มุมปากของจวินหย่วนโยวมีรอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏขึ้นมาเสี้ยวหนึ่ง แล้วพาองค์หญิงใหญ่ไปที่หน้าป้ายวิญญาณของมารดาด้วยตัวเอง
องค์หญิงใหญ่จ้องมองชื่อที่ไม่ได้ถูกเอ่ยขึ้นมาสิบกว่าปีแล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิด เกลียดแค้น ไม่พอใจ แต่เพื่อที่จะไปจากจวนซื่อจื่อแบบมีชีวิตอยู่ สุดท้ายนางก็คุกเข่าลงไป
“ข้าเป็นองค์หญิงคนโต ส่วนเจ้าก็แค่ลูกที่เกิดจากสนมเท่านั้น ข้าดูถูกเจ้ามาตั้งแต่เด็ก และไม่เคยเห็นเจ้าอยู่ในสายตาเลย
ถึงแม้การวางยาพิษให้เจ้าในตอนนั้น ข้าก็ยังเป็นคนควบคุมทุกอย่างได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าวันนี้จะมาตกอยู่ในมือลูกชายเจ้าได้ ข้าประเมินเขาต่ำไปจริง ๆ
เจ้ามีลูกชายที่ดีคนหนึ่ง ทั้งความคิดและความเจ้าเล่ห์ล้วนอยู่เหนือกว่าเจ้า ข้าขอยอมรับเลยว่าตัวเองสู้ไม่ไหว มาวันนี้ลูกชายเจ้าได้แก้แค้นให้เจ้าแล้ว เจ้าก็ควรสมปรารถนาได้แล้ว!”
องค์หญิงใหญ่พูดความไม่พอใจและความเกลียดแค้นในใจตัวเองออกมาต่อหน้าป้ายวิญญาณไปทีละคำ และขอโทษต่อมารดาของจวินหย่วนโยว
สายตาเฉียบแหลมของจวินหย่วนโยวที่อยู่ด้านข้างไม่มีความอบอุ่นเลยแม้แต่เสี้ยวเดียว ได้แต่ฟังไปอย่างเย็นชา และจ้องมองไปอย่างเย็นชาแบบนั้น
ผ่านไปครู่ใหญ่ องค์หญิงใหญ่ถึงมองมาทางจวินหย่วนโยว “คำขอโทษก็พูดไปแล้ว คุกเข่าก็คุกเข่าไปแล้ว ตอนนี้ข้าคงไปจากที่นี่ได้แล้วใช่ไหม!”
“ทิ้งของดูต่างหน้าเอาไว้!” น้ำเสียงที่เย็นชาของจวินหย่วนโยว ฟังดูหนักหน่วงและเคร่งขรึม
องค์หญิงใหญ่โกรธจนใบหน้าขาวซีด “จวินหย่วนโยว เจ้าอย่างเกินเลยไปนะ!”
“ข้าก็เป็นคนเกินเลยแบบนี้แหละ นอกเสียจากว่าท่านจะไม่อยากไปจากจวนซื่อจื่อ?”
องค์หญิงใหญ่โกรธเคืองเป็นอย่างมาก แต่พอมองเห็นสีหน้าที่กระหายเลือดและโหดเหี้ยมของจวินหย่วนโยว ถึงแม้จะอยากสับเขาให้เป็นหมื่น ๆ ชิ้น แต่สุดท้ายก็มอบของดูต่างหน้าออกมา
“จวินหย่วนโยว ถือว่าเจ้าเก่ง!” น้ำเสียงนั่น ถูกกัดฟันพูดออกมา
จวินหย่วนโยวกำลังรับไป แต่หยุนถิงก็ยื่นมือไปรับกล่องนั่นก่อนเขาก้าวหนึ่ง “ซื่อจื่อ เรื่องแบบนี้ให้ข้าเป็นคนทำเถอะ!”
องค์หญิงใหญ่ค้อนใส่หยุนถิงอย่างแรงทีหนึ่ง แล้วก็หมุนตัวจากไปเลย
ครั้งนี้ จวินหย่วนโยวไม่ได้ห้ามปรามอะไร
“ซื่อจื่อ ท่านจะปล่อยนางไปจริง ๆ หรือ?” หยุนถิงถามขึ้นมา
“ถ้ากักขังนางไว้ที่นี่ ก็แค่ให้นางขอโทษ และละอายใจ แบบนั้นก็ง่ายดายกับนางเกินไปแล้ว ข้าจะทำให้นางได้รู้สึกถึงการสูญเสียทุกอย่างด้วยตัวเอง รู้สึกหมดสิ้นทุกอย่าง จนไปสู่ชีวิตแห่งการจองจำ!” จวินหย่วนโยวพูดขึ้นมาด้วยความเกลียดแค้น
หยุนถิงยิ่นมือมา จับมือข้างหนึ่งของจวินหย่วนโยวเอาไว้ “ซื่อจื่อ ไม่ว่าท่านอยากทำอะไร ข้าก็จะอยู่เคียงข้างท่าน ต้องการข้าเมื่อไหร่ก็เอ่ยปากบอกได้ทุกเมื่อ!”
