จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 514

“อ๊าก!” ได้ยินเพียงอ๋องเก้าร้องเสียงหลง ร่างลอยกระเด็นไปสองสามเมตร จนชนกับโต๊ะข้างๆ จากนั้นก็ล้มลงพื้น ทำให้เกี๊ยวน้ำแกงร้อนบนโต๊ะสาดหล่นใส่ร่างเขาไปด้วย

“เจ็บนัก ช่วยด้วย รีบมาช่วยข้าเร็ว!” อ๋องเก้าเจ็บจนอยากตาย คืบคลานหนีห่างจากเกี๊ยวตรงนั้น

ลูกน้องรีบพุ่งเข้าไปพยุงเขา “ท่านอ๋อง ไม่เป็นไรกระมัง?”

“เจ้าตาบอดรึ ข้าจะไม่เป็นไรได้ยังไง!” อ๋องเก้าเดือดดาลนัก หันไปมองหยุนหลี พอเห็นใบหน้างดงามสดใสของนางแล้ว ก็อดตะลึงไม่ได้

อ๋องเก้าที่เคยเจอสาวงามมานับไม่ถ้วน นี่เป็นครั้งแรกที่เจอสาวน้อยสดใสเยี่ยงนี้ แค่ดูก็รู้ว่ายังละอ่อนนัก

อ๋องเก้าที่เดิมเดือดดาลเคียดแค้นนัก มองหยุนหลีด้วยสายตากรุ้มกริ่ม ทำทีกระแอมสองคำ

“นังหนู เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเป็นใคร ขอเพียงเจ้ายอมคุกเข่าขอโทษข้า จากนั้นตามข้ากลับไปเป็นสาวใช้ ข้าจะไม่ถือสาหาความ ยกโทษให้เจ้าล่ะ!”

อย่าว่าแต่หยุนหลีเลย คนแถวนั้นได้ยินก็เดือดดาลนัก เดิมเถ้าแก่ยังอยากเข้าไปห้ามปราม แต่เจ้าคนน่าตายนี่กลับลวนลามคุณหนูหลี หาเรื่องตายชัดๆ!

ท่ามกลางฝูงชน มีคนวิ่งไปบอกข่าวที่จวนซื่อจื่อแล้ว

หยุนถิงเป็นเทพธิดาในใจของทุกคน จิตใจมีเมตตากรุณา ช่วยเหลือชาวบ้านอย่างพวกเขาเสมอ ไม่เคยวางท่า ดังนั้นในใจชาวบ้านล้วนซาบซึ้งหยุนถิงนัก ตอนนี้คุณหนูหลีโดนรังแก ทุกคนย่อมไม่อาจนิ่งดูดายได้

หยุนหลีมองอ๋องเก้าด้วยสีหน้าสงสัย “เจ้าบอกว่า จะให้ข้าไปเป็นสาวใช้?”

อ๋องเก้าทำหน้าผยอง “ใช่ อย่างเจ้าน่ะยังไม่คู่ควรถือรองเท้าให้ข้าเลย หากเจ้ารู้ตัวดี รับใช้ข้าจนพอใจ ข้าอาจจะให้หนทางรอ-----“

อ๋องเก้ายังพูดไม่ทันจบ หมัดหยุนหลีก็เข้ามาหาแล้ว “อยากให้ข้าไปเป็นสาวรับใช้ ไม่ดูตนเองเลยว่าเป็นอย่างไร คางคกอย่างเจ้าริอาจฝันกลางวัน ข้าจะอัดเจ้าให้ตายเลย!”

แต่ละหมัดไม่ออมมือเลยสักนิด ทุกหมัดใช้แรงสิบส่วนของหยุนหลี เรียกได้ว่าไม่ใจอ่อนเลย

“อ๊าก เจ็บนะ หน้าข้า นังหนูหยุดเดี๋ยวนี้นะ คนมา จับตัวนางไว้ ข้าจะให้นางอยู่มิสู้ตาย---“

ลูกน้องพึ่งพุ่งเข้ามา ชาวบ้านที่มุงดูอยู่รีบห้อมล้อมพวกลูกน้องไว้ บางคนที่เป็นวรยุทธ์ก็ต่อสู้กับลูกน้องของอ๋องเก้าเลย

พอฝูงชนกลายเป็นกำแพงเนื้อ ต่อให้วรยุทธ์เจ้าดีแค่ไหน ก็ต้านทานคนไม่กลัวตายมากขนาดนี้ไม่ไหวหรอก ดังนั้นไม่นานเหล่าลูกน้องก็โดนอัดจนคุกเข่าอ้อนวอน ขยับตัวไม่ได้เลย

อ๋องเก้าตะลึงไปเลย “สวรรค์ คนแคว้นต้าเยียนนี่ช่างกักขฬะเสียจริง ข้าจะกลับบ้าน!”

“เหยียดหยามข้าเสร็จก็จะกลับบ้าน คิดง่ายไปหรือไม่ ไม่มีทาง!” หยุนหลีซัดอ๋องเก้าอีกยกหนึ่ง

ทำเอาอ๋องเก้าเจ็บจนร้องโอดโอย ไม่มีเวลาสนใจหน้าตาละ รีบมุดไปหลบใต้โต๊ะทันที

หยุนหลีไม่ปล่อยเขาหรอก ซัดจนเขาวิ่งหนีพล่านไปทั่วโรงเตี๊ยม และตอนนี้ชาวบ้านก็อุดช่องโหว่หน้าประตูไว้อยู่ อ๋องเก้าหนีออกไปไม่ได้ และก็สู้ไม่ได้ ได้แต่ยอมโดนอัด

อ๋องเก้าในตอนนี้เสียใจยิ่งนัก เขาไปหาเรื่องนังหนูนี่ทำไมกัน ช่างเป็นแม่ค้าปากตลาดเสียจริง

ทุกคนพากันปรบมือชมเชย สะใจยิ่งนัก

ท่ามกลางฝูงชน รถม้าของซวนอ๋องผ่านมาพอดี และเห็นหยุนหลีไล่ตามอัดอ๋องเก้าแห่งแคว้นเป่ยลี่ เขายิ้มมุมปากน้อยๆ ให้คนขับแล่นรถม้าจากไป

จวนซื่อจื่อ

หยุนถิงได้ยินข่าวว่า น้องหญิงสี่โดนคนลวนลาม แต่กลับไม่มี่วี่แววโกรธหรือเดือดดาลเลย กลับสงบนิ่งมาก เธอให้พ่อบ้านตกรางวัลขอบคุณชาวบ้านที่มาส่งข่าว และลงมือวาดภาพต่อไป

“ไม่ไปดูรึ?” จวินหย่วนโยวที่รับหน้าที่ฝนหมึกถาม