จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 530

สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ดำมืด ดวงตาคู่สวยเลิกขึ้นเล็กน้อย จ้องมองไปทางหยุนถิงด้วยความโกรธ

โครงหน้าประณีต สวยพราวไปด้วยเสน่ห์ ดวงตาคู่สวยเย็นชาแต่กลับไม่แยแส จมูกสูงโด่ง ปากเล็กเชอร์รี่สีแดงชาดแม้ไม่แต่งแต้ม เป็นสาวงามที่สมบูรณ์แบบจริงๆ สวมชุดกระโปรงยาวสีฟ้าอ่อนทั้งชุด สง่างามเรียบง่าย เสริมกับใบหน้าเล็กที่งามล่มชาติล่มเมืองนั่นยิ่งดูห่างเหินและไม่แยแส

มองดูโครงหน้าของหยุนถิง จู่ๆองค์หญิงใหญ่ก็นึกถึงคนผู้นั้นขึ้นมา

ที่แท้นี่ก็คือลูกสาวของนาง งดงามและน่าชิงชังจริงๆ

มือที่อยู่ในแขนเสื้อขององค์หญิงใหญ่กำหมัดเอาไว้แน่น สีหน้าเย็นชาและเย่อหยิ่ง “เจ้าก็คือหยุนถิง ผู้คนต่างก็ร่ำลือว่าเจ้าน่าทึ่งไม่มีใครเทียบได้ งามล่มชาติล่มเมือง ข้าว่าเจ้าใจดำอำมหิต ต่ำช้าไร้ยางอายมากกว่า!”

“ข้าต่ำช้าไร้ยางอายนั่นก็ดูว่ากับใคร คนที่แม้แต่น้องสาวแท้ๆของตัวเองก็ยังทำร้าย มีสิทธิ์อะไรมาว่าข้าโหดเหี้ยม!” หยุนถิงกล่าวอย่างเหยียดหยาม

ดวงตาคู่สวยขององค์หญิงใหญ่มีความแหลมคมเล็กน้อยแว๊บผ่านไป มิน่าจวินหย่วนโยวถึงได้ทรมานเซียวเอ๋อร์เช่นนี้ ที่แท้เขาก็รู้เรื่องเหตุการณ์ในตอนนั้นแล้วนี่เอง

จู่ๆแคว้นเป่ยลี่ก็เกิดความวุ่นวายภายใน เป่ยจิ่วฉิงสวรรคตกะทันหัน ภายนอกร่ำลือแค่ว่าเขาป่วยกะทันหัน เป่ยหมิงฉี่ปิดข่าวทั้งหมด ถึงแม้จะเป็นสายขององค์หญิงใหญ่ที่อยู่ในแคว้นเป่ยลี่ ก็สืบหาเหตุผลเฉพาะเจาะจงไม่ได้

ความจริงองค์หญิงใหญ่ก็พอจะเดาได้รางๆแล้ว ตอนนี้ได้รับการยืนยันแล้ว

“ถูกต้อง แม่ของเจ้าถูกข้าวางยาพิษจริงๆ นังแพศยาชั้นต่ำอย่างนางมีสิทธิ์อะไรมาแย่งผู้ชายกับข้า ข้าแค่แค้นที่ไม่ได้ป้อนยาพิษให้นางด้วยตัวเอง

ตอนนี้ในกล่องนี้มีของดูต่างหน้าของแม่เจ้า ปล่อยเซียวเอ๋อร์ซะ ข้าจะให้เจ้าทันที มิเช่นนั้นข้าจะทำลายมันโดยตรง!” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา หยิบกล่องผ้าออกมาและยกเอาไว้สูงๆ

“หรือองค์หญิงใหญ่คิดว่าข้าจะหลงกลเจ้า เด็กๆ ตัดแขนของเซียจิ่วเซียวข้างหนึ่ง!” เสียงของจวินหย่วนโยวเย็นชาเคร่งขรึม แฝงไปด้วยความเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

องค์หญิงใหญ่ใจสั่นสะท้าน นางคิดไม่ถึงว่าจวินหย่วนโยวจะไม่ใส่ใจเช่นนี้ หรือว่านางจะคำนวณพลาดไป

“ขอรับ!” ผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยู่ด้านนอกกำลังจะจากไป