ความโกรธในดวงตาเฉียบคมของจวินหย่วนโยว คราวนี้เพิ่งจะสลายไป “ถิงเอ๋อร์ ขอบใจเจ้ามาก”
“ซื่อจื่อจะเกรงใจกับข้าทำไม พวกเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกันนะ”
“ใช่ซิ พวกเราเป็นครอบครัวเดียวกัน” จวินหย่วนโยวรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก “ใช่แล้ว เรื่องตัวแทนคนเมื่อกี้ นี่มันยังไงกัน?”
“ข้าหามาเมื่อหลายวันก่อนเอง ตั้งใจให้นางมาเลียนแบบท่าทีขององค์หญิงใหญ่เอาไว้ เพื่อจะเอาไว้ใช้ในยามจำเป็น คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้เอาออกมาใช้งานจริง” หยุนถิงตอบกลับมา
จวินหย่วนโยวยื่นมือไปรวบตัวหยุนถิงมากอดไว้แน่น และไม่พูดอะไรเลย แค่กอดนางไว้แน่น ๆ เท่านั้น
ที่จริงจวินหย่วนโยวรู้ ที่องค์หญิงใหญ่ยอมขอโทษในวันนี้ ก็เป็นเพราะว่าตัวแทนคนนั้น นางเป็นคนหลงใหลในอำนาจและตำแหน่งซะขนาดนั้น จะมายอมให้คนอื่นสวมรอยแทนตัวเองทุกอย่างได้ยังไง
คิดไม่ถึงว่าถิงเอ๋อร์จะจิตใจละเอียดอ่อนเช่นนี้ จวินหย่วนโยวรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก
“ซื่อจื่อ กล่องอันนี้ให้ข้าเป็นคนเปิดนะ ระวังจะมีกับดักอะไรแฝงอยู่!” หยุนถิงพูดขึ้นมา
จวินหย่วนโยวกลับมาแย่งกล่องไปจากมือนาง “ถ้ามีอันตรายจริง ๆ แล้วจะให้เจ้าทำได้ยังไง ข้าต้องเป็นคนทำต่างหาก วางใจเถอะเซียจิ่วเซียวยังอยู่ในมือพวกเรา ถึงองค์หญิงใหญ่จะโหดเหี้ยมมากแค่ไหน ก็ไม่มีทางไม่สนใจชีวิตลูกชายตัวเองหรอก”
หยุนถิงไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่จ้องมองกล่องไปอย่างระแวง เผื่อจะเกิดอะไรขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนางข้ามพิภพ
อัพต่อด้วยจ้า...
รอตอนต่อจ้า...
แต่ละบทที่่อ่านแล้ว ควรมีสีหรือเครื่องหมายที่แตกต่างกัน ผู้อ่านจะได้ทราบว่าเรืื่องนี้อ่านไปถึงบทไหนแล้ว...
รำคานโฆษณาที่เลื่อนเข้ามา เข้าใจได้ว่าต้องหารายได้ แต่ควรนำไปวางไว้ด้านล่างสุด ไม่ด้านซ้ายก็ด้านขวา จะได้ไม่เสียอารมณ์ในการอ่าน ปกติโฆษณาที่อยู่ระหว่างหน้าก็ใหญ่และมากอยู่แล้ว...
ขอร้องทงทีมงานช่วยอัพเดทจนจบด้วยนะคะ😭😭😭😭😭...
เรื่องนี้ทางทีมงานจะอัพเดทต่อมั้ยค่ะ😭...
รอตอนใหม่อยู่นะคะ😭🙏🏻...
เมื่อไหร่จะอัพเพิ่มค่ะหายไปเป็นเดือนแล้วนะ...
รอค่ะ ตามเรื่องนี้มานานมาก อัพตอนต่อจาก 1070 ให้หน่อยค่ะ...
สนุกมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะรบกวนลงต่อให้จบด้วยค่ะ กำลังสนุก...