จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 542

พอพูดออกมา โม่ฉือหานมีหรือจะยังสนใจความเจ็บปวดที่ท้องและคางอีก สีหน้าเก้อเขิน กระดากอายยิ่งนัก เขาก้มมองเอวในบัดดล

“เจ้าหาสิ่งนี้อยู่กระมัง” หยุนถิงแกว่งเครื่องรางปลอดภัยในมือไปมา

“ข้าสลบไปครั้งนี้ เป็นเพราะเครื่องรางปลอดภัยนี้งั้นรึ?”

ถึงปากจะถามอย่างนี้ แต่ในใจโม่ฉือหานก็มีคำตอบแล้ว หลายวันนี้เขากินดื่มไม่มีอะไรต่างจากปกติ ยกเว้นเพียงพกเครื่องรางปลอดภัยนี้เท่านั้น

ก่อนหน้านี้เขายังสงสัยคำพูดของหยุนถิง คิดว่านางกำลังยุแยงตะแคงรั่ว บัดนี้เห็นหยุนถิงถือเครื่องรางปลอดภัยในมือ โม่ฉือหานแน่ใจแล้ว

“โม่ฉือหาน ข้าล่ะนับถือในความกล้าหาญอยากตายของเจ้านัก กล้าพกติดตัว หากมีครั้งหน้าอีก ข้าจะไม่ช่วยท่านแน่!” หยุนถิงแค่นเสียงเย็น โยนเครื่องรางปลอดภัยนั่นลงบนโต๊ะ ลุกขึ้นออกเดิน

ดวงตาดำขลับคมปลาบของจวินหย่วนโยวตวัดมองโม่ฉือหาน “ปัญญาอ่อน!” ทิ้งไว้คำหนึ่ง จากนั้นวิ่งตามหยุนถิงไป

มองตามแผ่นหลังเย็นชาของนาง โม่ฉือหานอับอาย รู้สึกผิดยิ่งนัก

ใช่สิ หยุนถิงเคยเตือนเขาแล้ว แต่ตนมั่นใจในตนเองมากเกินไป หรืออาจเพราะไม่อยากยอมรับการวินิจฉัยของหยุนถิง ถึงได้ดื้อด้าน สุดท้ายก็โดนหักหน้าเสียเอง

“ท่านอ๋อง ท่านควรจะขอบคุณซื่อจื่อเฟยจริงๆ หากมิใช่นางออกหน้าช่วย ท่านคงไม่รอดแน่!” พ่อบ้านที่อยู่ข้างๆพูดขึ้น

ใช่สิ หากมิใช่นางยอมมาช่วยตน ตอนนี้ตนคงกลายเป็นศพแล้ว”

“หยุนถิง ขอบใจมาก เมื่อก่อนข้ามีอคติเอง!” น้ำเสียงเย็นเยียบของโม่ฉือหานพูดอย่างหนักแน่นเคร่งขรึม

หยุนถิงที่เดินถึงหน้าประตู พลันได้ยินคำนี้จากด้านหลัง อดตะลึงไม่ได้ จากนั้นยิ้มมุมปากอย่างพอใจ

หยุนถิงไม่ได้หันกลับมา จวินหย่วนโยวที่อยู่ข้างๆโอบไหล่นาง ทั้งสองคนเดินเคียงกันออกไป

มองดูแผ่นหลังพวกเขาที่เคียงคู่กันไป โม่ฉือหานรู้สึกเจ็บปวดใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เหมือนโดนดาบแหลมคมมากเสียบเข้ากลางใจดาบแล้วดาบเล่า

พอคิดถึงสิ่งที่เมื่อก่อนตนทำต่อหยุนถิง บางทีการที่นางไปจากตนนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องที่สุดแล้ว

จวินหย่วนโยวต่างหากที่เหมาะกับนางที่สุด จากเริ่มแรกจนสุดท้าย

วินาทีนี้โม่ฉือหานไม่ริษยา ไม่มีการไม่ยอมแพ้ และยิ่งไม่มีความแค้นหรือความดื้อรั้น เพราะนับจากวินาทีที่หยุนถิงช่วยเขา โม่ฉือหานก็รู้ดีว่าตนแพ้อย่างสิ้นเชิงแล้ว

แพ้ให้กับใจคน และแพ้ให้กับความจริง

“ท่านอ๋อง ต่อไปจะทำอย่างไรดี?” พ่อบ้านถาม

โม่ฉือหานดึงสายตากลับ สีหน้าพลันเย็นเยียบดุดัน ดวงตาดำขลับดุจราตรีมีประกายเหี้ยมเกรียมขึ้นมา

“ฟ่านเสี่ยรั่ว!” โม่ฉือหานพูดอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟัน มือที่อยู่ใต้ชายเสื้อกำแน่น จนเสียงดังกรอดๆ ไอสังหารรอบกายค่อยๆกระจายออกมาอย่างช้าๆ

“ท่านอ๋อง เหตุใดหวางเฟยรองต้องให้ร้ายท่านด้วย หากมิใช่ซื่อจื่อเฟย ข้าเองก็ยากที่จะเชื่อ?” พ่อบ้านถามอย่างไม่เข้าใจ

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในเมื่อนางกล้าลงมือกับข้า หากข้าไม่ตาย นางต้องมีวิธีอื่นแน่ มิสู้ลองเลยตามเลย พ่อบ้านเจ้าออกไปบอกว่าหยุนถิงมิได้ช่วยข้าได้อย่างเด็ดขาด ข้ายังอยู่ในสภาวะอันตราย และยังสลบไสลไม่ได้สติ คืนนี้เป็นเวลาสำคัญ จะฟื้นได้หรือไม่ก็ต้องดูที่คืนนี้แล้ว!” โม่ฉือหานสั่งการด้วยเสียงเด็ดขาด

“ขอรับ ข้าน้อยจะไปจัดการเดี๋ยวนี้”

ส่วนที่ออกไป ถึงจะกลับไปยังเรือนตน แต่ก็คอยให้สาวใช้คนสนิทสอบถามสถานการณ์ของหลีอ๋องตลอด