“หยุดนะ จวินหย่วนโยวหรือว่าเจ้าจะไม่สนใจของดูต่างหน้าของแม่เจ้าจริงๆ นี่เป็นสิ่งที่เสด็จพ่อของข้ามอบให้นางในตอนนั้น นางพกติดตัวทุกวัน แม้แต่ตอนใกล้ตายก็ยังสวมมันอยู่!” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา

“ในเมื่อแม่ข้าพกติดตัวทุกวัน แล้วเหตุใดถึงได้อยู่ในมือของเจ้า?” จวินหย่วนโยวถามกลับ

“เพราะในตอนที่แม่เจ้าตาย บังเอิญสายของข้าอยู่แถวนั้นพอดี ข้าเป็นคนสั่งให้เขานำสิ่งของกลับมาเอง

ในวันเกิดตอนอายุสิบขวบของข้า เสด็จพ่อแกะสลักมันด้วยความพระองค์เอง ข้ารอรับของขวัญด้วยอารมณ์ที่เต็มไปด้วยความสุข แต่แล้วเสด็จพ่อกลับมอบของขวัญชิ้นนั้นให้กับแม่เจ้า

นี่คือหนามในใจของข้า ไม่เคยมีสิ่งใดที่ข้าไม่ได้มาก่อน หลายปีมานี้ทุกครั้งที่ข้าเห็นมัน ก็จะนึกถึงแม่เจ้า

ถึงแม้นางจะแต่งงานกับพ่อเจ้าแล้วอย่างไร ก็หนีการวางแผนทำร้ายของข้าไม่พ้นไม่ใช่หรือ ตอนนี้พวกเขาลงดินไปนานแล้ว ข้าถึงจะเป็นคนที่ประสบความสำเร็จที่สุด ฮ่าๆ!” องค์หญิงใหญ่หัวเราะเสียงดัง

น้ำเสียงนั่น ช่างแสบแก้วหู และถากถางเหลือเกิน

จวินหย่วนโยวโกรธแค้นสุดขีด ลมหายใจรอบตัวลดลงจนติดลบ นัยน์ตาดำที่ดำราวกับหมึกแดงฉานโหดเหี้ยมราวกับกำลังพ่นไฟ

วินาทีต่อมา จวินหย่วนโยวก็แว๊บไปอยู่ตรงหน้าขององค์หญิงใหญ่ นิ้วมือที่ขาวเรียวยาวจับคอขององค์หญิงใหญ่เอาไว้ แล้วบีบอย่างแรง

องค์หญิงใหญ่คิดไม่ถึงว่าจู่ๆจวินหย่วนโยวจะลงมือ ถูกบีบคอเอาไว้ เจ็บปวดอย่างยิ่ง ลมหายใจก็เปลี่ยนเป็นเร็วมากขึ้น นางเบิกตากว้างอย่างรวดเร็ว ยกมือขึ้นมาก็จะโจมตีจวินหย่วนโยว

เข็มเงินของหยุนถิงกลับเร็วกว่าก้าวหนึ่ง แทงเข้าไปบางแห่งของนางโดยตรง ร่างกายขององค์หญิงใหญ่ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ในทันใด มือที่ยกขึ้นมาก็ค้างอยู่กลางอากาศ

“บัดซบ เจ้า เจ้าทำอะไรข้า?”

“แค่สิ่งที่เจ้าทำต่อแม่ข้าในตอนนั้น แม้จะใช้วิธีห้าอาชาแยกร่างเจ้าก็ไม่ถือว่ามากเกินไป!” มือของจวินหย่วนโยวใช้แรงมากยิ่งขึ้น

สีหน้าขององค์หญิงใหญ่แดงก่ำ ทรมานอย่างยิ่ง รู้สึกแค่ว่าใกล้จะหายใจไม่ออกแล้ว ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปทางจวินหย่วนโยวด้วยความโกรธและดุดัน “ถ้าหากเจ้าฆ่าข้า ฮ่องเต้แห่งแคว้นเทียนจิ่วไม่ปล่อยเจ้าไปแน่ กองทัพสองแสนนายที่อยู่ชายแดนก็จะโจมตีแคว้นต้าเยียนทันที!”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนางข้ามพิภพ