จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 543

เกาหรูสีหน้าตึงเครียด ถึงจะรู้ว่าแบบนี้มิสมควร แต่เพื่อลูกแล้ว เพื่อฟ่านเสี่ยรั่ว เขาได้แต่เสี่ยงดูสักครั้ง

ครึ่งค่อนคืน เหล่าองครักษ์เหน็ดเหนื่อยกันแล้ว ต่างพากันเปลี่ยนเวรไปพักผ่อน เกาหรูที่เฝ้าดูอยู่ในที่มืดเห็นโอกาสมาแล้ว เขาอ้อมผ่านทหารยามที่หน้าประตูอย่างระมัดระวัง กระโดดเข้าไปทางหน้าต่างด้านหลัง

ในห้องมืดไปหมด แต่เกาหรูเข้าออกห้องท่านอ๋องหลายครั้ง ชินเส้นทางเป็นอย่างดี เขาเดินเยื้องย่องไปทางเตียง

มองดูหลีอ๋องที่สลบไสลไม่ได้สติ แววตาเกาหรูมีประกายรู้สึกผิดและโทษตัวเองขึ้นมา “ท่านอ๋อง ขออภัยด้วย ข้าน้อยผิดต่อท่าน แต่เพื่อลูก เพื่อหวางเฟยรอง ขอท่านอย่าโทษข้าเลย!”

เกาหรูชักกระบี่ที่เอวออกมา เสียบลงไปที่ตัวโม่ฉือหานที่สลบไสลอยู่บนเตียง

เพียงแต่ปลายกระบี่ยาวนั่นยังไม่ได้ทันได้แตะต้องโม่ฉือหาน โม่ฉือหานที่สลบไสลอยู่พลันลืมตาขึ้นอย่างรวดเร็ว

เกาหรูอึ้งตะลึงบื้อไปเลย “ท่านอ๋อง ท่าน---“

สีหน้าโม่ฉือหานเย็นเยียบ คว้ากระบี่ยาวที่ซ่อนอยู่ใต้เตียงออกมา และแทงกลับไปที่กระดูกสะบักของเกาหรู

ความเจ็บปวดเสียดหัวใจที่แล่นพล่านมา เกาหรูสีหน้าซีดเผือด เจ็บปวดทรมานยิ่งนัก สีหน้าบิดเบี้ยวไปหมด

“หากข้ามิแกล้งสลบไสล มีหรือจะจับตัวคนทรยศเช่นเจ้าออกมาได้!” โม่ฉือหานพูดจาเดือดดาลทะลุฟ้า

เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่า คนทรยศจะเป็นเกาหรู และยิ่งคิดไม่ถึงว่ามันจะหลับนอนกับหวางเฟยรองของตน

มือที่ถือกระบี่ยาวของโม่ฉือหานออกแรงอย่างมาก ปลายแหลมคมของกระบี่แทงเข้าไปในกระดูกสะบักของเกาหรูลึกอีกหลายส่วน ทำเอาเกาหรูสีหน้าซีดเผือด เหงื่อแตกซิกทันที

แต่เขามิได้หลบซ่อน และยิ่งมิตอบโต้

“ท่านอ๋อง ข้าผิดต่อท่านเอง จะฆ่าจะแกง ขอท่านอ๋องจัดการได้เลย!” เกาหรูบอกอย่างรู้สึกผิด

สีหน้าโม่ฉือหานเหี้ยมดุดัน เส้นเลือดที่ขมับปูดโปด “ลูกในท้องของฟ่านเสี่ยรั่วคือลูกของเจ้า!”

ไม่ใช่สงสัย แต่เป็นมั่นใจ

คำพูดเมื่อครู่ของเกาหรู เขาฟังชัดเต็มสองหู

องครักษ์คนหนึ่งกล้าสวมเขาให้ตน หาเรื่องตาย!

เลือดในร่างเกาหรูแข็งเย็นหมด ประหนึ่งตกลงไปในหลุมน้ำแข็ง ไม่สนใจความเจ็บปวดที่ไหล่ พลางคุกเข่าลงพื้นดังพลั่ก “ท่านอ๋อง ขอร้องท่านปล่อยหวางเฟยรองไปเถอะ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของข้าเอง ข้าสมควรตายยิ่งนัก ข้ามันสารเลว ข้าบีบบังคับหวางเฟยรองเอง---“

โม่ฉือหานกระชากคอเสื้อเกาหรูขึ้น “นี่เป็นแค่ความผิดของใครงั้นรึ ฟ่านเสี่ยรั่วเป็นหวางเฟยรองของข้า สตรีของข้า ต่อให้ข้าไม่ต้องการ ก็ไม่มีทางตกถึงเจ้า!” เกาหรูพูดยังไม่ทันจบ โม่ฉือหานซัดหมัดใส่เขาทันที

“อ๊าก!” เกาหรูร้องอย่างเจ็บปวด

“ท่านอ๋อง ข้ามันสารเลวเอง สมควรตายนัก ข้าหลงผิดไปชั่ววูบ---“ เกาหรูพูดยังไม่ทันจบ โม่ฉือหานก็ซัดใส่เขาอีกหมัด

“อ๊าก!” เกาหรูร้องเสียงดัง เจ็บปวดทรมานนัก

“ใครก็ได้ ไปจับตัวนังแพศยาฟ่านเสี่ยรั่วมา!” โม่ฉือหานตะคอกอย่างเดือดดาล

“ขอรับ!” องครักษ์หน้าประตูรีบไปจัดการทันที

ฟ่านเสี่ยรั่วที่อยู่ในห้องยังวาดฝัน พอท่านอ๋องตาย นางก็จะเชิดหน้าได้แล้ว ต่อไปลูกชายของนางก็คือท่านอ๋องน้อย นางก็จะเป็นหวางไท่เฟย ไม่ต้องคอยมองสีหน้าคนอื่นอีก ให้คนอื่นจูงจมูกอีก พอคิดถึงว่า ต่อไปทั้งจวนอ๋องจะมีนางเป็นผู้ยิ่งใหญ่เหนือใคร ฟ่านเสี่ยรั่วตื่นเต้นยิ่งนัก

ถึงเวลานั้น นางจะต้องจัดการสาวงามทั้งหลายที่ท่านอ๋องพามาให้สาสม ดูสิว่าพวกนางจะมาจองหองเย่อหยิ่งต่อหน้าตนได้อย่างไรอีก

สุดท้าย ด้านนอกเรือนก็มีเสียงลอยมา ฟ่านเสี่ยรั่วยังไม่ทันรู้ตัว องครักษ์สองคนก็พุ่งเข้ามาแล้ว

“ไสหัวออกไป ห้องของข้ามีหรือที่พวกเจ้าจะเข้ามาโดยพลการได้!” ฟ่านเสี่ยรั่วตะคอกดังอย่างเดือดดาล

“หวางเฟยรอง ขออภัยด้วย!” องครักษ์สองคนไม่เสียเวลาพล่ามกับนางอีก คุมตัวนางเดินไปทันที