จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 54

เมื่อหยุนถิงได้ยิน ก็ยื่นมือออกไปพยุงจวินหย่วนโยวตามสัญชาตญาณ "ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงเวียนหัวได้ล่ะ ให้ข้าตรวจดูหน่อยไหม?"

สีหน้าของจวินหย่วนโยวดูเย็นชาแต่ก็เจ็บปวดในเวลาเดียวกัน ดูแล้วเรียกได้ว่าแย่มาก ๆ "ถูกเจ้าทำให้โกรธน่ะสิ"

“ข้า?” หยุนถิงเม้มปาก แต่มือกลับตรวจดูชีพจรของจวินหย่วนโยวทันที

"ก็ใช่น่ะสิ มีเจ้าคนเดียวนี่แหล่ะที่มีความสามารถเช่นนี้" จวินหย่วนโยวแค่นเสียงในลำคอ

หยุนถิงรู้สึกว่านี่ดูออกจะไม่สมเหตุสมผลไปหน่อย "ข้ารู้ความผิดแล้วน่า นับจากนี้ข้าจะไม่ไปที่จวนหลีอ๋องอีก ข้าก็แค่คิดว่าถึงยังไงก็ไม่เป็นไร เลยตั้งใจไปกรรโชกทรัพย์จากจวนหลีอ๋องมาสักก้อนหนึ่ง ใครใช้ให้เมื่อก่อนเขาทำกับข้าแบบนั้นล่ะ”

"ถ้าเจ้าอยากสั่งสอนหลีอ๋อง มาบอกข้าก็ได้ ข้าส่งคนไปจัดการให้ก็จบแล้ว เจ้าไม่จำเป็นต้องลงมือเองหรอก" จวินหย่วนโยวพูด

“ข้ารู้ว่าซื่อจื่อเช่นเจ้าร้ายกาจมาก แต่ไม่คิดว่าได้ลงมือทำเองมันสะใจกว่าหรอกรึ? นอกจากนี้ ถ้าเจ้าใช้คนของเจ้าไปสั่งสอนเขา แล้วโดนเขาสืบรู้ทีหลัง หลีอ๋องจะต้องตามรังควานไม่เลิกราแน่ ข้าไม่อยากให้เขามาสร้างความเดือดร้อนให้เจ้า” หยุนถิงอธิบาย

จวินหย่วนโยวที่เดิมทีรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจอยู่บ้าง ค่อย ๆ คลายคิ้วที่ขมวดแน่นเป็นปมออก "เจ้าเป็นห่วงข้ารึ?"

"แน่นอนสิ ตอนนี้ซื่อจื่อเป็นสามีของข้า ก็เท่ากับเป็นสวรรค์ของข้า เป็นผืนดินของข้า เป็นแก้วตาดวงใจของข้า ข้าย่อมเป็นห่วงเจ้าแน่นอนอยู่แล้ว" หยุนถิงรีบพูดอวยชุดใหญ่

นางต้องลำบากแทบตายกว่าจะกำจัดพิษของจวินหย่วนโยวไปได้ถึงสองส่วน ถ้าเกิดถูกนางทำให้โกรธจนเป็นอะไรขึ้นมา นางมีหวังได้กลายเป็นคนบาปที่ถูกสาปแช่งไปชั่วลูกชั่วหลานของจวนซื่อจื่อทั้งจวนแน่

ทั้งคิ้วทั้งตาของจวินหย่วนโยวพลันผ่อนคลาย การหายใจราบรื่นขึ้น หัวก็ไม่เวียนแล้ว ร่างกายดูจะฟื้นตัวขึ้นมาทันที

จู่ ๆ ก็รู้สึกว่า การแกล้งป่วยก็ดูจะมีประโยชน์มากทีเดียว

"ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว หลังจากนี้ห้ามไปที่จวนหลีอ๋องอีก" จวินหย่วนโยวจงใจพูดด้วยสีหน้ามึนตึง

"เดิมทีข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปอยู่แล้วล่ะ ตั๋วเงินหนึ่งแสนตำลึงถึงมือแล้ว ข้าย่อมไม่ไปอีกเป็นธรรมดา ข้าไม่ใช่คนโง่สักหน่อย" หยุนถิงพูดพลางยื่นตั๋วเงินให้ราวกับมอบสมบัติล้ำค่าก็ไม่ปาน

“ท่านสามีที่เคารพ โปรดรับไว้ด้วย”

จวินหย่วนโยวเห็นนางทำแบบนี้ ก็ชำเลืองมองไปที่ตั๋วเงินแวบหนึ่ง แต่ไม่ได้รับ "เจ้ายังเก็บซ่อนไว้กับตัวส่วนหนึ่งด้วยรึ?"

