเหมือนจะเป็นเสียงเครื่องเครือบ หยุนไห่เทียนขมวดคิ้วขึ้นมา ถึงได้คล้ำหาเจ้าสิ่งนั้นเจอในความมืด