จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 500

“ข้าแค่ผ่านมาเท่านั้น พี่ใหญ่ไปทำธุระเถอะ” หยุนถิงกล่าว

“เจ้าก็คือหยุนถิง หยุนถิงที่เมื่อก่อนหน้าดำราวกับถ่านคนนั้น?” จี้อวี๋มองมาด้วยความสงสัย

คำพูดประโยคเดียว สายตาของคนที่อยู่รอบๆต่างจ้องมองมาด้วยความเฉือนคม หยุนถิงเป็นถึงเทพธิดาในใจของพวกเขา ในอดีตนั่นคือถูกพิษ ตอนนี้งดงามน่าทึ่ง ทุกคนย่อมไม่อยากได้ยินใครมาว่าหยุนถิงเช่นนี้เป็นธรรมดา

“ถูกต้อง ข้านี่แหละ!” หยุนถิงก็ไม่ได้โกรธอะไร มองพิจารณาผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

โครงหน้าสะอาดสะอ้าน ผิวคล้ำเล็กน้อย หว่างคิ้วแฝงไปด้วยความสดใสและโดดเด่น ลักษณะท่าทางไม่ด้อยไปกว่าผู้ชายเลย แค่เห็นก็รู้ว่าผ่านการต่อสู้ในสนามรบมาเป็นเวลานาน

“ไม่เลว ข้าได้ยินข่าวลือของเจ้ามาไม่น้อย วันหน้าหากมีเวลาเราสองคนมาสู้กันสักตั้ง!” จี้อวี๋กล่าวอย่างเปิดเผยตรงไปตรงมา

มุมปากของหยุนถิงกระตุกขึ้นมา เป็นครั้งแรกที่มีคนพบหน้าก็บอกว่าจะสู้กันสักตั้ง จี้อวี๋ผู้นี้ช่างใจกล้าจริงๆ ไม่กลัวว่าตัวเองจะแอบลงมือลับหลังทำให้นางกลับแคว้นเทียนจิ่วไม่ได้หรือ

จวินหย่วนโยวขวางอยู่ด้านหน้าของหยุนถิงโดยตรง สีหน้าเย็นชามืดมน “ซื่อจื่อเฟยของข้าไม่ว่าง!”

คำพูดที่เย็นยะเยือก ปฏิเสธไปโดยตรง

จี้อวี๋เหลือบมองจวินหย่วนโยวครู่หนึ่ง อดที่จะจิ๊ปากไม่ได้ “คิดไม่ถึงจริงๆว่า ก้อนน้ำแข็งอย่างเจ้าจะถึงกับปกป้องหยุนถิงเช่นนี้ ดูท่าเจ้าคงจะโปรดปรานเมียมากจริงๆ ไม่กลัวว่าคนอื่นจะว่าเจ้าเป็นทาสเมียหรือไง?”

“ข้าพอใจเสียอย่าง ภรรยาของตัวเองเอาอกเอาใจเอง!” จวินหย่วนโยวตอกกลับอย่างแสดงอำนาจ

หยุนถิงรู้สึกประทับใจอย่างมาก ยื่นมือไปจับมือของจวินหย่วนโยวเอาไว้แน่น ทั้งสองคนสิบนิ้วสอดประสานกัน

จี้อวี๋มองอยู่ในสายตา กลอกตามองบน “ดูท่าทางหวานเลี่ยนของพวกเจ้าสองคนนี่สิ ทนพวกเจ้าไม่ไหวจริงๆ ถึงกับมายั่วยุคนโสดอย่างพวกเรา!”

“แม่ทัพจี้ก็ยังพูดจาไร้สาระมากมายเหมือนเคย รีบไปกันเถอะ!” หยุนไห่เทียนกล่าวด้วยใบหน้าเย็นยะเยือก

จี้อวี๋เบะปาก “รู้แล้วล่ะน่า เร่งๆๆอยู่นั่นแหละ”

ถึงแม้นางจะพูดเช่นนี้ แต่ก็ยังติดตามหยุนไห่เทียนจากไปอย่างรวดเร็ว

“ไม่ต้องไปสนใจนาง!” จวินหย่วนโยวจับมือหยุนถิงเอาไว้แน่น

“ตกลง”

หยุนถิงไปเยี่ยมซูชิงโยวอีกครั้ง ทิ้งยาเอาไว้ให้นางอีกสองสามขวด

“หยุนถิง พี่ใหญ่เจ้าไม่ชอบข้าใช่ไหม ความจริงข้ากลับมาคิดดูทั้งคืนแล้ว ข้าไม่คู่ควรกับแม่ทัพหยุนจริงๆ เขากล้าหาญและยอดเยี่ยมขนาดนั้น และในอดีตข้าก็เป็นแค่ผู้หญิงอัปลักษณ์คนหนึ่งเท่านั้น------” ซูชิงโยวพูดถึงตอนสุดท้าย เสียงก็เบาลงไปมาก

“เด็กโง่ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็อย่าดูถูกตัวเอง ข้าไม่ค่อยจะรู้สถานการณ์ของพี่ใหญ่ข้าเท่าไหร่นัก รอให้ข้าหาเวลาไปถามดู เจ้ายอดเยี่ยมมาก ในอดีตนั่นคือมีคนวางแผนทำร้ายเจ้า ตอนนี้เจ้าเป็นถึงสาวงามเชียวนะ อย่าดูแคลนตัวเองมากเกินไป หากเจ้าไร้วาสนากับพี่ใหญ่ข้าจริงๆ ข้าจะแนะนำคนที่ดียิ่งกว่าให้เจ้า พี่ใหญ่ข้าก็คือท่อนไม้ท่อนหนึ่ง น่าเบื่ออย่างมาก!” หยุนถิงปลอบโยน

มุมปากของซูชิงโยวยกขึ้นมาอย่างเศร้าหมองเล็กน้อย “ไม่ต้องแล้ว ขอบใจเจ้ามากหยุนถิง ข้าอยากใช้เวลาอยู่กับท่านพ่อให้มากๆ!”

“ก็ได้ เจ้าพักผ่อนก่อนเถอะ” หยุนถิงกำชับอีกสองสามคำ ถึงได้จากไป

ออกมาจากลาน หยุนถิงถึงได้เอ่ยปาก “คิดไม่ถึงเลยว่า ซูชิงโยวจะรักพี่ใหญ่ข้าอย่างลึกซึ้งเช่นนี้!”

จวินหย่วนโยวยื่นมือไปโอบไหล่ของนางเอาไว้ “เรื่องของความรัก ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติก็พอ”

“ก็ทำได้เพียงเท่านี้แล้ว!”

ระหว่างที่ทั้งสองคนพูดคุยกัน ก็เดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ เดินออกไปไม่ไกลเท่าไหร่ก็เห็นหน้าประตูของพื้นที่เพาะปลูกราชวงศ์ มีทหารสิบกว่านายขวางไม่ให้คนกลุ่มหนึ่งเข้ามา

“คนพวกนี้คือใคร?” หยุนถิงถาม