หยุนถิงถึงกับมุมปากกระตุก "ไม่ได้เก็บอยู่แล้วสิ หลงเอ้อลำบากออกไปกับข้า ข้าก็เลยแบ่งให้เขาครึ่งหนึ่ง ถือเสียว่าเป็นค่าเผชิญงานหนัก"

"ถ้าอย่างนั้นที่เฆี่ยนเขาไปสองทีก็ยังถือว่าไม่คุ้มนะ" จวินหย่วนโยวพูดด้วยสีหน้าเย็นชา

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีก ซื่อจื่อ เจ้าลงมือโหดเหี้ยมเกินไปแล้วนะ แผลจากรอยแส้บนหน้าอกของหลงเอ้อลึกมาก มีเลือดไหลออกมาเลยด้วย ว่ากันตามความจริง เขาก็เป็นลูกน้องของเจ้าคนหนึ่งนะ” หยุนถิงพยายามพูดจาโน้มน้าวทันที

“เจ้าไปดูบาดแผลของเขามาแล้วรึ?” สีหน้าของจวินหย่วนโยวที่เดิมทีฟื้นคืนสภาพแล้ว พลันเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที

"แน่นอนล่ะสิ เขาได้รับบาดเจ็บหนักขนาดนั้น ข้าช่วยใส่ยาให้เขาแล้ว" หยุนถิงเพิ่งจะพูดจบ จวินหย่วนโยวก็โกรธจนเส้นเลือดสีเขียว ๆ บนหน้าผากปูดโปนเต้นตุบขึ้นมาเลยทีเดียว จากนั้นก็ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

"ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงไอขึ้นมาได้ล่ะ? ที่ตรวจชีพจรเมื่อครู่ก็ไม่เห็นว่าจะมีปัญหาใหญ่อะไรนี่? กำลังภายในก็นับว่าดีอยู่" หยุนถิงรู้สึกงงงัน รีบเอื้อมมือไปช่วยลูบแผ่นหลังให้เขาอย่างแผ่วเบา

“คนมาซิ!” จวินหย่วนโยวตวาดสั่งอย่างโกรธเกรี้ยว

รั่วจิ่งรีบพุ่งเข้ามาทันที "ซื่อจื่อ มีอะไรจะสั่งหรือขอรับ?"

"เอาหลงเอ้อไปโยนทิ้งในพื้นที่รกร้างทางตอนเหนือ---" จวินหย่วนโยวยังพูดไม่ทันจบ หยุนถิงก็รีบปิดปากของเขาเอาไว้

"ไม่มีอะไร เจ้าไปทำงานของเจ้าเถอะ ซื่อจื่อไม่ได้พูดอะไรเลย" หยุนถิงพูดโกหกตาใสอย่างไหลลื่น

รั่วจิ่งตกใจจนผงะ เบิกตากว้างจ้องมองหยุนถิงอย่างไม่กล้าเชื่อในสิ่งที่เห็น ฮูหยินจะกล้าหาญชาญชัยเกินไปหน่อยแล้วกระมัง? ถึงขั้นกล้าปิดปากของซื่อจื่อเอาดื้อ ๆ เมื่อครู่เขายังได้ยินอยู่ชัด ๆ ว่าซื่อจื่อจะให้ทำอะไรสักอย่างกับหลงเอ้ออยู่เลยนะ?

สีหน้าของจวินหย่วนโยวเย็นเยียบสุดขีด คิดจะปัดมือของหยุนถิงออกไปโดยไม่รู้ตัว

หยุนถิงมีหรือจะยอม นางโถมตัวนั่งลงบนตักของเขาตรง ๆ กอดรอบคอของเขาจนแน่น "รั่วจิ่งเจ้ารีบออกไปเถอะ ข้ากับซื่อจื่อกำลังจะเร่าร้อนกันแล้ว เจ้าอยู่ด้วยมันเกะกะนะ"