จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 515

“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย!” ซูชิงโยวร้องเสียงดัง

แต่ที่นี่ห่างไกลออกมามากนัก อย่าว่าแต่คนเลย ขนาดทหารลาดตระเวนยังไม่มี คราวนี้ซูชิงโยวตกใจมาก

“ต่อให้เจ้าร้องจนคอแตกก็ไร้ประโยชน์ ตายซะเถอะ!” นางกำนัลแทงลงมาทันที

ซูชิงโยวตกใจใบหน้าซีดเผือด แต่นางจำได้ว่า หยุนถิงเคยบอกว่า ยิ่งอยู่ในยามคับขันยิ่งต้องใจเย็นเข้าไว้ นางหลบหลีกไปอีกด้านทันที

นางกำนัลแทงไม่โดนเป้า ก็เคียดแค้นยิ่งนัก

ระหว่างที่ซูชิงโยวหลบหนีอย่างล้มลุกคลุกคลานนั้น เกิดไม่ทันระวังสะดุดล้มลง ฝ่ามือกระแทกพื้นจนมีเลือดออก เจ็บจนแทบร้องไห้อยู่แล้ว

“ใครกันแน่ ใครกันส่งเจ้ามาฆ่าข้า ข้ารู้ดีว่าไม่รอดเป็นแน่ แต่เจ้าให้ข้าตายตาหลับได้กระมัง?” ซูชิงโยวถามอย่างร้อนรน

นางมองนางกำนัลอย่างตกใจ ท่าทางตกใจแทบตายแล้ว อาศัยจังหวะนางกำนัลเผลอ ลูบกำไลที่ข้อมือ

นางกำนัลทำหน้าได้ใจ อาจเพราะคิดว่าที่นี่ห่างไกลออกมามากนัก ไม่มีทางมีคนมาแน่ ซูชิงโยวต้องตายแน่แท้ เลยตอบออกมา

“ถ้าจะโทษ ก็ต้องโทษที่เจ้ารักชอบคนที่ไม่ควรรัก คนบางคนมิใช่ใครที่เจ้าจะใฝ่ฝันถึงได้ ตายซะเถอะ!” แววตานางกำนัลมีประกายเหี้ยมวาบผ่าน พุ่งมีดสั้นในมือแทงใส่หน้าอกซูชิงโยวทันที

“อ๊า!” ซูชิงโยวหวีดร้องเสียงดัง ขยับกำไลที่ข้อมือในบัดดล

ร่างหนึ่งปราดเข้ามา เตะนางกำนัลคนนั้นกระเด็นออกไป

“คุณหนูซู เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?” หยุนไห่เทียนมองมาอย่างเป็นห่วงง

เมื่อครู่เขาพึ่งรายงานกับฝ่าบาทเสร็จ ผ่านมาทางนี้ได้ยินเสียงพอดี เลยแวะมาดู แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นซูชิงโยวจะโดนแทง

พอได้ยินเสียงคุ้นเคย ซูชิงโยวเงยหน้าขึ้นมาเห็นหยุนไห่เทียน ความหวาดกลัวและน้อยเนื้อต่ำใจในใจนั้นพลันพุ่งขึ้นมา นางคลานขึ้นจากพื้น พุ่งเข้าไปกอดหยุนไห่เทียนพลางร้องไห้โฮทันที

สวรรค์เท่านั้นที่รู้ว่าเมื่อครู่นางหวาดกลัวแค่ไหน นางเกือบตายแล้วนะ

โชคดีที่หยุนถิงให้กำไลนางไว้ป้องกันตัว โชคดีที่หยุนไห่เทียนปรากฏตัว

วินาทีนี้หยุนไห่เทียนเหมือนเทพที่ลงมาจากสวรรค์ ทำให้ซูชิงโยวรู้สึกปลอดภัย กอดเขาแล้วเหมือนโอบกอดทั้งโลกเอาไว้

หยุนไห่เทียนตัวแข็งค้าง นี่เป็นครั้งแรกที่มีสตรีกอดเขา พอได้ยินซูชิงโยวร้องไห้โฮ เขารับรู้ถึงร่างกายสั่นเทาเพราะความหวาดกลัวของนาง ดวงตาเย็นชาดุจน้ำแข็งของหยุนไห่เทียนมีประกายสงสารวาบผ่าน

เขาไม่ได้ผลักซูชิงโยวออก ยอมให้นางร้องไห้โฮในอ้อมกอดตนต่อไป หากเป็นผู้อื่นเจอเรื่องเช่นนี้เข้าก็ต้องตกใจกลัวเป็นแน่แท้

หยุนไห่เทียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยื่นมือออกมาตบหลังซูชิงโยวแผ่วเบา “อย่ากลัวไปเลย ไม่เป็นไรแล้ว มีข้าอยู่!”

น้ำเสียงน่าฟังลอยเข้าหู เสียงร้องไห้ของซูชิงโยวถึงค่อยเบาลง

ผ่านไปครู่หนึ่ง ซูชิงโยวถึงระงับอารมณ์ได้ และออกจากอ้อมกอดของหยุนไห่เทียน “ขอบคุณแม่ทัพหยุนมาก หากมิใช่ท่านผ่านมา ตอนนี้ข้าคงกลายเป็นศพไปแล้วแน่”

“คุณหนูซูมิต้องเกรงใจ นี่มันเรื่องอะไรกันแน่ ทำไมถึงมีคนคิดจะฆ่าท่าน?” หยุนไห่เทียนถาม

“ข้ากับหยุนหลีและหยุนซูเข้าไปนั่งในงานด้วยกัน มีนางกำนัลคนหนึ่งมาบอกข้าว่า หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงต้องการพบข้า จากนั้นข้าก็ตามนางกำนัลผู้นั้นมา

เดินไปเดินมา ข้าก็ผิดสังเกต หลิ่วเฟยเหนียงเหนียงบัดนี้กำลังเป็นที่โปรดปราน เหตุใดจึงมาพำนักตำหนักห่างไกลเยี่ยงนี้ และพอจับได้ว่าข้าคิดหนี นางกำนัลจึงจะฆ่าข้า” ซูชิงโยวเล่าเหตุการณ์อย่างหวาดหวั่น

สายตาหยุนไห่เทียนมีแววตะลึง “หลิ่วเฟย?”

หลิ่วเฟยนิสัยดีมีเมตตา และได้รับความช่วยเหลือจากถิงเอ๋อร์ นางอยู่ในตำหนักหลังเป็นคนที่ไม่แย่งชิงใดๆเลย ไม่น่าจะเป็นนางนี่นา

แต่เมื่อครู่นางกำนัลคนนั้นจะฆ่าซูชิงโยวก็เป็นเรื่องจริง เขาเห็นกับตาตนเอง มองดูใบหน้าซีดเผือดอีกทั้งเคลือบหยดน้ำตาของซูชิงโยว ก็ไม่เหมือนว่ากำลังโกหก