จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 541

ฟ่านเสี่ยรั่วเห็นพวกเขาเข้ามา ก็ถวายบังคมตามสมควร “คารวะจวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟย ท่านอ๋องของข้าวันนี้หลังจากกลับจากพระราชวังก็เป็นลมสลบไปเลย ข้าจับชีพจรให้เขาแล้วพบว่าชีพจรเขาอ่อนแรงมาก เป็นผลข้างเคียงจากยาที่ครั้งก่อนเจ้าให้ท่านอ๋องกินหรือไม่?”

หยุนถิงมองมาอย่างเย็นชา “ดังนั้นเจ้ากำลังสงสัยข้า?”

ดวงตาคมปลาบของจวินหย่วนโยวพุ่งมา “ซื่อจื่อเฟยของข้ามิเคยจ่ายยาผิด และไม่มีทางผิดพลาด!”

น้ำเสียงเย็นชา ท่าทางอหังการดุดันทำให้ฟ่านเสี่ยรั่วตกใจอึ้ง “จวินซื่อจื่อ ข้ามิได้หมายความเช่นนั้น”

“งั้นเจ้าหมายความเช่นไรเล่า?” จวินหย่วนโยวย้อนถาม

เขาไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนสงสัยถิงเอ๋อร์ทั้งนั้น และยิ่งไม่มีทางยอมให้ใครหน้าไหนว่าร้ายถิงเอ๋อร์ด้วย

ฟ่านเสี่ยรั่วไหนเลยจะทนรับแรงกดดันจากจวินหย่วนโยวไหว แทบล้มลงกับพื้น โชคดีที่หยุนถิงฉุดนางไว้

“เจ้าจะล้มไม่ได้นะ เกิดเด็กในท้องเจ้าเป็นอะไรไป คนนอกต้องคิดว่าข้ากับซื่อจื่อทำอะไรเจ้าแน่ พอบ้านเจ้ารีบมาพยุงหวางเฟยรองของเจ้าไปพักผ่อนเร็ว!” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น

พ่อบ้านโดนเรียก รีบพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว “หวางเฟยรอง เชิญเถอะ!”

ฟ่านเสี่ยรั่วสีหน้าบูดบึ้งไม่น่าดูยิ่งนัก พ่อบ้านเชื่อฟังคนนอกเช่นหยุนถิง เชิญตนออกไป ชั่วช้านัก

แต่ติดขัดที่จวินซื่อจื่อน่ากลัวนัก ฟ่านเสี่ยรั่วไม่กล้าบังอาจ ได้แต่กัดฟันเดินจากไป

หยุนถิงรีบเข้ามาจับชีพจรให้โม่ฉือหานทันที จากนั้นสีหน้าเย็นชาลงฉับพลัน

เพราะเส้นชีพจรของเขาเหมือนกับหลายวันก่อนไม่ผิดเพี้ยน ทั้งๆที่ได้ยินว่าเขาหายดีแล้ว ทำไมถึงถูกพิษอีกได้ล่ะ

หยุนถิงหันมองรอบด้านทันที สุดท้ายก็เหล่เห็นเครื่องรางปลอดภัยที่เอวโม่ฉือหาน เธอกระชากมันมาทันที ดมฟุดฟิดที่จมูกดู สีหน้าเย็นเยียบทันที

“เจ้าโง่โม่ฉือหาน หาเรื่องตายเองแท้ๆ!” หยุนถิงตะคอกอย่างเดือดดาล

“ซื่อจื่อเฟย ท่านหมายความว่า ท่านอ๋องจงใจพกเครื่องรางปลอดภัยที่มีพิษนี้ไว้ข้างกายรึ!” พ่อบ้านที่อยู่หน้าประตูถามอย่างตกตะลึง

“สมองของหมอนี่คงโดนลาเตะกระเด็นไปแล้ว ครั้งก่อนข้าบอกเขาแล้วว่ามันมีพิษ เขากลับไม่เชื่อคำข้า ตายไปก็สมน้ำหน้า ซื่อจื่อพวกเรากลับ!” หยุนถิงหมุนตัวจะออกไป

จวินหย่วนโยวเข้ามาทันที จูงมือนางทำท่าจะเดินออกไปทั้งสองคน

พ่อบ้านคุกเข่าลงกับพื้นดังพลั่กทันที “ซื่อจื่อเฟย ขอร้องท่านช่วยท่านอ๋องด้วยเถอะ ท่านอ๋องข้าก็เป็นผู้เคราะห์ร้าย เขาไม่คิดว่าคนข้างกายจะให้ร้ายเขา รอท่านอ๋องฟื้นแล้ว ข้าน้อยต้องบอกเขาแน่ หากซื่อจื่อเฟยละทิ้งเขาแล้ว เขาต้องตายแน่ ข้าน้อยยินดีเป็นวัวเป็นควายรับใช้ท่าน ซื่อจื่อเฟยขอร้องท่านล่ะ!”

พ่อบ้านโขกศีรษะดังพลั่กๆ เขารู้ว่า ถึงหยุนถิงจะดูเหมือนไร้หัวใจ แต่ใจอ่อนที่สุด ครั้งก่อนนางก็ยอมช่วยท่านอ๋องเพราะเห็นแก่ความจงรักภักดีของตน ดังนั้นครั้งนี้เขาต้องขอร้องให้นางช่วยอีกได้แน่

เพราะนอกจากความจงรักภักดีแล้ว เขาไม่มีสิ่งอื่นเลย

หยุนถิงมองดูพ่อบ้านโขกศีรษะไม่กี่ครั้งก็หน้าผากแดงเถือก กระทั่งเริ่มมีเลือดออก สุดท้ายก็ใจแข็งต่อไม่ไหว

“โม่ฉือหานควรจะขอบใจความจงรักภักดีของเจ้า แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว หากมีครั้งต่อไป ต่อให้เจ้าโขกศีรษะจนตาย ข้าก็ไม่ช่วย!” หยุนถิงหมุนตัวเดินกลับเข้าไป

เธอลงเข็มให้โม่ฉือหาน และควักเอายาถอนพิษออกมา แต่จวินหย่วนโยวกลับก้าวเข้ามาอย่างเร็ว “ข้าทำเอง!”

จวินหย่วนโยวทนไม่ไหวที่เห็นหยุนถิงป้อนยาให้โม่ฉือหาน

“ได้ ลำบากซื่อจื่อแล้ว!” หยุนถิงยื่นเข้ามา

พ่อบ้านกำลังจะบอกขอตนทำเอง ก็ได้เห็นจวินซื่อจื่อหยิบยาถอนพิษนั่นขึ้นมา และบีบคางท่านอ๋องตนอย่างแรง จากนั้นกรอกยาลงไป

โม่ฉือหานที่สลบอยู่กัดฟันแน่น ยาถอนพิษไหลออกมาข้างนอก จวินหย่วนโยวสีหน้ารังเกียจและรำคาญ ซัดหมัดไปที่ท้องโม่ฉือหานหนึ่งหมัดทันที

จู่ๆท้องก็โดนอัดไปหนึ่งหมัด ต่อให้โม่ฉือหานจะยังสลบไสลอยู่ แต่ปากก็อ้าออกอย่างไม่รู้ตัว

จวินหย่วนโยวเลยสบโอกาสกรอกยาถอนพิษใส่ปากเขาจนหมด จากนั้นก็ยกมือตบปากล่างโม่ฉือหานกลับเข้าไป ให้เขากลืนยาลงไป

พ่อบ้านมองอย่างตะลึง จวินซื่อจื่อดุร้ายนัก แต่เขาไม่กล้าโต้แย้งแต่อย่างใด