จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 516

ก่อนหน้านี้เฟิ่งจาวหยีให้หยุนถิงจับชีพจรให้นาง และกินยาที่หยุนถิงจัดให้มาตลอด แต่ผ่านมาเนิ่นนานเพียงนี้แล้ว กลับไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย

ระหว่างนี้เฟิ่งจาวหยียังส่งคนไปจวนซื่อจื่อ แต่ไปตอนหยุนถิงพักผ่อนพอดี จวินหย่วนโยวให้พ่อบ้านปฎิเสธว่าไม่ว่างไปเลย ดังนั้นเฟิ่งจาวหยีเลยเจ็บแค้นหยุนถิง

นางเอาความผิดที่ตนเองไม่อาจท้องได้ใส่หัวหยุนถิง คิดว่านางไม่ได้ตั้งใจช่วยตนจริงๆ ตอนนี้เฟิ่งจาวหยีสบโอกาส ย่อมไม่มีทางยอมปล่อยไปแน่

หยุนถิงไม่โกรธไม่ว่า หันไปถวายบังคมฮ่องเต้ “กราบทูลฝ่าบาท การที่น้องมาช้า นั่นเป็นเพราะเมื่อครู่มีนางกำนัลคนหนึ่งบอกว่า เฟิ่งจาวหยีเรียกพบซูชิงโยว สุดท้ายซูชิงโยวตามนางกำนัลคนนั้นออกไป กลับเกือบโดนนางกำนัลคนนั้นฆ่าตาย โชคดีที่แม่ทัพหยุนผ่านมาช่วยชิงโยวไว้ได้ทัน เมื่อครู่น้องมัวปลอบโยนชิงโยวเลยทำให้มาช้าไปหน่อย!”

ในเมื่อมีคนกล้าลงมือในพระราชวัง ก็แสดงว่าคนผู้นั้นฐานะไม่ธรรมดาถ้าให้ตนไปตรวจสอบอย่างลับๆ ไม่สู้ให้ฮ่องเต้ไปสืบ

หยุนถิงพูดไปก็เหล่มองหลิ่วเฟย ไม่ยอมปล่อยสีหน้าใดบนใบหน้านางไปเลย

อันที่จริงหยุนถิงก็ไม่เชื่อว่าหลิ่วเฟยจะทำเรื่องเช่นนี้ออกมา บางทีอาจจะมีคนใส่ร้ายหลิ่วเฟย ดังนั้นหยุนถิงเลยแกล้งพูดอย่างนี้ จะได้ทดสอบไปด้วยเลย

“หยุนถิงเจ้ากล้าใส่ร้ายข้า ข้ามิได้มีความแค้นใดๆกับซูชิงโยวเลย จะส่งคนไปลอบฆ่านางทำไมกัน ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นงานเลี้ยงเช่นงานเลี้ยงฤดูใบไม้ร่วงในวันนี้อีก ข้ายังไม่ได้โง่ถึงขั้นนี้!

เจ้าต่างหาก กล้าเรียกตนเองว่าน้องกับฝ่าบาท ละเมิดกฎเกณฑ์เยี่ยงนี้ ข้าว่าเจ้าต่างหากเป็นผู้ร้ายเสียเอง!” เฟิ่งจาวหยีบอกอย่างเดือดดาลจัด

“ข้าอยู่ไกลถึงแคว้นเทียนจิ่วยังเคยได้ยินว่า ฝ่าบาทแห่งแคว้นต้าเยียนแต่งตั้งหยุนถิงเป็นองค์หญิง แบบนี้หยุนถิงแทนตนเองว่าน้องก็มิผิดแต่อย่างใด!” จี้อวี๋ที่ดูละครอยู่แทรกขึ้น

ดูท่างานเลี้ยงนี้จะสนุกมากนะ

พอคำนี้ออกมา สีหน้าเฟิ่งจาวหยีเปลี่ยนสีราวกิ้งก่าทันที กระดากอายขั้นสุด บูดบึ้งยิ่งนัก

นางลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร ต้องโทษหยุนถิงที่ปกติไม่ชอบให้ใครเรียกองค์หญิง ทำเอาตนก็ลืมไปเลย

“ต่อให้เจ้าเป็นองค์หญิงแล้วอย่างไร ใส่ร้ายป้ายสีก็เป็นโทษหนัก ขอฝ่าบาทลงโทษด้วยเพคะ!” เฟิ่งจาวหยีเดือดดาลนัก

ฝ่าบาทเหล่มองหยุนถิง ตนเองแต่งตั้งนางเป็นองค์หญิงมานานขนาดนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่หยุนถิงแทนตนว่าน้อง คำพูดนี้บอกชัดว่าหยุนถิงอยากให้ตนออกหน้าให้นาง นังหนูนี่ให้โจทย์ยากกับตนจริงๆ

หลิ่วเฟยเห็นฮ่องเต้ขมวดคิ้ว ถามอย่างเป็นห่วงทันทีว่า “คุณหนูซูได้รับบาดเจ็บหรือไม่?”

ซูชิงโยวถวายบังคมใส่หลิ่วเฟย “กราบทูลหลิ่วเฟยเหนียงเหนียง โชคดีที่แม่ทัพหยุนผ่านมาพอดี หม่อมฉันจึงมิได้รับบาดเจ็บเพคะ”

“เช่นนั้นก็ดี ต่อไปคุณหนูซูต้องระวังตัวให้มากหน่อยนะ”

“ขอบพระทัยเหนียงเหนียงที่เป็นห่วง!” ซูชิงโยวตอบอย่างนอบน้อม

ทั้งๆที่หลิ่วเฟยถามอย่างเป็นห่วง หากไม่รู้ทำไมซูชิงโยวถึงรู้สึกขัดหูนัก บางทีนางอาจจะคิดมากไป

“การลอบฆ่าบุตรีขุนนางราชสำนักในพระราชวังเป็นเรื่องใหญ่ ขอฝ่าบาทสืบสวนเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด มิเช่นนั้นจะทำให้ผู้คนประหวั่นพรั่นพรึงกัน!” หรูเฟยที่นิ่งเงียบมาตลอดพูดขึ้น

“ใช่ ทางที่ดีสืบให้รู้แน่ชัดแล้วคืนความบริสุทธิ์ให้ข้าด้วย!” เฟิ่งจาวหยีบอกอย่างเดือดดาล

หยุนไห่เทียนเข้ามาพอดี “ฝ่าบาท กระหม่อมกลับไปตามหาศพนางกำนัลผู้นั้น พบว่าศพหายไปแล้ว ข้านำคนออกตามหารอบบริเวณที่คุณหนูซูเกิดเรื่องแล้ว แต่ก็หาไม่เจอ ขอฝ่าบาททรงพิจารณาด้วย!”

ฮ่องเต้สีหน้าทะมึนอันตราย “หยุนไห่เทียน ข้าขอสั่งเจ้าให้ทำการสืบสวนเรื่องนี้อย่างเต็มกำลัง กล้ามาทำการลอบฆ่าบุตรีขุนนางราชสำนนักในวังของข้า แล้วยังทำลายศพอีก ไม่ว่าเป็นใคร ข้าจะไม่ละเว้นแน่นอน!”