จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 501

ฝ่ามือเมื่อครู่จวินหย่วนโยวใช้แรงไปห้าส่วน ระยะนี้หลังจากที่ร่างกายของเขาได้รับการดูแลจากหยุนถิงก็อยู่ในสภาวะดีมาก เพียงจู่ๆใช้กำลังภายในเช่นนี้ ร่างกายรับไม่ค่อยไหว

แต่เพื่อหยุนถิง ต่อให้ต้องใช้กำลังทั้งหมด จวินหย่วนโยวก็จะปกป้องนางให้ได้ จะไม่ยอมให้ผู้ใดมาเหยียดหยามนางเป็นอันขาด

ตอนนี้เห็นจี้อวี๋โจมตีเข้ามา จวินหย่วนโยวกำลังจะลงมือ แต่กลับโดนหยุนถิงห้ามปรามไว้

“ซื่อจื่อ ข้าเอง!” ระหว่างที่พูดหยุนถิงก็ดึงเข็มเงินที่แทรกกลางเส้นผมออกมาสามเข็ม และพุ่งโจมตีจุดชีพจรของจี้อวี๋ทันที

“อ๊าก!” ได้ยินเสียงจี้อวี๋ร้องขึ้น จากนั้นนางก็ไม่อาจขยับตัวได้เลย ด้วยความเคยชิน จี้อวี๋เลยล้มลงพื้นไป

“แม่ทัพหยุน ช่วยข้าด้วย!” จี้อวี๋ตะโกน

แต่ หยุนไห่เทียนกลับมิลงมือเลย อาศัยแค่ที่นางเสียมารยาทต่อถิงเอ๋อร์เมื่อครู่ ในฐานะพี่ชายอย่างหยุนไห่เทียนย่อมไม่ช่วยเหลืออยู่แล้ว

“ตุบ!” ดังขึ้น จี้อวี๋ล้มสะบักสะบอม หน้าลงพื้นดังพลั่ก กินดินเข้าไปเต็มปาก และสองแขนของนางก็อยู่ในท่ากำหมัดพร้อมโจมตี น่าขันยิ่งนัก

ผู้คนและเหล่าทหารที่ห้อมล้อมดูอยู่พากันหัวเราะเสียงดัง และชมเชยความเก่งกาจของซื่อจื่อเฟยยิ่งนัก

จี้อวี๋สำลักดินออกมาสองคำ ถลึงตามองหยุนถิงอย่างเดือดดาล “ถุยถุย หยุนถิงเจ้ามันลอบกัด รีบคลายจุดให้ข้าเร็ว ไม่เช่นนั้นข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่!”

สายตาหยุนถิงดุดันและเย็นชา “แม่ทัพจี้พูดมากจริง ข้าล่ะเกลียดพวกปากมากที่สุด สงบเสงี่ยมหน่อยดีกว่านะ” ระหว่างพูด เข็มเงินในมือก็ทำท่าจะพุ่งไปอีก

“อย่า ข้าไม่พูดแล้ว อย่าจี้จุดใบ้ข้า ข้าไม่ขยับตัวได้ แต่ไม่ให้ข้าพูด ข้าต้องอกแตกตายแน่” จี้อวี๋ขอร้องทันที

“หากเจ้าอกแตกตาย มิกลายเป็นความผิดของต้าเยียนข้ารึ ถือว่าเจ้ารู้ตัวดี คนมา หามแม่ทัพจี้กับราชครูบ้าบออะไรนั่นกลับไปพักผ่อนซะ หากใครกล้ารบกวน โบยให้ตายได้เลย!” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น

ทุกคนพยายามกลั้นหัวเราะสุดชีวิต ความปากร้ายของซื่อจื่อเฟยนี่เก่งกาจนัก เก่งมาก

ทูตคนอื่นของแคว้นเทียนจิ่วไม่มีใครกล้าขอร้องแทนเลย แต่ละคนพยายามทำให้คนอื่นลืมตนไปเลย กลัวจะกลายเป็นขยะ

“ขอรับ!” ทหารหลายคนรีบเข้ามาหามคน ทูตคนอื่นก็รีบตามไป ใครก็ไม่อยากอยู่ในสถานที่น่ากลัวเช่นนี้

หน้าประตูพื้นที่เพาะปลูกของราชวงศ์ที่กว้างใหญ่สงบเงียบลงอีกครั้ง จวินหย่วนโยวกระแอมไอสองครั้ง หยุนถิงสงสารนัก

“ซื่อจื่อ ข้าเหนื่อยแล้ว กลับไปพักผ่อนเถอะ”

“ได้” จวินหย่วนโยวจูงมือหยุนถิง เดินกลับเรือนไปด้วยกันสองคน

พอเข้าห้อง หยุนถิงรีบช่วยจับชีพจรให้จวินหย่วนโยว “ซื่อจื่อ ต่อไปห้ามโกรธอีก องครักษ์ลับและองครักษ์เงามังกรมากมายขนาดนั้นนะ ท่านจำเป็นต้องลงมือเองด้วยรึ!”

“ข้าจะไม่ยอมให้ผู้ใดเหยียดหยามเจ้าเป็นอันขาด!” จวินหย่วนโยวตอบอย่างทระนง

หยุนถิงซาบซึ้งใจนัก “เมื่อครู่ท่านพึ่งใช้กำลังภายใน ชีพจรยังสับสนอยู่ กินยาเสียหน่อยนะ” ระหว่างพูดก็หยิบยาจากในมิติออกมา

จวินหย่วนโยวรับมากินทันทีโดยไม่มองสักนิด

จากนั้นหยุนถิงก็สั่งหลิงเฟิงและหลงเอ้อร์ให้เฝ้าหน้าห้องไว้ หากนางกับจวินหย่วนโยวไม่ออกมา ใครก็ห้ามเข้าไปรบกวนเด็ดขาด ดังนั้นหลิงเฟิงและหลงเอ้อร์จึงทำหน้าที่เหมือนเทพเฝ้าประตู คนหนึ่งยืนเฝ้าหน้าประตู อีกคนขึ้นไปบนหลังคา มองทั่วทั้งห้องอย่างเข้มงวดชัดเจน แมลงวันสักตัวก็บินเข้าไปไม่ได้

หยุนถิงปิดประตูห้องลง จากนั้นดึงมือจวินหย่วนโยวมา “ปิดตาลง ข้าจะพาท่านเข้าไปในมิติของข้า ก่อนหน้านี้ไม่นานข้าพึ่งทำอ่างนวดที่เป็นถังยา ถือโอกาสนี้ให้ท่านลองเสียเลย!”

“ตกลง” จวินหย่วนโยวหลับตาลงอย่างยินดี

หยุนถิงแล่นความคิด ทั้งสองคนเข้าไปในมิติ

วินาทีที่จวินหย่วนโยวลืมตาขึ้น เขางงเป็นไก่ตาแตกเลย

ถึงเขาจะรู้มาตลอดว่า หยุนถิงมีมิติ และเคยเห็นนางหยิบของออกมาจากในมิติ แต่ได้เข้ามาด้วยตนเองเช่นนี้ ก็ยังอดตะลึงไม่ได้